Δώδεκα χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, τα παιδιά που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έχουν πλέον μεγαλώσει όμως δεν έχουν... «γεράσει». Η σημασία των γεγονότων του κινήματος που δημιουργήθηκε πριν από δώδεκα χρόνια γίνεται ορατή μέχρι σήμερα, ειδικά αν ληφθεί υπόψιν το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο που πυροδότησε τον Δεκέμβρη του 2008.

Το υπόβαθρο του Δεκέμβρη και «των παιδιών του»

Όπως δηλώνει στο tvxs.gr ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, δημοσιογράφος, υποψήφιος διδάκτωρ του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης και συγγραφέας του βιβλίου «Ο μαυροκόκκινος Δεκέμβρης» «η αίσθηση έλλειψης μέλλοντος για τα νέα παιδιά, ήταν βίωμα για πολλές χιλιάδες παιδιά, ήδη πριν από τον Δεκέμβρη» και συνεχίζει: «Για τα "παιδιά του Δεκέμβρη", άρχιζε ήδη και διαφαινόταν μια οικονομική δυσπραγία, η πεποίθηση δηλαδή ότι θα ζήσουν χειρότερα σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, η οποία ασφαλώς ενισχύθηκε από τη διαχείριση της οικονομίας, πριν καν την οικονομική κρίση, για πολλούς νέους από διαφορετικά υπόβαθρα» .

Παρ’ όλα αυτά,  οι εξεγερμένοι του 2008, δε διακρίνονταν από ομοιομορφία: «Ο Δεκέμβρης, ήταν μια εξέγερση που έφερε κοντά πολλούς. Τα παιδιά του Δεκέμβρη, σε συνδυασμό με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά γύρω από την Ομόνοια, με κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου που πρωταγωνίστησαν στις φοιτητικές εξεγέρσεις του 2006-2007 αλλά και με κομμάτια της κοινωνίας που στήριζε τις εξεγέρσεις και δεν ήταν εκεί, αποτέλεσαν υποκείμενα τα όσων συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008».

Σχετικά με τους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν το υπόβαθρο, πίσω από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, ο Δημοσθένης Παπαδάτος, αναφέρεται αρχικά στην αίσθηση πολιτικού κυνισμού που εντοπιζόταν αρκετά πριν από το 2008 και γινόταν αντιληπτός μόνο και μόνο από τις δηλώσεις πολιτικών στελεχών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης, ο κ. Παπαδάτος, τονίζει πως «υπήρχε ένα πολιτικό σκηνικό που ήδη διαμόρφωνε τον χώρο για τον Δεκέμβρη, με συνεργάτες του Καραμανλή για παράδειγμα, να πρωταγωνιστούν στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Μια αίσθηση πολιτικού αδιεξόδου».

«Υπήρχαν επιθέσεις φασιστικές εις βάρος μεταναστών και αντιφασιστών, ήδη πριν το 2008. Υπήρχε μια αστυνομία αποχαλινωμένη, μέσα στην ασυδοσία και τη βαρβαρότητα, η οποία, το 2007 είχε αιματοκυλήσει ένα σωρό διαδηλώσεις, όπως και όταν υπήρξε το μαζικό φοιτητικό κίνημα για το Άρθρο 16», προσθέτει, επισημαίνοντας άλλη μια συνισταμένη στα γεγονότα του Δεκέμβρη.

Τι άφησε πίσω ο  Δεκέμβρης του 2008;

Εκτός όμως της σκιαγράφησης του υπόβαθρου των εξεγέρσεων, σημαντικότατη είναι και η απάντηση στο ερώτημα, σχετικά με το τι «έμεινε» δώδεκα χρόνια μετά τις εξεγέρσεις; 

«Τα παιδιά του Δεκέμβρη, όπως και όλοι οι συμμετέχοντες, ένιωσαν τεράστια αυτοπεποίθηση, λόγω του διεθνούς αντίκτυπου που είχε ο Δεκέμβρης, με τους Ζαπατίστας να εκφράζουν την στήριξη τους και την εξέγερση να μην μπορεί να την σταματήσει κανείς για αρκετές εβδομάδες.  Πολύ σημαντική ήταν και η δημιουργικότητα των εξεγερμένων, με τους 16χρονους-20χρονους του Δεκέμβρη να συμμετέχουν σε φοβερά εγχειρήματα. Επίσης, ήταν αυτά τα παιδιά, που είδαν τις αντιφασιστικές πολιτοφυλακές να αναδύονται, κυρίως από τον Αναρχικό χώρο, σε περιοχές που υπήρχαν επιθέσεις σε μετανάστες. Τα παιδιά του Δεκέμβρη, μεγάλωσαν και κοιτάζοντας απέναντι τους, έβλεπαν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος και δικαστική/αστυνομική εξουσία εναντίον τους. Ήταν παρόντα, και αντίκριζαν τον αντίκτυπο του Δεκέμβρη σε μια σειρά από κινήματα παγκοσμίως αλλά και φυσικά στην Ελλάδα», δηλώνει ο δημοσιογράφος.

