Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 27 Σεπ 2011
Απλά και ξάστερα  - 11 Φεβρουαρίου 2011 14:05
Κλίκ για μεγέθυνση

Του Πάνου Υφαντή*

 

 

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ

«ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ»

και όχι μόνο ...

 

Στον καθένα υπάρχουν γεγονότα - σταθμοί που σημαδεύουν τη ζωή του.

Που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του και επηρεάζουν τη σκέψη του.

Που ανοίγουν ή κλείνουν ορίζοντες.

Στην προσωπική μου διαδρομή ξεχωρίζουν τρεις σταθμοί:

Ο πρώτος και κορυφαίος, η μακρόχρονη και στενή φιλία μου με το Στέλιο Καζαντζίδη.

Η μακρά θητεία μου στη Διοίκηση της ΕΡΤ υπήρξε επίσης ένας σημαντικός σταθμός.

Το ίδιο και η δημιουργική μου παρουσία στο χώρο του ντοκιμαντέρ.

Και οι τρεις αυτοί σταθμοί με έφεραν κοντά σε σπουδαίους ανθρώπους.

Ήμουν πράγματι πολύ τυχερός.

Για τον Στέλιο Καζαντζίδη δε θα πω πολλά .

Ευτύχησα να μού εμπιστευτεί το «μπαούλο» του και να ιστορήσω την πολυσήμαντη ζωή του.

Δε ξέρω πόσο τα κατάφερα αλλά τουλάχιστον το πάλεψα.

Τον Μάνο Χατζιδάκι τον γνώρισα στην ΕΡΤ.

Ήταν τότε που το «3ο Πρόγραμμα» έκανε τα πρώτα του βήματα και ο ίδιος σχολίαζε τα συμβαίνοντα.

Ο λόγος του, ελεύθερος και καυστικός, δεν άργησε να διεγείρει μικροπολιτική και συντεχνίες.

Μολονότι παντοδύναμος, λόγω της σχέσης του με τον τότε πρωθυπουργό, το εγχείρημα κινδύνευε να ανακοπεί.

Τα γεγονότα εκείνα μάς έφεραν πολύ κοντά .

Δε ξέρω πόσο συνέβαλα, αλλά το «3ο Πρόγραμμα», παρά τις λυσσαλέες και αηδείς επιθέσεις, άντεξε και μεγαλούργησε.

Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90 συνάντησα το Γιώργο Λεφαντάριο.

Μου τον σύστησε ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Αργότερα οι τρεις μας συνεργαστήκαμε και διοργανώσαμε μια εξαίσια σύνθετη παράσταση στο φουαγιέ της «Τράπεζας της Ελλάδος».

Ήταν το «Κονσέρτο Χριστουγέννων» που όμοιό του δεν ξανατολμήθηκε.

Αρκετά χρόνια μετά, εντελώς τυχαία, στην παραλία της Ακράτας συνάντησα τον Γιώργο Λεφαντάριο.

Πήγαινε για μπάνιο με τον συντοπίτη μας Λάμπη Γιαννακόπουλο, τον οποίο και μου σύστησε.

Ήταν η μια και μοναδική συνάντησή μας,

Κάποια ώρα μαθεύτηκε ότι ύστερα από πολλές δυσκολίες και εμπόδια, με την επιμονή των δύο αυτών ξεχωριστών ανθρώπων, η Ακράτα είχε αποχτήσει έναν πολύτιμο θησαυρό:

Το Ίδρυμα «Μ. Χατζιδάκις - Ν.Γκάτσος».

Η είδηση με χαροποίησε γιατί γνώριζα το μεράκι και τις δυνατότητες του Γιώργου.

Πράγματι, από τα πρώτα βήματα του Ιδρύματος φάνηκε να δικαιώνονται εκείνοι που πρωτοστάτησαν, και έδειχναν ότι η Ακράτα είχε εφοδιαστεί με ένα ισχυρής ισχύος συγκριτικό πλεονέκτημα.

Δυστυχώς , στην συνέχεια τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά.

Το Ίδρυμα ατόνησε και τα λιγοστά υπάρχοντα του στοιβάχτηκαν σε μια αποθήκη!

Η δυναμική του μηδενίστηκε και με τα χρόνια απαξιώθηκε και ρημάχτηκε!

Πριν από κάμποσα χρόνια , με αφορμή σχετικό σχόλιό μου σε τοπική εφημερίδα, ο τότε δήμαρχος με παρακάλεσε να συναντηθούμε και να συζητήσουμε το θέμα .

