Υπάρχει μια ωραία και λίαν συμβολική στιγμή στο όλο λειτουργικό-τελετουργικό της ημετέρας Εκκλησίας που για όσους παρακολουθούν, έστω σαν παρατηρητές και θετικοί εξερευνητές της Γνώσης, σημαίνει πάρα πολλά.
Ο τελετάρχης ιερεύς, βγαίνοντας στην «Ωραία Πύλη», γυρνάει αριστερά και άδει μακαρίως το «Ανω σχώμεν τας καρδίας». Εκεί, σύμφωνα με το αυστηρό ορθόδοξο τυπικό, εννοείται περίπου ότι: ο Κύριος δεν είναι αυτού του Κόσμου, είναι στον Ουρανό - όθεν, κι εμείς εκεί πρέπει να ’χουμε τις καρδιές μας!
Επίσης, ευρύτερα τώρα, σημαίνει ότι χρειάζεται μια εσωτερική πνευματική Ανακαίνιση (γενική κάθαρση) και, επέκεινα, Απογείωση του Ανθρώπου. Και εφόσον υπάρξει αυτή - τούτη η Ανακαίνιση και η Απογείωση, να υψωθούμε κι εμείς και να πετάξουμε στον πνευματικό ουρανό, γιατί εδώ κάτω... «θα μας φάει ο κάμπος», όπως το περιέγραψε κάπου και ο ηρωικώς μαχόμενος Κώστας Κρυστάλλης! Οφείλουμε, δηλαδή, να κοιτάξουμε ψηλά «στο άλλο» που, τοιουτοτρόπως, είναι ένας νέος Κόσμος: αυτόν πρέπει να έχουμε στον νου μας και κει πρέπει να πάμε.
Αλήθεια, πραγματικά: αν αποκλίνουμε αλληγορικά, έστω, και λίγο απ’ αυτήν την ενδιαφέρουσα προσέγγιση (που πολλοί είναι εκείνοι που τη βίωσαν και αισθάνθηκαν – χωρίς απαραίτητα να είναι πιστοί, θεούσοι και θεούσες), και τη γδύσουμε κανονικά όπως έκανε, ας πούμε, ο Αριστοφάνης με τις ευφυείς τεχνικές του (!), - φέρνοντάς τη στα «μέτρα» της εποχής και της τρέχουσας δυσμενούς συγκυρίας, είμαστε έτοιμοι (αυτολεξεί), ως άλλοι ιερείς ενός δυσεπίλυτου πολιτικού δράματος (που έγινε ακόμη πιο δυσεπίλυτο με τον τρόπο διακυβέρνησης), να ανακράξουμε, αίφνης, με όση δύναμη μας έμεινε, ένα άλλο «Ανω σχώμεν τας καρδίας»!
«Ανω σχώμεν τας καρδίας», Κύριοι της σημερινής εξουσίας! «Ανω σχώμεν τας καρδίας», κύριε Πρωθυπουργέ! «Ανω σχώμεν τας καρδίας», κύριοι Υπουργοί!!! «Ανω σχώμεν τας καρδίας» και όλοι μαζί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι Παράγοντες της χώρας!!!
Καταλάβαμε πλήρως πώς μετά τόσα και τόσα που έγιναν από τις μαζικές παρακολουθήσεις ώς τις κίβδηλες παρουσιάσεις των διάφορων «καλαθιών» και ο λαός έφτασε σε σημείο καθολικής παράκρουσης από την οικονομική και άλλη πίεση (αλλά ΣΕΙΣ (!), ακόμη επιμένετε ότι ουδείς άλλος δύναται να τον κυβερνήσει παίρνοντας και καμιά ανάσα), δεν έχουμε καμίαν εντελώς πιθανότητα να επιβιώσουμε επί Ελληνικής Γης.
«Κατανοήσαμε, ναι, ότι η μόνη μας ελπίδα είναι να υψώσουμε τα χέρια και να ελπίσουμε αποκλειστικά στις χαρές του άλλου Κόσμου (του Αθέατου) και όσοι, αλίμονο, δεν μπορούν να κάνουν αυτό λόγω προβλημάτων συνείδησης, να αποδημήσουμε οριστικά εις άλλον κόσμο - όχι και τόσο αθέατος τούτος, ωστόσο, απόλυτα ξένος, ανταγωνιστικός και εχθρικός για όλους τους αδυνάμους»...
*Δημοσιογράφος
πηγη: https://www.efsyn.gr