Όσον αφορά τις διαφοροποιήσεις στους πολιτικούς συσχετισμούς που προέκυψαν από τον Δεκέμβρη του ‘08, ο κ. Παπαδάτος είναι κατατοπιστικός: «Ήρθε πολύ κοντά το νεοφιλελεύθερο-ακραίο κέντρο, ένα δυναμικό πολιτικό κομμάτι πολιτικών, διανοούμενων και κρατικού μηχανισμού, με την ακροδεξιά, με κόμματα όπως το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή. Υπήρξαν πολλές στιγμές από τον Δεκέμβρη, που το κράτος, το κέντρο, παίρνει θέση κοντά στην Ακροδεξιά». «Υπήρξε επίσης ενίσχυση της θεωρίας των Άκρων, δηλαδή ότι οι αναρχικοί και οι φασίστες είναι το ίδιο. Τα δύο σημεία αυτά, εντοπίζονται μέχρι και σήμερα και ασφαλώς, αποτελούν απολήξεις της διαδικασίας ώσμωσης που έλαβε χώρα από τον Δεκέμβρη και μετά, με τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα να είναι ο Άδωνις στη θέση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ο Χρυσοχοϊδης. Τέλος, ο Δεκέμβρης έφερε τη διάσπαση του Συνασπισμού», προσθέτει.

Το σήμερα (και το αύριο;)

Οι αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς και το«μεγάλωμα» των«παιδιών του Δεκέμβρη», εντός αυτός των συνθηκών, δημιουργούν με τη σειρά τους εύλογα ερωτήματα, σχετικά με που βρίσκονται οι εξεγερμένοι σήμερα, αλλά και με το τι μέλλει γενέσθαι σε επίπεδο Κινημάτων, με τη συμμετοχή τους.

«Ένα μέρος των ανθρώπων, των παιδιών του Δεκέμβρη, τους είδα στην αντιφασιστική συγκέντρωση έξω από το Εφετείο. Γνωρίζω πως ένα μέρος από τα παιδιά του Δεκέμβρη δίνει πολύ σημαντικές μάχες, σε σωματεία, σε χώρους εργασίας, προκειμένου ο κόσμος που δεν έχει άλλον τρόπο να βιοποριστεί πέρα από τη δουλειά του, να προστατευτεί από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Γνωρίζω επίσης ότι κάποια από τα παιδιά αυτά, συμμετέχουν σε καμπάνιες αλληλεγγύης όπως το "Όλοι ενεργοί" ή το "Κανένας μόνος-Καμία μόνη". Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των ανθρώπων είναι δηλαδή ενεργοί ακόμη», υποστηρίζει ο δημοσιογράφος, για να επισημάνει παράλληλα ότι: «Υπάρχει βέβαια και ένα κομμάτι το οποίο απογοητεύτηκε μετά το 2015 το οποίο δεν είναι ενεργό πολιτικά αλλά και μια μικρή μειοψηφία που έχει ρόλους στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ».

Όσον αφορά το «αύριο», ο κύριος Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος, αναφέρει με σιγουριά πως «Ζούμε εποχές βέβαια που όσο απαισιόδοξος και να είσαι, όσο και να μην αντέχεις, όσο και να έχεις κουραστεί, είναι εποχές που μας ξαναβγάζουν έξω. Που τα παιδιά του Δεκέμβρη και γενικότερα, όλοι οι εξεγερμένοι, που ένιωσαν τότε αυτήν την αυτοπεποίθηση, αυτήν την αίσθηση δικαίου, είναι πολύ δύσκολο να μην βγουν έξω».

«Τα παιδιά αυτά, που έχουν πλέον μεγαλώσει, αλλά και όλος ο κόσμος, πήρε μια μεγάλη ανάσα με πράγματα όπως η κοινή ανακοίνωση των τριών κομμάτων της αριστερής αντιπολίτευσης, οι διαδηλώσεις στις 17 Νοέμβρη και πιστεύω πως αργά η γρήγορα, θα μείνουν μόνο αυτά που ενώνουν τους εξεγερμένους του Δεκέμβρη και θα βγούμε ξανά στον δρόμο, μόλις τελειώσει η πανδημία. Βέβαια, η ιστορία έχει συνέχειες και ασυνέχειες και δε θα πω την κοινοτοπία ότι«ο Δεκέμβρης είναι μέσα τους» και ότι«όλα θα ξαναγίνουν όπως τότε», αλλά, αναρωτιέμαι, γιατί η κυβέρνηση νιώθει τέτοια ανάγκη να τα βάλει με τις δυνάμεις την αντιπολίτευσης, γιατί νιώθει τέτοια ανάγκη να ενισχύσει την αστυνομία; Μήπως γιατί φοβάται πως η πολιτική της θα φέρει τους εξεγερμένους έξω, με ένα κράτος καπιταλιστικό που διαιωνίζει τις ανισότητες;», καταλήγει και διερωτάται ο Δημοσθένης Παπαδάτος.