Το προηγούμενο Σαββατόβραδο γίναμε με φίλους μάρτυρες ενός ατυχήματος με μηχανή. Σπεύσαμε να βοηθήσουμε κι εμείς τον νέο άνδρα που αιμορραγούσε ξαπλωμένος στην άσφαλτο της Βασιλέως Κωνσταντίνου. Αγωνιώντας παρατηρούσαμε και 5-6 επίσης νέους ανθρώπους που έτρεξαν να προσφέρουν ό,τι μπορούν.
Το έκαναν σε μια αποτελεσματική «χορογραφία» που μοίρασε κατευθείαν ρόλους: υπήρξε εκείνος που έφερε βαμβάκι και κάλεσε το ΕΚΑΒ, εκείνη που τύλιξε τον τραυματία με το κασκόλ της, ο άλλος που σκέφτηκε να τοποθετήσει ένα «ΣΤΟΠ» έτσι που ήμασταν όλοι καταμεσής της λεωφόρου, ο γείτονας που έφερε μια κουβέρτα, εκείνη που ασχολήθηκε με τη σοκαρισμένη συνεπιβάτιδα του τραυματισμένου να μη μας λιποθυμήσει στα χέρια. Αυτά έγιναν με ταχύτητα και φόβο γιατί η ώρα περνούσε, η παγωνιά δάγκωνε, ο χτυπημένος έχανε αίμα κι άσπριζε.
Ακολούθησαν ακόμα δύο τηλεφωνήματα στο ΕΚΑΒ - το δεύτερο με πλήρεις οδηγίες σαν να βρισκόμασταν χαμένοι στις παρυφές της πόλης και όχι σ’ ένα από τα κεντρικότερα σημεία της. Το ΕΚΑΒ όμως δεν ήρθε ποτέ. Ηρθε βέβαια ένα ιδιωτικό ασθενοφόρο με έμπειρους διασώστες που απέφυγαν να διευκρινίσουν αν περνούσαν συμπτωματικά ή αν είχαν κληθεί από το Κέντρο ως αντικαταστάτες. Είχε περάσει ένα πολύτιμο 40λεπτο εν τω μεταξύ. Ο τραυματίας έφυγε με τις ευχές μας κι από τους υπόλοιπους ο νεότερος παρατήρησε στωικά πως έχουν μείνει ανεπαρκή οχήματα και προσωπικό στο ΕΚΑΒ... Κοινοποιώντας την ιστορία στα σόσιαλ μίντια μαζί με τη θλίψη μου για το περιστατικό αλλά και για το ότι ένας τόσο νέος ακουγόταν προσαρμοσμένος με μια πραγματικότητα κόντρα στο αυτονόητο (δεν υπάρχει δικαιολογία για την κρατική οικονομική «αιμορραγία» που προκαλούν κυβερνητικές πολιτικές, ενώ αφήνονται στη μοίρα τους πρωταρχικά ζητήματα επιβίωσης), εμφανίστηκαν αρκετοί αφηγητές ανάλογων ιστοριών.
Τελικά εκτονωθήκαμε στα σόσιαλ και μείναμε εμείς άβουλοι και οι κυβερνώντες μοιραίοι. Αργότερα διάβασα όσα είπε στον Απόστολο Λυκεσά ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης, δημιουργός του «μνημείου» με τα 57+1 καρφιά στα Τέμπη. «Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας έκανε τόσο δειλούς και ευθυνόφοβους, αλλά αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να αλλάξουμε όλοι και όλες άμεσα - αν θέλουμε κάποια στιγμή να αποτινάξουμε αυτά τα κατεστημένα από επάνω μας και να νιώσουμε έστω και λίγο ασφαλείς στη χώρα μας». Αναφερόταν σ’ ένα συλλογικό τραύμα που «κακοφορμίζει όσο μένει αδικαίωτο». Αλλά η θέση του μου έκανε και για τα «τραύματα» της καθημερινότητας.
από: https://www.efsyn.gr