Η ελευθερία της σκέψης δεν είναι εύκολο άθλημα. Ιδίως γιατί κλονίζει πολλές βολικές βεβαιότητες. Γι’ αυτό και αργεί η είσοδος της δημοκρατίας στα μυαλά των ανθρώπων. Ωσπου να ολοκληρωθεί αυτή η είσοδος θα έχουμε δημοκρατία χωρίς δημοκράτες. Αυτή την εκδοχή-παραδοχή «έσπασε» και θρυμμάτισε η μάνα της νέας, θύματος του απεχθούς εγκλήματος και όχι ατυχήματος στα Τέμπη πριν από έναν χρόνο. Μίλησε με ζηλευτή παρρησία, με αυθεντική ειλικρίνεια και αυστηρή κριτική και για τη Δικαιοσύνη, η οποία στην υπόθεση αυτή –και δυστυχώς όχι μόνο– κινδυνεύει να την καταπιεί το βάραθρο της ιστορίας. Και τούτο διότι είναι ορατός ο κίνδυνος της διάρρηξης της κόκκινης κλωστής που τη συνδέει άρρηκτα με το κράτος δικαίου ως βασικού πυλώνα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Μόνο η αλήθεια δικαιώνει την ύπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο. Πρώτη και τελευταία επιθυμία του ανθρώπου είναι να γνωρίσει την αλήθεια και να ζήσει μέσα σε αυτήν, να γίνει ο ίδιος αλήθεια. Τα ανωτέρω ισχύουν κατεξοχήν για τους επιζώντες συγγενείς των νέων και τραγικών θυμάτων στα Τέμπη. Και παρά τις προσπάθειές τους, η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής περί άλλα τυρβάζει με προτίμηση και επιλογή τη σκοπιμότητα και όχι τη νομιμότητα και την αποκάλυψη της αλήθειας. Τα μέλη της επιτροπής της Βουλής πρέπει να γνωρίζουν ότι για να επιτελέσουν το καθήκον τους στην κατεύθυνση της αποκάλυψης της αλήθειας χρειάζεται πολλή και περίσσεια ψυχική δύναμη και όχι κομματική τύφλωση.
Τα φράγματα των ποταμών κατασκευάζονται με ακρίβεια μαθηματικά υπολογισμένη. Εάν οι υπολογισμοί γίνουν ορθολογικά χωρίς σκοπιμότητες αβλεψίες ή ένοχες σιωπές, τα φράγματα δεν θραύονται, δεν υποχωρούν. Τα μαθηματικά είναι άκαμπτα, δεν συγχωρούν παραβίαση. Ετσι είναι και τα φράγματα του νόμου και οι αρχές του κράτους δικαίου. Εάν όμως χρειάζεται ψυχική δύναμη, ψυχική αντίσταση, για να κάνεις το καθήκον σου αυτή κινδυνεύει κάθε στιγμή να καμφθεί. Είναι ένα «φράγμα» ψυχικό που το υλικό του δεν είναι απρόσωπο και μαθηματικό, αλλά ηθικό και για αυτό προσωπικό και αστάθμητο. Και σε αυτό έγκειται η απέραντη αξία του.
Η σιωπή δεν προσήκει στην υπόθεση των Τεμπών είτε αυτή προέρχεται από τα μέλη της επιτροπής, είτε από την Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, είτε από τους δημοσιολογούντες, επί παντός του επιστητού.
Η ιστορία θα είναι αμείλικτη στην κρίση για τους κρίνοντες και «ερευνητές», κατά μείζονα λόγο διότι δεν πρόκειται για υπόθεση με οικονομικό αντικείμενο, όπου η συγκάλυψη είναι κανόνας, όταν εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα. Διαφορετικά θα επιβεβαιώσουν τον Νικολό Μακιαβέλι («Ο ηγεμόνας», εκδόσεις Μίνωας, με πρόλογο του Π. Τσίμα, Κεφάλαιο XVIII), ο οποίος έγραψε: «Ολοι καταλαβαίνουν πόσο αξιέπαινο είναι ένας ηγέτης-ηγεμόνας να κρατάει τον λόγο, που έχει δώσει και να ζει με ακεραιότητα και όχι πανουργία. Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε από πρόσφατα παραδείγματα ότι κατάφεραν σπουδαία πράγματα εκείνοι οι ηγεμόνες, οι οποίοι έδωσαν λίγη σημασία στην συνέπειά τους και κατάφεραν με την πανουργία τους να γυρίσουν τα μυαλά των ανθρώπων. Και στο τέλος ξεπέρασαν εκείνους που στηρίχθηκαν στην συνέπειά τους». Κυνικά και αθεράπευτα επίκαιρος.
Την ένοχη σιωπή των διανοούμενων, των επιστημονικών φορέων, των στοιχούμενων με την εξουσία ΜΜΕ και της αδιάφορης-ουδέτερης κοινωνίας, διέρρηξε, «έσπασε» και χαστούκισε ο σπουδαίος καλλιτέχνης-εικαστικός Γ. Κόφτης με τα 58 καρφιά του στον τόπο του εγκλήματος. Αυτά τα 58 καρφιά θα είναι για πάντα οι Ερινύες των ενόχων και όσων συμπράττουν, στέργουν, μπαζώνουν ή συμβάλλουν στη συγκάλυψη του τρομερού αυτού εγκλήματος.
Ο Γ. Κόφτης μάς φωνάζει: «Ποιος περνά από εκείνο το μοιραίο σημείο και δεν χαντακώνεται η ψυχή του;» («Εφ.Συν.», 31.01.2024).
*Δικηγόρος, τέως γ.γ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
από: https://www.efsyn.gr