Έδειχνε να ενδιαφέρεται κι εγώ παρασύρθηκα.

Τού πρότεινα την ανασύνταξη των πολιτιστικών φορέων της Ακράτας, τον επαναπροσδιορισμό της αποστολής και την υπαγωγή τους, ως αυτοδιοικούμενες ενότητες στο Ίδρυμα «Μ.Χατζιδάκις - Ν. Γκάτσος».

Επέμενα ότι το Ίδρυμα πρέπει να αποτελέσει τη ναυαρχίδα των πολιτιστικών δράσεων.

Προσπάθησα να τον πείσω ότι το Ίδρυμα πρέπει να στεγαστεί σε κτίριο περίοπτης θέσης, τού υπέδειξα μάλιστα αυτό της «Αγίας Ελένης».

Απαρίθμησα τα οφέλη για τον τόπο και επέμενα στην καθιέρωση ετήσιας δέσμης εκδηλώσεων γραμμάτων και τεχνών με το γενικό τίτλο «Χατζιδάκεια».

Με ευχαρίστησε και με παρακάλεσε να τα ξαναπούμε.

Και βέβαια δεν τον ξαναείδα ποτέ...

Με τον καιρό διαπίστωσα ότι γινόντουσαν ακριβώς τα αντίθετα!

Η αδεξιότητα και η άγνοια είχαν κάνει κι εδώ το θαύμα τους.

Τι κι αν παρακαλούσε ο Λάμπης, τι κι αν φώναζε ο «Ντάλακας», το Ίδρυμα είχε περιπέσει σε χειμέρια νάρκη.

Και σήμερα κινδυνεύει, όχι αδίκως να ... μεταναστεύσει!

Αλλά, πρέπει να είμαστε ακριβοδίκαιοι.

Οι ευθύνες για την ντροπιαστική για όλους μας εξέλιξη του Ιδρύματος δεν βαραίνει μόνο τις Δημοτικές Αρχές των χρόνων που πέρασαν.

Κι ούτε κάποιους άξεστους οι οποίοι, αν και αδαείς περί την αξία και σημασία του, περιέφεραν δω και εκεί τον τίτλο του.

Η ευθύνη βαραίνει όλους μας.

Μάς βαραίνει γιατί ανεχτήκαμε την εξέλιξη αυτή.

Μάς βαραίνει που, χρόνια τώρα παρακολουθούμε τον κατήφορο, απαθείς και αδιάφοροι.

Που δείξαμε να μην αντιλαμβανόμαστε την αξία του θησαυρού που βρέθηκε στην αυλή μας.

Η ευθύνη βαραίνει όλους μας, ανεξαίρετα.

Όχι μόνο για το μαράζωμα του Ιδρύματος αλλά και γιατί, όλα αυτά τα χρόνια , ανεχτήκαμε τους τσαρλατάνους και φιλιώσαμε με την αθλιότητα.

Που δε γυρίζαμε την πλάτη στους γραφικούς καραγκιοζάκους της Πλατείας όταν παπαγάλιζαν υπέρ των ασήμαντων.

Που μείναμε απαθείς στην ευτέλεια και αδιάφοροι στα τόσα και τόσα που απαξίωναν τη γη μας.

Που κλείσαμε τα μάτια:

- Στις απαίσιες κατασκευές που ζώνουν την Πλατεία μας.

- Στις λαμαρίνες και τη γυφτιά που πνίγουν το έξοχο αρχιτεκτόνημα του Αγίου Χαραλάμπους.

- Στις μολυσματικές εστίες του παλιού ελαιοτριβείου , του Μονοπωλίου , του γύρω από τον Μύλο χώρου...

- Στον κίνδυνο μετατροπής του τόπου μας σε σκουπιδότοπο της Αιγιάλειας .

- Στην εγκατάλειψη του «Άλσους Ρουφογάλη», του «Πάρκου Χ.Χωμανίδη» ...

- Στην οικοδομική βαρβαρότητα που ορθώθηκε στο έμπα του πάνω Πύργου...

Δυστυχώς, είναι πολλά τ' αποτυπώματα της εγκληματικής μας απάθειας και αδιαφορίας.

Και η ιστορία μας παραγγέλνει πως, όσο οι δημότες μένουν αδιάφοροι και απαθείς σε ό,τι μολύνει και σκοτώνει, σε ό,τι ντροπιάζει και απαξιώνει, τόσο ο τόπος τους θα τραβάει την κατηφόρα.

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου