Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 16 Φεβ 2023
Η νεανική εκλογική πελατεία(;) και οι «εξωσχολικοί»
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

 

Η λέξη «youthquake» ανακηρύχθηκε το 2017 από το λεξικό της Οξφόρδης ως λέξη της χρονιάς. Ως «νεανικός σεισμός», λοιπόν, ορίζεται κάθε σημαντική πολιτισμική ή κοινωνική μεταβολή που προκύπτει μέσα από τις ενέργειες ή την επίδραση των νέων ανθρώπων. Φυσικά, δεν περιμέναμε το 2017 και την απόδοση της συγκεκριμένης λέξης για να γνωρίσουμε και να αντιληφθούμε το ξέσπασμα και τη ζωντάνια των νέων. Αποτελεί σταθερή μεταβλητή διαχρονικά, από μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις και εξεγέρσεις στο ελλαδικό και όχι μόνο χώρο. Και αυτές συνεχίζονται κατά διαστήματα και ας επιμένουν ορισμένοι μνησίκακα να τοποθετούν τη «σημερινή νεολαία» στο «πυρ το εξώτερον». Κάτι το λεγόμενο «χάσμα γενεών», κάτι η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία ότι οι νέες γενιές «κοιμούνται», οδηγούμαστε στη κατασκευή στερεοτύπων που δυστυχώς πολλοί ως «παπαγαλάκια» επαναλαμβάνουν αναμασώντας. Για εμάς δεν υπάρχει ούτε χάσμα μεταξύ των γενεών ούτε λήθαργος των νέων ανθρώπων.

Η κάθε οντότητα είναι ξεχωριστή και η ρηξικέλευθη σκέψη και δράση δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Αναμφισβήτητα ο έφηβος μοιάζει με τον αστακό κατά την εποχή που αλλάζει το κέλυφός του, σύμφωνα με τη Φρανσουά Ντολτό, όπως και το «να μεγαλώνει κανείς είναι μια επιθετική πράξη», σύμφωνα με τον Ντόναλντ Βίννικοτ. Αυτό σημαίνει ότι οι εφηβικές και μετεφηβικές ηλικίες είναι σε φάση μεταμόρφωσης και αποδόμησης του «παλαιού τους κόσμου». Αμφισβητώντας έμπρακτα και με πάθος την κάθε αυθεντία, γονεϊκή και καθηγητική, όπως και κάθε εξουσία. Γι’ αυτό και είναι η κρατική εξουσία εκείνη που σταθερά διατηρεί την επίθεση προς τους νέους και τις νέες. Και αυτή η επίθεση δεν έχει να κάνει μόνο με την κατασταλτική βία της αστυνομίας αλλά και με άλλες μορφές πειθάρχησης και ελέγχου, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος και των θεσμών που περιβάλλουν το κράτος και την κοινωνία, της εξάπλωσης πολυποίκιλων ναρκωτικών ουσιών, της ραγδαίας και έντονης φτωχοποίησης για μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Πρόκειται για βία μέσω της νάρκωσης, της καταπίεσης και της έντονης φτώχιας. Και ενώ το κράτος μεθοδικά και οργανωμένα αναπτύσσει όλες αυτές της μορφές βίας, επιταχύνει ταυτόχρονα τις διαδικασίες για επιπλέον έλεγχο των ανθρώπων. Έτσι, προσφέρει όλο και περισσότερες ψηφιακές υπηρεσίες που από τη μια πλευρά προσφέρουν φαινομενική ευελιξία στους χρήστες της αλλά, ταυτόχρονα, τα mega-data που προκύπτουν είναι εκείνα που αλυσοδένουν περισσότερο τους ανθρώπους. Η εξοικείωση της νέας γενιάς με τα ψηφιακά μέσα και η χρήση οθονών και πλήκτρων από πάρα πολύ μικρές ηλικίες είναι δεδομένο ότι προσφέρουν προβλήματα υγείας, μνήμης και συγκέντρωσης στους ψηφιο-εξαρτημένους. Από την αλάνα, την αυλή, την πλατεία, στην ατομικότητα και τον εγκλεισμό σε ιδιωτικούς χώρους. Και αυτός ο εγκλεισμός βαφτίζεται ασφάλεια από τους γονείς, σε πολλές περιπτώσεις, φοβούμενοι τις κακοτοπιές και την αγριότητα των μητροπόλεων, οι οποίες, παρ’ όλα αυτά, πάντα υπήρχαν αλλά συχνά ορισμένοι αρέσκονται να εξωραΐζουν μια  παλιά κατάσταση. Ο εκφοβισμός, το καψώνι, οι φέρμες, η αντιπαλότητα μεταξύ σχολικών μονάδων, οι συμμορίες, έχουν πολύχρονη παρουσία στις ελληνικές μεγαλουπόλεις. Όποιος ανατρέξει στον Τύπο αρκετών δεκαετιών πίσω θα εντοπίσει παρόμοια φαινόμενα, όπως, επίσης και τους αποδιοπομπαίους τράγους. Τέτοιοι ήταν κάποτε οι ρεμπέτες, μετά οι τεντιμπόηδες, τα φρικιά, τα πανκιά κ.ο.κ.. Ο κατάλογος είναι μακρύς… Η καταπίεση σε συνδυασμό με άλλες καταστάσεις, όπως η αποξένωση και η ανασφάλεια, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα ώστε να εκδηλώνονται, πολλές φορές, απάνθρωπες και άθλιες συμπεριφορές. Αυτές είναι προϊόντα ενός απάνθρωπου συστήματος σχέσεων εξουσίας που δομούν έναν κόσμο φτιαγμένο και ραμμένο για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων.

