Πάντα πίστευα ότι η όποια «επάρκεια» αναγνώρισα στον εαυτό μου, στην διαχείριση του παρατεταμένου τέλους, της μακράς δηλαδή αυτής περιόδου αδυναμίας πριν το τέλος τους, των δύο γονιών μου, που είχαν την τύχη να μακροημερεύσουν, είχε καθοριστική επιρροή στην δική μου ζωή και συνέχεια.
Θα γίνω κατανοητός
Πρακτικά μιας και είναι επίκαιρη αυτή η γραμμή, η κόκκινη όπως την βαφτίζω εγώ, που σήμερα επικαλέστηκε ο κύριος Βουλευτής - Καθηγητής, με ιντρίγκαρε κάπως να την προσδιορίσω.
Η γραμμή αυτή είναι η στιγμή που ,είτε εσύ ο ίδιος, αν πρόκειται για σένα και αν ακόμα έχεις αντίληψη φυσικά, είτε οι άνθρωποι σου αν εσύ τα έχεις χάσει, καταλαβαίνουν ότι πρακτικά δεν μπορεί να γίνει κάτι, ενάντια σε ένα σχετικά άμεσο επερχόμενο τέλος, που κανένας δεν μπορεί να το ορίσει χρονικά....με ακρίβεια ...συνήθως μετά από μια μεγάλη μάχη με κάποια ......ασθένεια.
Σε αυτή την περίοδο η αξιοπρέπεια του εν δυνάμει «μελλοθάνατου», ορίζεται από την ψυχική και συναισθηματική υποστήριξη που θα δεχθεί , τις συνθήκες υγιεινής που θα βιώσει αν είναι κατάκοιτος και κύρια την διαχείριση του πόνου που δυστυχώς οξύνεται έντονα, αφόρητα και βασανιστικά στα τελευταία στάδια πολλών παθήσεων.
Αυτά τα γνωρίζουμε νομίζω όλοι μας, δεν χρειάζεται να είμαστε γιατροί η ειδικοί.
Και αναφέρομαι στην αξιοπρέπεια γιατί είναι η βασική αρχή για την ύπαρξη και την υπόσταση του καθένα μας και της κοινωνίας σαν σύνολο.
Ωστόσο όπως προανέφερα η επιρροή αυτής της περιόδου , είναι απόλυτα καθοριστική για την συνέχεια και την διαμόρφωση της ζωής των ανθρώπων , που βρίσκονται γύρω από αυτόν που χάνεται...
Όλων εμάς δηλαδή!
Είναι η περίοδος που θα μας στοιχειώνει για πάντα!
Η στιγμή που κερδίζεται η χάνεται ο αυτοσεβασμός μας.
Και ακόμα βαθύτερα υπαρξιακά είναι η συντήρηση της ελπίδας μας, μπροστά στην αναπόφευκτη σύγκρουση με το επερχόμενο όριο του πεπρωμένου που αφορά τον καθένα. Το δικό μας τέλος.
Εκεί ακριβώς ο άνθρωπος..... λυτρώνεται όταν ο ίδιος έχει υπάρξει άνθρωπος στις στιγμές που τον χρειάστηκαν κοντά στο τέλος τους, ....οι άλλοι .....οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι συνάνθρωποι του....και τότε πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα...και για τον ίδιο....
Γιατί στην πραγματικότητα αυτή είναι η βαθύτερη αιτία για την καλοσύνη που διαθέτουμε όλοι μας.
Μια ανταπόδοση...που προσδοκούμε...
Και έτσι ακριβώς αυτή η μικρο κλίμακα , η οικογένεια η παρέα, η γειτονιά ορίζει και το σύνολο την κοινωνία.
Η οικογένεια είναι κοινωνία και η κοινωνία οικογένεια.
Το ατομικό χτίζει το συλλογικό.....
Ο άνθρωπος που βαθιά νιώθει ότι αδιαφόρησε την στιγμή.....της κόκκινης γραμμής.....του άλλου, έχει ήδη φύγει.
Έχει φύγει από την αγάπη, το ενδιαφέρον, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την συνείδηση του καθήκοντος.
Ότι ορίζει την έννοια «άνθρωπος» σε μια κοινωνία.
Και μια κοινωνία ακόμα χειρότερα που προτάσσει την εξοικονόμηση πόρων, την ώρα που όλοι αυτοί που έχουν πατήσει το νήμα.....της κόκκινης γραμμής...την χρειάζονται περισσότερα παρά ποτέ, δεν μπορεί να είναι κοινωνία ....ανθρώπων!
Και γιατί όταν μια κοινωνία εγκαταλείπει ένα μέλος της, επάνω στην κόκκινη γραμμή, έμμεσα προτρέπει, διδάσκει, καθοδηγεί τα άλλα μέλη της, να λιποτακτούν μπροστά στην μάχη ....γιατί δεν αξίζει , είναι σπατάλη η βοήθεια σε ότι είναι προδιαγεγραμμένο να χαθεί!
Και αυτήν την «νέα κοινωνία» την νοιάζουν μόνο οι νικητές....Όχι οι χαμένοι....
Όμως όλα αυτά κύριε καθηγητά δεν αποτιμώνται με χρήμα ....όπως μας εξηγήσατε ότι συμβαίνει στην Αμερική....και στην Αγγλία και στα άλλα μοντέλα - πρότυπα που μας προτείνατε.
Οι αριθμοί και η εξοικονόμηση πόρων, δεν μπορούν να αποτυπώσουν την επιρροή στην διάλυση των ανθρώπινων αξιών. Και πως ακριβώς θα είναι αυτό το νέο είδος ανθρώπου.....ποια χαρακτηριστικά θα έχει.....σε αυτόν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο , που ευαγγελίζεστε κύριε καθηγητά.
Προς το παρόν όμως μοιάζει όλη αυτή η επίδειξη κυνικότητας και αμοραλισμού να μην πτοεί κανέναν.
Νοιώθουν ότι προς το παρόν είναι ασφαλείς.
Πρόσφατα επέλεξαν με τρανή διαφορά αυτούς που τους εγγυώνται την σταθερότητα και την ασφάλεια....
Ασφάλεια!
Σε ένα τόσο απροσδιόριστο μέλλον...
πηγη: https://tvxs.gr