Κάτοικος και ψηφοφόρος της Αθήνας μπορεί να μην είμαι, αλλά ένα τμήμα τής πίσω από τη βιτρίνα πρωτεύουσας το βιώνω περπατώντας το κάθε μέρα, αλλά κυρίως κάθε νύχτα. Πρόκειται για ένα κομμάτι της πόλης που αμφιβάλλω αν ο απερχόμενος δήμαρχος το είδε έστω και μια φορά κατά τη διάρκεια της σημαδεμένης από τον Μεγάλο Περίπατο θητείας του. Ένα κομμάτι της Αθήνας που πολύ αμφιβάλλω αν ο Μπακογιάννης ποτέ του περπάτησε και λέρωσε τις σόλες των υποδημάτων του ώστε να έχει άποψη για το τι ακριβώς συμβαίνει στην από το δημαρχείο του και πίσω Αθήνα.

Μια Αθήνα εγκαταλελειμμένη, μια Αθήνα παρατημένη, μια Αθήνα που εν γνώσει κυβέρνησης και δήμου έχει μετατραπεί σε χωματερή φαντασμάτων, γιατί τα πλάσματα που στην κυριολεξία σέρνονται στα λερά πεζοδρόμια της πίσω από τη βιτρίνα πρωτεύουσας μέσα στην εξαθλίωση των εξαρτήσεών τους περισσότερο σκιές παρά ανθρώπινες παρουσίες θυμίζουν. Δρόμοι και στενά αδιάβατα. Κτήρια που κρύβουν την αποτυχία μιας δήθεν πολιτισμένης κοινωνίας να περισώσει και να περιθάλψει. Μια Αθήνα κρυμμένη από τους υπόλοιπους κατοίκους της. Μια Αθήνα την οποία όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν υπάρχει, μην τυχόν και κληθούν να κριθούν και για αυτήν.

Και, όντως, δεν κρίνονται οι δήμαρχοι της Αθήνας για αυτή τη σκοτεινή πλευρά της πόλης, μιας και όλα τα φώτα του ενδιαφέροντος είναι στραμμένα στη φωτεινή της πλευρά, και ο Μπακογιάννης κρίθηκε για τα ράβε ξήλωνε της Πανεπιστημίου αλλά κανείς δεν τον έκρινε για την Ουγκώ, τη Φαβιέρου, την Ακομινάτου και τη Μάγερ, μιας και αυτοί οι δρόμοι δεν λογίζονται πια για Αθήνα. Γιατί η Αθήνα είναι εδώ και καιρό μια πόλη με δύο πρόσωπα. Το φωτεινό του φαίνεσθαι και το σκοτεινό, που όλοι κάνουν πως δεν το ξέρουν.

www.avgi.gr