Ένας όρος που χρησιμοποιείται αρκετά τις τελευταίες δεκαετίες στα δημοσιογραφικά κλισέ είναι εκείνος του «εξωσχολικού». Τον συναντήσαμε και στην πρόσφατη αναστάτωση που προκλήθηκε στο Κολλέγιο Αθηνών.Συγκεκριμένα στις 19 Γενάρητο μεσημέρι, υπήρξαν καταγγελίες για εισβολή αγνώστων εξωσχολικών στο προαύλιο του σχολείου με μαχαίρια. Κάποιες πληροφορίες, μάλιστα, ανέφεραν ότι οι άγνωστοι έψαχναν συγκεκριμένο μαθητή στις αίθουσες. Αμέσως κινητοποιήθηκαν δυνάμεις της Αστυνομίας που απέκλεισαν τις εισόδους και ξεκίνησαν έρευνες, ενώ οι μαθητές κατ’ εντολήν της διεύθυνσης παρέμεναν στις τάξεις. Τελικά δεν εντοπίστηκε κάποιος. Διευθυντής του σχολείου, είναι ο –γνωστός και μη εξαιρετέος– καθηγητής Κώστας Συνολάκης: «Πληροφορηθήκαμε για την παρουσία δύο εξωσχολικών στο campus που δεν μπήκαν κανονικά στους χώρους του σχολείου και μάλλον είναι παιδιά από γειτονικά σχολεία. Κρίναμε ότι το περιστατικό ενδεχομένως ενείχε κίνδυνο για την ασφάλεια των μαθητών και κατόπιν τούτου έδωσα εντολή να μη γίνει διάλειμμα και να μείνουν όλα τα παιδιά στις αίθουσες με τους εκπαιδευτικούς τους». Αυτά δήλωσε στα μμε ο κύριος Συνολάκης, γνωστός για την έπαρση του ότι θα εκκένωνε το Μάτι  σε 15 λεπτά. Επιπλέον το ΔΣ του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Κολλέγιο Αθηνών) με νέα ανακοίνωση του, μεταξύ άλλων, δηλώνει: «Η Διεύθυνση του Σχολείου ήδη προχωρά στις προβλεπόμενες κατά το νόμο διαδικασίες πειθαρχικού ελέγχου των μαθητών που εμπλέκονται στο περιστατικό. Η διαδικασία είναι σε εξέλιξη και αναμένεται να ολοκληρωθεί συντομότατα. Αποδέχθηκε εισήγηση της Διεύθυνσης για την επανεξέταση του Κανονισμού Φοίτησης και Σχολικής Ζωής στα θέματα διαγωγής εντός και εκτός του σχολικού περιβάλλοντος. Ανέθεσε στη Διεύθυνση του Σχολείου, μετά από πρότασή της, να προχωρήσει στην αξιολόγηση των υφιστάμενων μέτρων ασφάλειας και πρόσβασης στα δύο campuses, με σκοπό την εφαρμογή βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων μέτρων αναβάθμισής τους. Προς τούτο, παρέχει στη Διεύθυνση και τη δυνατότητα συνδρομής εξωτερικών ειδικών». Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το, ασαφές κατά τ’ άλλα, περιστατικό, τα «παπαγαλάκια» γνωστών συστημικών ραδιοσταθμών εξήραν το ρόλο του ιδιωτικού ιδρύματος και των αντανακλαστικών του, εκθειάζοντας τη λειτουργία του και υποβαθμίζοντας παράλληλα τα δημόσια σχολεία. Ασφαλώς και δεν μάς προξενεί καμία εντύπωση, άλλωστε είναι τα ίδια μέσα που δεν ανέφεραν ποτέ το γεγονός της μηδένισης γραπτού του υιού Σαμαρά, πρωθυπουργού τότε, από καθηγήτρια του Κολλεγίου Αθηνών, λόγω αντιγραφής με «σκονάκι» στις γραπτές εξετάσεις. Τότε, κυρώσεις δέχθηκε η καθηγήτρια και όχι ο υιός Σαμαρά. Μπορεί κιόλας να ανταμειφθεί για τις πράξεις και να πρωθυπουργέψει μελλοντικά. Κατά τ’ άλλα, το Κολλέγιο Αθηνών «παρακαλεί θερμώς τους γονείς και κηδεμόνες να υπενθυμίσουν στα παιδιά τους, όπως ακριβώς θα πράξουν και οι δάσκαλοι και καθηγητές, τις Αρχές και Αξίες του Κολλεγίου, πρωταρχική θέση στις οποίες έχουν η υποχρέωση αληθείας και η αλληλεγγύη προς συμμαθητές, οι οποίες επιβάλλουν σε όλους να αναφέρουν όλη την αλήθεια σχετικά με περιστατικά που μπορεί να θέτουν μαθήτριες ή μαθητές μας σε κίνδυνο». Μια ανακοίνωση πολλαπλά ψέματα.Αλλά, όπως και στη περίπτωση των δημοσιογράφων, έτσι και στη περίπτωση της ανακοίνωσης του Κολλεγίου, σημασία δεν έχει τόσο το γεγονός (εάν δεν είναι και φτιαχτό!) όσο η διαχείριση του και το δράξιμο της ευκαιρίας για να επιβληθούν επ’ αφορμής του συμβάντος νέα ήθη, με εξωτερικούς ειδικούς και αξιολόγηση των μέτρων ασφαλείας. Η «γύμνια του βασιλιά» πρέπει να καλυφθεί άμεσα με νέα μέτρα, νέους κανονισμούς και περισσότερο έλεγχο. Η ελίτ κηδεμονία το επιβάλει… Η «κολεγιακή αστυνομία» θα διαφέρει ασφαλώς από την «πανεπιστημιακή», τόσο ως προς τους σκοπούς της όσο και προς τα κίνητρα της.  Αλλά είναι βέβαιο, ότι κάποιο πρωινό, στο προσεχές μέλλον, θα ακούσουμε από τα ερτζιανά τη σύγκριση Κολλεγίου και Πανεπιστημίου και πόσο καλά τα κατάφερε η «κολεγιακή αστυνομία» εν αντιθέσει με «το παρακμιακό δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο που δεν ήθελε την πανεπιστημιακή αστυνομία». Σαν να τ’ ακούμε από τώρα… Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Πρέπει να αλλοιώσουν τα γεγονότα και να χειραγωγήσουν την «κοινή γνώμη», κάπως έτσι για πολλά-πολλά χρόνια τα μμε, τη δεκαπενταετία 1980-1995, μιλούσαν για 50 το πολύ «γνωστούς-αγνώστους» που «έσπαγαν» το Πολυτεχνείο. Όταν οι συλλήψεις του Πολυτεχνείου 1995 ξεπερνούσαν τις 500, τότε ξεκίνησε το παραμύθι με τίτλους «526 γιατί;», «οργισμένη και θλιμμένη γενιά» κ.ά. Δεν στέκονται στα γεγονότα για να πραγματοποιήσουν μια ανάλυση αλλά, με αφορμή το γεγονός, προσπαθούν να οδηγήσουν τη συζήτηση και σε πολλές περιπτώσεις και τη νομοθεσία σε προκαθορισμένες ζώνες.

