«Την αυγή του επόμενου πρωϊνού οι Καρχηδόνιοι αφοσιώθηκαν στην περισυλλογή των λαφύρων και στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων της σφαγής, τα οποία ακόμη και για τα μάτια ενός εχθρού ήταν συγκλονιστικό θέαμα. Σε όλο το πεδίο κείτονταν Ρωμαίοι στρατιώτες, νεκροί κατά χιλιάδες, ιππείς και πεζοί ανάμεσα, καθώς οι εναλλασσόμενες φάσεις της μάχης ή κάποια προσπάθεια διαφυγής τους είχε σωρεύσει όλους μαζί. Εδώ κι εκεί άνδρες τραυματισμένοι, βουτηγμένοι στο αίμα, που είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις από την πρωινή ψύχρα, θανατώνονταν συνοπτικά με ένα χτύπημα, καθώς έκαναν κάποια προσπάθεια να ανασυρθούν μέσα από τα πτώματα. Άλλους τους έβρισκαν ακόμη ζωντανούς, με τους τένοντες πίσω από τους μηρούς και τα γόνατα, κομμένους. Γύμνωναν τον λαιμό ή το λαρύγγι τους εκλιπαρώντας όποιον ήθελε να δείξει οίκτο να χύσει και το ελάχιστο αίμα που τους απέμενε. Μερικοί είχαν θάψει το κεφάλι τους στο χώμα· προφανώς είχαν σκάψει τρύπες και αλείφοντας το πρόσωπό τους με χώμα, είχαν αυτοκτονήσει με ασφυξία».

Τίτος Πατρίκιος, περιγραφή της επομένης της μάχης των Καννών το 216 π.χ., όπου «θριάμβευσαν» οι Καρχηδόνιοι υπό την ηγεσία του Αννίβα

Τα στρατεύματα του Αννίβα λαφυραγωγούν τα πτώματα των νεκρών αντιπάλων τους μετά τη μάχη των Καννών. Εικόνα από την έκδοση Illustrated History of the World (Ward Lock, Λονδίνο, c 1880)

«Το τρομακτικό θέαμα του πεδίου της μάχης, οι σωροί των νεκρών και των τραυματισμένων και συνάμα το βάρος στο κεφάλι του, τα νέα ότι κάπου είκοσι στρατηγοί που τους γνώριζε καλά ήταν ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες και η αίσθηση της ανικανότητας του κάποτε ανίκητου στρατού του, άφηναν μιαν απροσδόκητη εντύπωση στον Ναπολέοντα, που του άρεσε να βλέπει τους νεκρούς και τους τραυματίες μιας μάχης, γιατί έτσι, όπως νόμιζε, αποδείκνυε το ακατάβλητο πνεύμα του. Την ημέρα εκείνη, το φρικτό θέαμα στο πεδίο της μάχης νίκησε το ακατάβλητο πνεύμα του, που το θεωρούσε τη μεγαλύτερη αρετή και απόδειξη μεγαλοσύνης».

Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση ενός οργανισμού που ανήκει στο αμερικανικό think tank και συγκεκριμένα του Ινστιτούτου για την Μελέτη του Πολέμου (ISW), η Ρωσία αντί να προετοιμάζεται να προσπαθήσει να τερματίσει τον πόλεμο με κλιμάκωση, με τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων, φαίνεται ότι προετοιμάζεται να συνεχίσει να διεξάγει συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι το 2023: «Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν πιθανότατα θα προσπαθήσει να συνεχίσει τις συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία για να κρατήσει τα κατεχόμενα εδάφη, να κερδίσει νέο έδαφος και να θέσει όρους για την κατάρρευση της δυτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία που πιθανότατα αναμένει να συμβεί αυτό το χειμώνα. Πιθανότατα δεν έχει εγκαταλείψει τις ελπίδες να επιτύχει τους μαξιμαλιστικούς του στόχους στην Ουκρανία μέσω συμβατικών στρατιωτικών μέσων, τα οποία επιδιώκει παράλληλα με τις προσπάθειες να σπάσει τη βούληση της Ουκρανίας να πολεμήσει και τη βούληση της Δύσης να συνεχίσει να υποστηρίζει το Κίεβο».

