Το τέλος του Πριγκόζιν μάς θυμίζει ότι 32 χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ η Ρωσία παραμένει μια χώρα των ωμών συσχετισμών, χωρίς θεσμικό πλαίσιο και χωρίς κοινά αποδεκτούς κανόνες του παιχνιδιού.

Είναι προφανές ότι οι δύο μήνες που μεσολάβησαν από τη μεταξύ δράματος και οπερέτας πορεία του Πριγκόζιν από το Ροστόφ προς τη Μόσχα ήταν αρκετοί για να πεισθεί το Κρεμλίνο ότι μπορεί να προχωρήσει στην «ολική διαγραφή» του ιδρυτή της Βάγκνερ χωρίς αντιδράσεις.

Το πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι επί τρεις και πλέον δεκαετίες η Ρωσία των ολιγαρχών δεν έκανε κανένα ουσιαστικό θεσμικό βήμα που να διασφαλίζει μακροπρόθεσμη σταθερότητα.

Πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια ο Γέλτσιν διέλυσε τη Βουλή παρανόμως και λίγες βδομάδες μετά έστειλε τα τεθωρακισμένα να κανονιοβολήσουν το κτίριο του Κοινοβουλίου στο οποίο είχε οχυρωθεί η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών.

Ακολούθησαν εκλογές στις οποίες νίκησαν οι αντίπαλοι του Γέλτσιν, οι οποίοι αμνήστευσαν τους ηγέτες τους Ρουτσκόι και Χαζμπουλάτοφ.

Μέσα σε δύο μήνες, ο Πριγκόζιν κινήθηκε σαν να μην τον δέσμευε η συμφωνία που διαμόρφωσε ο Λουκασένκο για απόσυρσή του στη Λευκορωσία, κινήθηκε με μια πρωτοφανή για αποτυχόντα πραξικοπηματία άνεση.

Οι εξωθεσμικές κινήσεις και πρακτικές δεν έλειψαν ούτε και στα εβδομήντα χρόνια ζωής της ΕΣΣΔ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πραξικοπηματική αποπομπή του Χρουστσόφ τον Οκτώβριο του 1964 με μεθόδευση που παραβίαζε τόσο το Καταστατικό του ΚΚΣΕ όσο και το Σύνταγμα της χώρας.

Ο Πριγκόζιν με τις διασυνδέσεις του φόβισε το Κρεμλίνο σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Πούτιν και οι συνεργάτες του να μη διακινδυνεύσουν ακόμη και μια προσχηματική δίκη.

Ακόμη και ο Στάλιν, την περίοδο των μεγάλων εκκαθαρίσεων, κρατούσε τα προσχήματα της δικαστικής νομιμοποίησης της εξόντωσης των αντιπάλων.

Τούτων λεχθέντων προκύπτει το εύλογο ερώτημα πόσοι άλλοι βαρόνοι της Ρωσίας των ολιγαρχών μπορούν κάποια στιγμή να ακολουθήσουν τα βήματα του Πριγκόζιν.

Ο Πούτιν δεν επιχείρησε ποτέ να κρύψει την άποψη ότι οι θεσμοί έχουν χρηστική αξία και ότι μπορούν να παρακάμπτονται κατά το δοκούν.

Οταν τερμάτισε τη δεύτερη τετραετή θητεία του το 2008 επέλεξε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια το αξίωμα του πρωθυπουργού και άλλαξε το Σύνταγμα για να εξασφαλίσει δύο επιπλέον εξαετείς θητείες, πριν καταργήσει στη συνέχεια κάθε περιορισμό νέας θητείας.

πηγή:  https://www.efsyn.gr