Κάπως έτσι συνέβη και πριν μερικά χρόνια, μετά από ένα τραγικό συμβάν που έγινε στην Αργυρούπολη σε ιδιωτικό λούνα παρκ, και τον θανάσιμο τραυματισμό ενός παιδιού από ελλιπή μέτρα προστασίας. Όλες οι δημόσιες παιδικές χαρές του ελλαδικού χώρου απέκτησαν μια πινακίδα που απαγόρευε τη χρήση της παιδικής χαράς και ότι αυτή γίνεται μόνο με ευθύνη των γονέων. Πέρα από τα στοιχεία ολοκληρωτισμού του συγκεκριμένου μέτρου, τη μετάθεση ευθυνών και τον περιορισμό των παιδιών να παίξουν ξέγνοιαστα σε δημόσιους χώρους, παρατηρήσαμε ότι ένα συμβάν που έλαβε χώρα σε ιδιωτική επιχείρηση οδήγησε σε καθολικό λοκ ντάουν τους δημόσιους –μόνο– χώρους. Τα ιδιωτικά λούνα-πάρκ συνέχιζαν να λειτουργούν κανονικά! Καλό; Και όμως πραγματικό. Κάπως έτσι, οι αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής διοίκησης οδηγούν στην αποχαύνωση τα παιδιά, αφού μετατοπίζει το κέντρο βάρους του παιχνιδιού τους από τη δημόσια παιδική χαρά στον ιδιωτικό ψηφιακό κόσμο. Το κράτος αποφασίζει να δείξει τα δόντια του. Σε αυτά τα πλαίσια δεν θεωρούμε τυχαία την επίθεση του Κράτους σε δομές όπως την «Κιβωτό του Κόσμου», το «Χαμόγελο του Παιδιού» και άλλες οργανώσεις. Είναι δομές που το ίδιο το Κράτος εξέθρεψε, όχι τόσο άμεσα οικονομικά όσο μέσω της προβολής και της χρήσης δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφώνου, και μάλιστα απόλυτα ατομοκεντρικές με αποκλειστικούς άρχοντες. Είναι λογικό να μην τρέφουμε καμία εκτίμηση σε τέτοια σχήματα όπου η συλλογικότητα δεν υφίσταται και οι αποφάσεις λαμβάνονται από την μοναδική και ανώτατη προβεβλημένη «αρχή» του Προέδρου. Άλλωστε στο παρελθόν πλήθος κειμένων στην εφημερίδα μας έδειχναν τον τρόπο δράσης και λειτουργίας του «Χαμόγελου του Παιδιού». Όμως δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αυτά που πολλοί γνώριζαν και έβλεπαν 10-15 χρόνια πριν δεν τα γνώριζε το Κράτος και «Το Βήμα». Είμαστε βέβαιοι, ότι και τα γνώριζαν και σιωπούσαν μέχρι ότου ληφθεί το μήνυμα της «απογύμνωσης». Δεν ξέρουμε τους ακριβείς λόγους αυτής της στάσης και επιλογής του Κράτους στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, είναι βέβαιο, όμως, ότι δείχνει σε όλους τους «παρεικούντες την Ιερουσαλήμ», εθελοντικές οργανώσεις, μ.κ.ο.  κ.ά. την ισχύ του. Το μόνο βέβαιο είναι, ότι για να πετύχουν τους σκοπούς τους, κρατιστές και διαχειριστές τέτοιων δομών, «δολοφονούν» τον ψυχικό κόσμο παιδιών και εφήβων.

