Η πολύ καλά εγκατεστημένη ψηφιακή πραγματικότητα στο λογισμικό μας, ήρθε αντιμέτωπη πριν λίγες ώρες με μια σοβαρή βλάβη προκαλώντας μεγάλες αναταράξεις και παραλύοντας το μιντιακό μας σύστημα.
«Μου διέγραψαν τον λογαριασμό», «έχασα followers», «δεν πληρώ τους όρους της “κοινότητας”» κι άλλες τέτοιες ομορφιές, γραμμένες από πάρα πολλούς φοβισμένους χρήστες που είδαν το ιντερνετικό τους προφίλ να καταρρέει.
Αν η ζωή μας ήταν σειρά στο Netflix, το σημερινό επεισόδιο θύμιζε Black Mirror, με προγραμματιστές ντυμένους στα μαύρα να πληκτρολογούν ασταμάτητα προσπαθώντας να επαναφέρουν την εικονική ζωή σε τάξη. Και φυσικά, το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Η καρδιά των influencers αρχίζει πλέον να επιστρέφει στη θέση της και η αναζήτηση (πραγματικής) εργασίας στο google μοιάζει με μακρινό εφιάλτη.
Χρήστες, όχι άνθρωποι
Το instagram δεν βλέπει ανθρώπους, αλλά χρήστες. Παρακολουθεί τις αναζητήσεις τους και πείθει καθημερινά τον κόσμο να αγοράσει προϊόντα που δεν χρειάζεται, για να εντυπωσιάσει ένα κοινό που δεν τους ενδιαφέρει, με χρήματα που δεν έχει. (Tyler Durden, Fight Club, σκηνή στο αεροπλάνο).
Καθημερινό κόσμο που αγοράζει μια δωρεάν αποχαύνωση βλέποντας χαριτωμένα ελαφάκια να τρέχουν και φώκιες να σέρνονται στους πάγους. Καθημερινό κόσμο που βλέπει γκολ, πάσες και καρφώματα. Καθημερινό κόσμο που πιστεύει πως αποδρά μέσω μιας πλατφόρμας που στην ουσία τον κρατά δέσμιο. Καθημερινό κόσμο σαν εμένα που γράφω αυτές τις λέξεις και σαν εσένα που τις διαβάζεις.
Υπάρχουν και πολύ ωραία πράγματα να δει κανείς στο insta
Φυσικά και δεν είναι άσπρο-μαύρο. Υπάρχει και το γκρι. Και υπάρχουν και πολλά ακόμη χρώματα που μπορεί κανείς να ανακαλύψει εκεί μέσα. Αληθινή Τέχνη, σπουδαίοι/ες artists, ωραίες απόψεις, καταπληκτικές εικόνες. Ναι, υπάρχει και κόσμος που ενημερώνεται, δεν αντιλέγω. Φανταστείτε το instagram να είχε ένα αμιγώς ενημερωτικό χαρακτήρα. Πολλά πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Δεν είναι όμως. Πρόκειται για ένα άγονο χωράφι, στο οποίο διάφορες κενές προσωπικότητες έχουν βρει τον τρόπο να φυτεύουν ψεύτικα και άοσμα λουλούδια, πείθοντας τον κόσμο είτε να τα αγοράσει με αληθινά χρήματα είτε να τα κερδίσει «κάνοντας tag 3 άτομα».
«Ε καλά, γιατί δεν το σβήνεις;»
Μέσα στην όλη μοναξιά που υπάρχει εκεί έξω, γνωστοί άγνωστοι βρίσκουν συντροφιά ανακαλύπτοντας μεταξύ τους κοινά σημεία. Με ένα αγαπημένο τραγούδι που μοιράστηκε ένας διαδικτυακός “φίλος”. Με ένα story σε μια τοποθεσία που ξυπνά όμορφες αναμνήσεις. Με μια κοινή άποψη μέσα στο γενικότερο κλίμα πόλωσης που επικρατεί και υπενθυμίζει ότι εν τέλει δεν διαφέρουμε τόσο. Άγνωστοι που γίνονται γνωστοί και μπορεί σε κάποια φάση να γίνουν και φίλοι επειδή «είχα δει ότι και εσύ είχες κόλλημα με τον Παυλίδη». Είναι σπάνιο να γίνει; Είναι. Ακόμα και αυτή η μικρή πιθανότητα όμως μοιάζει αρκετή για να παραμείνεις ενεργός, με την πιθανότητα αποσύνδεσης να φαντάζει τουλάχιστον τρομακτική.
«Ντάξει μωρέ αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς μια χαρά είναι»
Δεν είναι όλοι και όλες οι χρήστες ίδιοι, φυσικά και διαφέρουν. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βρει κανείς το φως το αληθινό στο Instagram αλλά σίγουρα υπάρχουν τρόποι σωστής διαχείρισης. Ο κίνδυνος της αποχαύνωσης και της δίωρης «αφιέρωσης» τη μέρα όμως, παραμένει υπαρκτός.
Το πιο επικίνδυνο για μένα είναι να μη ξεπεράσουν τα ντεσιμπέλ της σημερινής πτώσης του Instagram τον θόρυβο που (θα έπρεπε να) κάνουν κάποια άλλα -εκκωφαντικά- θέματα της κοινωνίας, όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός, η βία, οι πραγματικές λύπες αλλά και οι πραγματικές χαρές.
Αν φτάσουν στο σημείο να ηχούν το ίδιο, τότε μάλλον το instagram θα έχει στρογγυλοκαθίσει στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων ως η κύρια μορφή απόδρασης.
Μια απόδραση τόσο ψεύτικη, όσο και μια ηλιόλουστη βόλτα ενός ισοβίτη στο προαύλιο της φυλακής.
Αν σήμερα το instagram έκλεινε οριστικά, ίσως κοιταζόμασταν περισσότερο στα μάτια.
πηγη: https://www.efsyn.gr