Όμως, τι σημαίνει τελικά «κλιμάκωση» ενός πολέμου ή μιας πολεμικής σύγκρουσης; Μπορεί, λόγου χάριν, να σημαίνει, ότι ένας από τους εμπλεκόμενους χρησιμοποιεί πιο σκληρές τακτικές απ’ ότι προηγουμένως, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση, ανθρώπινες απώλειες, προκαλώντας μεγαλύτερες καταστροφές στις υποδομές, ή στον στρατιωτικό εξοπλισμό. Το γεγονός, φυσικά, ότι ένας ή περισσότεροι εμπλεκόμενοι χρεώνονται την χρήση σκληρότερων τακτικών, που ευθύνονται, λόγου χάρη, για την εξόντωση μεγάλου αριθμού αμάχων, νομιμοποιεί και επαυξάνει συνολικά την κλιμάκωση, εφ’ όσον θεωρείται «δίκαιη» και «αναλογική» η απάντηση και μάλιστα με τα ίδια μέσα.

Κλιμάκωση μπορεί εξίσου να σημαίνει, ότι αυξάνεται η ένταση της πολεμικής σύγκρουσης συνολικά, εξαιτίας ορισμένων μεταβολών (φανερών ή μη), που την επηρεάζουν μ’ έναν τέτοιο τρόπο, που είναι αδύνατον ή πολύ δύσκολο να αναιρεθούν.

Η διάθεση ολοένα και περισσότερων πόρων είναι, επίσης, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην κατεύθυνση της «κλιμάκωσης» ενός πολέμου. Πολύ περισσότερο δε, όταν η προέλευση της διάθεσης σημαντικών πόρων αφορά περισσότερους εμπλεκόμενους με συμφέροντα που συγκλίνουν, αλλά και αποκλίνουν, σύμφωνα με τις εξελίξεις των πραγμάτων.

Η μετακίνηση από τις απειλές στην πράξη εκφράζει την αλλαγή από το «ήπιο» στο «σκληρό», προσδιορίζει εξίσου κατά περίπτωση τις αιχμές, ορίζει «κόκκινες γραμμές», αλλά και δεσμεύει σ’ ένα δρόμο μη υποχώρησης, αλλά και μη επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση.

Η κλιμάκωση, πολλές φορές, ορίζεται και από την σχέση επιτιθέμενου-αμυνόμενου (χαρακτηρισμοί που δεν εξασφαλίζουν το «δίκαιο» ή το «άδικο» κάθε πλευράς) και με τον τρόπο που αυτή αμφισβητείται, μεταβάλλεται ή ακόμα και ανατρέπεται μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται επικοινωνιακά και σε σχέση με την νομιμοποιητική διαδικασία που ενδιαφέρει ιδιαίτερα, έστω και υποκριτικά, τα εμπλεκόμενα κράτη ή τους διεθνείς οργανισμούς. Αυτή ακριβώς η νομιμοποιητική διαδικασία εμπεριέχει, και μάλιστα σε περίοπτη θέση, την αναγωγή της αντίπαλης ηγεσίας, του προσώπου του αντίπαλου ηγέτη ως το απόλυτο κακό (χαρακτηριστική είναι η ταύτιση του Σαντάμ Χουσεΐν με τον Αδόλφο Χίτλερ, που έκανε ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους στην διάρκεια του Πρώτου πολέμου του Κόλπου).

Εδώ πρέπει να προσέξουμε την περίπτωση, όπου οι «σκληρές» τακτικές σκοπεύουν να συμπαρασύρουν την αντίπαλη πλευρά στον ίδιο δρόμο, ώστε να εξασφαλιστεί η κλιμάκωση, να εξασφαλιστεί η χρονική επέκταση της πολεμικής σύγκρουσης, όχι σώνει και καλά στην γραμμή της επικράτησης, αλλά της εμπέδωσης της «νέας» κατάστασης.

Ορισμένες φάσεις του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου παραμένουν ιδιαίτερα διδακτικές.