Αλλά είναι εκείνο το Κράτος που ταυτόχρονα θέτει στην εκλογική πελατεία τους 17άρηδες. Εκείνο είναι που ανέκαθεν διάλεγε την πραμάτεια του, στην αρχή μόνο άνδρες, μετά και γυναίκες, κάποτε άνω των 21 ετών, στη συνέχεια άνω των 18, σε μερικές χώρες και άνω των 16. Καρότο και μαστίγιο κανονικά. Και τα «κοράκια» να προσπαθούν να υφαρπάξουν ό,τι περισσότερο μπορούν. Ο Τσίπρας κάνει σποτ για νέους με σύγχρονη νεανική αργκό και το ίδιο θα πράξουν και οι υπόλοιποι. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι σημειώνουν ερευνητές του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών) για τη σύγχρονη νεολαία: «Στο πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας, «από τη δεκαετία του 1990 τεκμηριώνεται η εικόνα της ελληνικής νεολαίας σε αρμονία με άλλους/ες Ευρωπαίους/ες της ίδιας γενιάς, ως πρωτίστως ατομοκεντρικής, με μειωμένες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες και ενδιαφέρον για συμμετοχή σε πολιτικές συλλογικότητες». Η κρίση δείχνει να αναχαιτίζει την απομάκρυνση των νέων από την πολιτική που καταγράφεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, καθώς διατυπώνεται η υπόθεση ότι οι νέοι επιστρέφουν στην πολιτική έχοντας διαμορφωθεί ως πολιτική γενιά. Έτσι, ερμηνεύεται η συμμετοχή τους σε κρίσιμες εκλογικές διαδικασίες (2012 και 2015), και η μαζική συμμετοχή τους σε κοινωνικά κινήματα (Δεκέμβρης 2008, Αγανακτισμένοι) ως μια σταδιακή αναστοχαστική διαδικασία. Αυτό σημαίνει πως η επιστροφή των νέων στην πολιτική γίνεται με νέους τρόπους, παρ’ ότι μπορεί να απέχουν εκλογικά ενώ παράλληλα το πεδίο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου προσθέτει έναν καινούργιο χώρο δημόσιου διαλόγου. Όμως, στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης κάτι δείχνει να έχει ανατραπεί. Ενώ η κρίση επαναφέρει στο προσκήνιο το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική, οι νέοι εμφανίζονται απληροφόρητοι, δυσαρεστημένοι και απαισιόδοξοι από το πολιτικό προσωπικό και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Πρόκειται για πλήρη ανατροπή σε σχέση με την περίοδο της πρώιμης μεταπολίτευσης και ως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οπότε η πολιτική συμμετοχή, η συλλογική δράση και οι κοινωνικές διεκδικήσεις χαρακτήριζαν τη νεολαία της εποχής(…) Οι νεότερες γενιές συμμετέχουν μεν λιγότερο στις παραδοσιακές πολιτικές διαδικασίες, όπως είναι οι εκλογές, εντούτοις, όμως, προσλαμβάνουν κριτικά την έννοια της ιδιότητας του πολίτη, καθώς προτάσσουν στοιχεία ενεργού εμπλοκής στην πολιτική και δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική συμμετοχή ως απλό καθήκον(…) Αντίθετα με την θεώρηση της αντικατάστασης των γενεών, η έννοια της πολιτικής γενιάς δεν αποδέχεται μια γραμμική εξέλιξη των αντιλήψεων και των αξιών του πληθυσμού, η οποία μέσω της αντικατάστασης των γενεών θα οδηγήσει ντετερμινιστικά σε αξιακές αλλαγές. Εκκινώντας από το κλασσικό έργο του Mannheim (1927) η προσέγγιση αυτή αποδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα στα κοινωνικο-ιστορικά συμφραζόμενα κάθε περιόδου, θεωρώντας ότι αυτά είναι που εν τέλει συμβάλλουν στη διαμόρφωση γενεών με ομοειδή χαρακτηριστικά που τις διαφοροποιούν από τις άλλες. Μεγάλα κοινωνικοποιητικά γεγονότα (πχ. πόλεμοι, μεγάλες κινητοποιήσεις, αλλαγή πολιτικού καθεστώτος κ.ο.κ.) συμβάλλουν στη διαμόρφωση της αίσθησης του ανήκειν σε μια «κοινή» γενιά, η οποία φέρει πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που δύνανται να τη διαφοροποιούν όχι μόνο από τις προηγούμενες, αλλά και από τις επόμενες γενιές». (Κατερίνα Ηλιού, Μανίνα Κακεπάκη, Κωστής Πιερίδης, ∆ΙΑΣΤAΣΕΙΣ ΕΜΠΛΟΚHΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚH ΚΑΙ ΠΡΟΣΛHΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Ι∆ΙOΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛIΤΗ. ∆ΙΑΧΡΟΝΙΚEΣ ΣΥΓΚΡIΣΕΙΣ ΣΕ EΡΕΥΝΑ ΕΦHΒΩΝ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚHΣ (2010-2018)). Και οι νέες γενιές παρατηρούν αυτό που έχουν δει και οι προηγούμενες, ότι οι εκλογές και το σύστημα που οικοδομούν είναι ένας μηχανισμός διαρκούς εξαπάτησης και διαιώνισης της εκμετάλλευσης από την κυριαρχία. Ένας μηχανισμός πελατειακής εξάρτησης και μηδενικής αξιοπρέπειας.

