Από τις αρχές του 20ού αιώνα και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα υπήρξε χώρα μαζικής εξόδου μεταναστών, με τη μετανάστευση εντός και εκτός συνόρων να αναδεικνύεται σε μέγα κοινωνικό πρόβλημα. Το δεξιό αφήγημα απέδιδε την εθνική αυτή αιμορραγία στο «φιλαπόδημον του Ελληνος», ώστε να μη ζητούνται ευθύνες από διαδοχικές κυβερνήσεις για την οικονομική καθυστέρηση, τη φτώχεια και τις πολιτικές ανωμαλίες.
Μετά όμως το 1980, η Ελλάδα έγινε χώρα εισόδου και διέλευσης μεταναστών ή και προσφύγων, προερχόμενων από χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», τη Μ. Ανατολή των διαρκών πολέμων και την Αφρική της ακραίας φτώχειας.
Παρά τις προσπάθειες των δυνάμεων της Αριστεράς και ποικίλων κοινωνικών κινημάτων τις τελευταίες δεκαετίες, η ελληνική κοινή γνώμη δεν είχε ποτέ ουσιαστική πληροφόρηση για τη μετανάστευση και τις αιτίες της, ούτε υπήρξαν οι κατάλληλες εθνικές ή ευρωπαϊκές πολιτικές για την αντιμετώπιση των σχετικών προβλημάτων.
Αντιθέτως, τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας, η εισροή μεταναστών και προσφύγων αντιμετωπίστηκε ως «μπαμπούλας», δηλαδή, ως φόβητρο και άλλοθι για ακραίες επιθέσεις εις βάρος των λαϊκών κατακτήσεων, με συνέπεια να πριμοδοτείται και η άνοδος του ρατσισμού. Εφτασε μάλιστα ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός, το 2014, να κάνει εκστρατεία για τις ευρωεκλογές με σύνθημα «Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», χαρακτηρίζοντας «λαθροεισβολείς» τούς χωρίς χαρτιά μετανάστες.
Κοντή μνήμη έχουν Δεξιά και Ακροδεξιά, ξεχνούν ότι άλλοτε ήταν τα παιδιά της Ελλάδας που «έπαιρναν των ομματιών τους», αναζητώντας καλύτερη μοίρα στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, αλλά και «στις φάμπρικες» της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές, σύμφωνα με το δημοφιλές τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη. Επιπλέον, παραβλέπουν τη σημασία της ένταξης των μεταναστών για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, που αποτελεί μείζον εθνικό θέμα.
Επικαλούμαι στο σημείο αυτό σχετικά πρόσφατη έκθεση του Ταμείου του ΟΗΕ για τον Πληθυσμό, που εκτιμούσε ότι «σε μια εποχή δημογραφικής γήρανσης της Ευρώπης, η συμβολή της μετανάστευσης για τη διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων, την αναζωογόνηση προβληματικών περιοχών, ιδίως της υπαίθρου, είναι πολλαπλά ευεργετική». Στην ίδια έκθεση, αναφερόταν ότι δύο προσεγγίσεις κυριαρχούν στις μεταναστευτικές πολιτικές των περισσότερων χωρών, από τη μια ο διαχωρισμός -η γκετοποίηση- και από την άλλη η αφομοίωση εις βάρος της πολυπολιτισμικότητας, η οποία δεν κλονίζει, αλλά ενισχύει την εθνική συνοχή, όπως δείχνει το παράδειγμα της Αμερικής.
Καταλήγω με την επισήμανση ότι το Μουντιάλ του Κατάρ χτίστηκε πάνω στα κόκαλα χιλιάδων μεταναστών και ας το αγνοούσε η Καϊλή.
*Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
πηγη: https://www.efsyn.gr