Την περίοδο που οι Σοβιετικοί έθεσαν ως στόχο να παρεμποδίσουν την ενοποίηση της Δυτικής Γερμανίας, αρχικά στράφηκαν στην ήπια μορφή της διαμαρτυρίας, όμως όταν αυτό δεν κατέστη δυνατόν μετακινήθηκαν σε σκληρότερη τακτική επιχειρώντας την σποραδική διακοπή της επικοινωνίας ανάμεσα στο Βερολίνο και την Δυτική Γερμανία. Η αποτυχία και αυτής της τακτικής, καθώς οι Δυτικοί εισήγαγαν κοινό νόμισμα στη Δυτική Γερμανία, οδήγησε τους Σοβιετικούς να επιλέξουν τον πλήρη αποκλεισμό του Βερολίνου. Οι Δυτικοί με την σειρά τους ίδρυσαν το ΝΑΤΟ και εξόπλισαν την Δυτική Γερμανία.

Μ’ άλλα λόγια, εδώ παρατηρούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κυκλικής διαδικασίας, μιας ελικοειδούς σύγκρουσης, με τα εμπλεκόμενα μέρη να αλληλοαντιδρούν έξω από το κλασικό μοντέλο επιτιθέμενου-αμυνόμενου.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σε πρόσφατη ομιλία του στο διεθνές Φόρουμ της Λέσχης Βαλντάι στις 27 Οκτωβρίου με θέμα, «Ένας μετα-ηγεμονικός κόσμος: Το θέμα είναι: Δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλους: Η ηγεμονική κυριαρχία: Δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλους», μεταξύ άλλων ανέφερε από το βήμα του ξενοδοχείου Imperial: «Η λεγόμενη Δύση, η οποία είναι, φυσικά, ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, καθώς δεν είναι ενιαία και σαφώς είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύμπλεγμα, αλλά θα πω και πάλι ότι η Δύση έχει λάβει μια σειρά από μέτρα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, που αποσκοπούν στην κλιμάκωση της κατάστασης. Για την ακρίβεια, πάντα επιδιώκουν να οξύνουν τα πράγματα, κάτι που δεν είναι επίσης κάτι καινούργιο. Αυτό περιλαμβάνει την υποδαύλιση του πολέμου στην Ουκρανία, τις προκλήσεις γύρω από την Ταϊβάν και την αποσταθεροποίηση των παγκόσμιων αγορών τροφίμων και ενέργειας. Σίγουρα, το τελευταίο δεν έγινε, φυσικά, επίτηδες, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Η αποσταθεροποίηση της αγοράς ενέργειας ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς συστημικών λανθασμένων χειρισμών των δυτικών αρχών που ανέφερα παραπάνω. Όπως βλέπουμε τώρα, η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω από την καταστροφή των πανευρωπαϊκών αγωγών φυσικού αερίου. Αυτό είναι κάτι εντελώς απόκοσμο, αλλά παρ’ όλα αυτά γινόμαστε μάρτυρες αυτών των θλιβερών εξελίξεων».

Ο Πούτιν περιγράφει μια «απόκοσμη» κλιμάκωση, χαρακτηρίζει τις εξελίξεις «θλιβερές», επιρρίπτει τις ευθύνες για την όξυνση της αντιπαράθεσης στους Δυτικούς, και μάλιστα με όρους ιστορικότητας και ουσιαστικά προαναγγέλλει την συνέχεια μιλώντας για την «πιο επικίνδυνη και απρόβλεπτη δεκαετία που μας περιμένει από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Προειδοποιεί (ή μήπως προαναγγέλλει) ότι αυτή η κατάσταση είναι γεμάτη με παγκόσμιες συγκρούσεις ή μια ολόκληρη αλυσίδα συγκρούσεων, η οποία αποτελεί απειλή για την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Δύσης, θέτοντας ως κύριο ιστορικό καθήκον σήμερα την επίλυση αυτής της αντίφασης με τρόπο εποικοδομητικό και θετικό.

Η ιστορικότητα, σύμφωνα με τον Πούτιν, εδράζεται στην αλλαγή των εποχών, η οποία αποτελεί «μια επώδυνη αν και φυσική και αναπόφευκτη διαδικασία», ενώ τονίζει ότι «Μια μελλοντική παγκόσμια ρύθμιση διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Σε αυτή την παγκόσμια διευθέτηση, πρέπει να ακούσουμε τους πάντες, να λάβουμε υπ’ όψη μας κάθε άποψη, κάθε έθνος, κοινωνία, πολιτισμό και κάθε σύστημα παγκόσμιων προοπτικών, ιδεών και θρησκευτικών αντιλήψεων, χωρίς να επιβάλλουμε σε κανέναν μια και μόνη αλήθεια. Μόνο σε αυτό το θεμέλιο, κατανοώντας την ευθύνη μας για τις τύχες των εθνών και του πλανήτη μας, θα δημιουργήσουμε μια συμφωνία ανθρώπινου πολιτισμού».

Και για όποιον δεν κατάλαβε, η «νέα εποχή» κουβαλάει και πάλι πολέμους, αίμα, δάκρυα, δυστυχία, προσφυγιά, φτώχεια και εξαθλίωση, η «νέα» παγκόσμια διευθέτηση, θα σημαδέψει την επόμενη δεκαετία, η «νέα» παγκόσμια ρύθμιση θα ζωντανέψει εθνικισμούς, μίση, διχόνοιες ανάμεσα στις ανθρώπινες κοινωνίες και νέες διαιρέσεις στ’ όνομα, πάντα, του ανθρώπινου πολιτισμού.

Και η Δύση;

Την ίδια ώρα που «παραπατά», είτε αναζητώντας το χαμένο αμερικανικό «όνειρο», είτε την δήθεν ακλόνητη ευρωπαϊκή ευημερία και ολοκλήρωση, δείχνει και πάλι τα δόντια της στους προφήτες της «παρακμής» της: Πόλεμος μέχρις εσχάτων απέναντι στο απόλυτο «κακό», τον «τρελό» δικτάτορα, που θα φέρει τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα, επιβολή σιδερένιας πειθαρχίας στο «εσωτερικό» ελέω πολεμικής συνθήκης «πριν» και «μετά» την «πανδημία».

Άλλωστε, αφού οι κοινωνίες κλειδώθηκαν μέσα μ’ αφορμή την «πανδημία», γιατί να μην το κάνουν, ευχαρίστως ή μη, ελέω ενεργειακής, η επισιτιστικής «κρίσης»;

Ο Παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζεται, μόλις άρχισε, και θα συνεχιστεί: αυτή είναι η νέα κανονικότητα, διαβεβαιώνουν οι θεράποντες ιατροί της «νέας» διευθέτησης των πολλαπλών «κρίσεων», της παγκόσμιας οικονομικής αναδιάρθρωσης, της παγκόσμιας επιτήρησης με το πρόσχημα την αντιμετώπιση ορατών και αοράτων εχθρών, της όξυνσης της πολιτισμικής αντιπαράθεσης Δύσης-Ανατολής.

Η «κλιμάκωση», λοιπόν, είναι επιθυμία όλων τους: με ουκρανικές αντεπιθέσεις, με εξοπλισμούς κάθε είδους που παρέχονται από 40 χώρες της Δύσης, με την αποστολή χιλιάδων μισθοφορικών καθαρμάτων, ανατινάξεις γεφυρών (Κριμαία) ή αγωγών φυσικού αερίου (Nord Stream) εκ μέρους των Δυτικών για να «κλιμακωθεί» ο ενεργειακός πόλεμος, επιστρατεύσεις, ρωσικούς βομβαρδισμούς ουκρανικών πόλεων και καταστροφή ζωτικών υποδομών (ύδρευση, ηλεκτρισμός, μεταφορές κ.ά.), με ουκρανικο-βρετανικούς βομβαρδισμούς λιμανιών (Σεβαστούπολης) για να διακοπούν οι μεταφορές σιτηρών και λιπασμάτων και να… κλιμακωθεί η «κλιμάκωση», και ας γιγαντώνεται ο επισιτιστικός τρόμος για μεγάλους πληθυσμούς της Αφρικής και όχι μόνον.

Σ’ ένα, λοιπόν, συμφωνούν άπαντες οι εμπλεκόμενοι. Η αποκλιμάκωση θ’ αργήσει, θα υποφέρει πρώτα λίγο ή πολύ το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το «Σχέδιο» τελικά θα προχωρήσει. Αν δεν το πιστεύετε, είστε απλά ή έτσι κι αλλιώς συνωμοσιολόγοι.

Ή μήπως αμετανόητοι ανατροπείς;

Συσπείρωση Αναρχικών

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com