            Αλλά ας δούμε τι έγραφε ο Βίλχελμ Ράιχ στα Παιδιά του Μέλλοντος:  «Τον περασμένο αιώνα (εννοεί τον 19ο) οι γονείς και οι παππούδες μας προσπάθησαν πολλές φορές να διαπεράσουν το τείχος του κοινωνικού κακού με κάθε είδους κοινωνικές θεωρίες, πολιτικά προγράμματα, μεταρρυθμίσεις, ψηφίσματα και επαναστάσεις. Και όλες τις φορές απέτυχαν οικτρά, όλες οι προσπάθειες για βελτίωση της τύχης του ανθρώπου απέτυχαν. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι, με κάθε νέα προσπάθεια, η αθλιότητα γινόταν ακόμη βαθύτερη και η εμπλοκή ακόμη χειρότερη. Η σημερινή γενιά, δηλαδή εκείνοι που βρίσκονται σήμερα σε ώριμη ηλικία, από τριάντα έως εξήντα χρόνων, κληρονόμησαν τη σύγχυση και μάταια προσπάθησαν να την αποφύγουν(…) Το παρελθόν βάρυνε πάνω μας πάρα πολύ. Προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να πηδήξουμε προς την ελευθερία μ’ αλυσοδεμένα πόδια, και πέσαμε, η γενιά μας δε θα τα καταφέρει να σηκωθεί ποτέ.

            Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ελπίδα; Υπάρχει(…)» Όμως: «Δεν είναι δυνατό να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουμε ανεξάρτητους ανθρώπινους χαρακτήρες, όταν η αρωγή των παιδιών βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών. Δεν πρέπει να παραδίνουμε τα παιδιά μας σε τέτοιο άθλιο τρόπο».

            Η ελευθερία του ανθρώπου δεν θα έρθει ούτε μέσω των εκλογών ούτε μέσω επαναστάσεων που εξαρχής δεν θέτουν την άμεση απελευθέρωσή του. Η ενεργητικότητα και η ζωηρότητα των νέων, η οποία προσπαθείται να περιοριστεί από τη νεωτερικότητα και μετά, μέσω των εκπαιδευτικών θεσμών και των πολιτισμικών κανόνων, από την Εξουσία, σήμερα έρχεται αντιμέτωπη με τις σύγχρονες μορφές ψηφιοποίησης και καθιστούν το δρόμο προς την ελευθερία πολύπλοκο και δύσβατο αλλά μονόδρομο και λυτρωτικό. Εναλλακτικές λύσεις και ψευδαισθήσεις ελευθερίας δεν μπορούν να υπάρξουν ως θύλακες ή νησίδες της, μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Το γνήσιο και ανέλεγκτο κομμάτι των νέων θα βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο της εξουσίας, όπως και στα παραπλανητικά ρεπορτάζ των μμε, όπου η κάθε νέα γενιά βαφτίζεται κατά το δοκούν. Από πολιτική και εξεγερμένη μέχρι τεμπέλικη και αδιάφορη. Τέτοια στερεότυπα, όμως, δεν υπάρχουν, γιατί όσο θα υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει και η αδιάλειπτη δίψα και ο αγώνας για την ελευθερία. Και αυτά δεν κάμπτονται, ούτε με τον εκσυγχρονισμό των θεσμών, ούτε με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των ζωών μας.

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.234, Φεβρουάριος 2023

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου