Μια εξουσία που… σέβεται τον εαυτό της και θέλει να παραμείνει στα πόστα γιατί θεωρεί τους ανταγωνιστές της εσωτερικούς εχθρούς ή εθνικές εξαιρέσεις, κάνει ό,τι μπορεί για να το πετύχει. Αν μάλιστα δεν υπάρχουν ή στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα, τότε το έργο της θα είναι πιο εύκολο. Δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να εξασφαλίσει τη μακροημέρευσή της. Κοινός τόπος. Ισχύει παντού, ισχύει φυσικά και στην Ελλάδα με τη μεγάλη παράδοση αφού πολλές φορές τα κόμματα εξουσίας έχουν πρωταγωνιστήσει στο άθλημα της χειραγώγησης.
Ιδιαίτερα εκείνο το κόμμα που πιστεύει ότι είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης της χώρας, την έχει διοικήσει για πολλά χρόνια (κυβερνά και σήμερα) και έχει κάνει σκοπό της ύπαρξής του τον έλεγχο των βασικών αρμών του κράτους και τη συκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων του. Αλλοτε με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα (το περίφημο τριφασικό ήταν το κορυφαίο παράδειγμα), άλλοτε με παρακρατικούς μηχανισμούς, άλλοτε με εξόφθαλμα αντιθεσμικές πρακτικές, άλλοτε με την υπεροπλία του στην περιοχή της ενημέρωσης. Η ατιμωρησία και ακόμα χειρότερα η επιβράβευση διά της ψήφου το έχουν αποθρασύνει.
Το τελευταίο κρούσμα ήταν το σκάνδαλο των υποκλοπών. Στο μέγαρο Μαξίμου -η έδρα της κυβέρνησης και το φυλάκιο του πρωθυπουργού- είχε στηθεί ένα σύστημα παρακολούθησης δημοσιογράφων, κρατικών παραγόντων, πολιτικών και κορυφαίων υπουργών. Με τον κλασικό τρόπο; Δηλαδή με την ΕΥΠ; Οχι μόνο. Και με ένα παράνομο λογισμικό, το Predator. Η κυβέρνηση, αφού στην αρχή σφύριζε αδιάφορη, έριχνε την ευθύνη σε τρίτους, δήλωνε άσχετη με το θέμα, στη συνέχεια επιχείρησε να εμφανίσει τον πρωθιερέα της και πολιτικό προϊστάμενο των μυστικών υπηρεσιών ως θύμα ενός ρυπαρού δικτύου που είχε αυτονομηθεί και ανακοίνωσε πως η Ελλάδα επί των ημερών της ούτε έχει προμηθευτεί ούτε έχει χρησιμοποιήσει το Predator.
Δεσμεύτηκε μάλιστα ότι θα έχουμε πλήρη εκκαθάριση του ζητήματος, εξαπολύοντας τις γνωστές παραπλανητικές αερολογίες ότι θα πέσει άπλετο φως και θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Φυσικά με τη βοήθεια της, κατά το Σύνταγμα (για το αν ισχύει στην πράξη είναι συζητήσιμο), ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Ωστόσο αποδείχθηκε ότι όχι μόνο το είχε προμηθευτεί, όχι μόνο το είχε χρησιμοποιήσει, αλλά το έχει πουλήσει σε άλλες χώρες για να κάνουν οι κυβερνήσεις τους τη βρόμικη δουλειά. Πιάστηκαν στα πράσα αλλά καμία ενόχληση. Συνέχισαν να πουλάνε παραμύθι με τη βοήθεια των φιλικών τους δικτύων… ενημέρωσης και πολλοί πολίτες το έχαψαν και γι’ αυτό (και για άλλους λόγους βέβαια) τους ξαναψήφισαν.
Από το ρεπορτάζ του Δημήτρη Τερζή στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (16.8.2023) μάθαμε ότι η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (δεν τη γουστάρει καθόλου η κυβέρνηση γιατί δεν εννοεί να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις της) ενημέρωσε εγγράφως τα πρόσωπα που στοχοποιήθηκαν από το κακόβουλο λογισμικό Predator (ναι, αυτό που η κυβέρνηση δήλωνε με πάθος ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα) για το πώς και πότε έλαβαν τους συνδέσμους επιμόλυνσης.
Ανάμεσά τους και έξι υπουργοί - πρωτοκλασάτοι την επίμαχη περίοδο, πρωτοκλασάτοι… όλως τυχαίως και τώρα. Τι κάνει ή τι οφείλει να κάνει ένας πολιτικός που δεν έχει λόγους να ντρέπεται όταν διαπιστώνει ότι ένα παράνομο κύκλωμα με την ανοχή (ας πούμε όχι με την καθοδήγηση) του αρχηγού της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει τον παρακολουθεί; Εχει δύο τρόπους αντίδρασης.
Ο πρώτος: Καταγγέλλει δημοσίως, απαιτεί σε πρώτο χρόνο εξηγήσεις από τον επικεφαλής του κόμματος και μετά καταφεύγει στη Δικαιοσύνη ζητώντας να αποδοθούν ευθύνες όσο ψηλά κι αν βρίσκονται οι δράστες. Ουδείς εκ των έξι επέλεξε αυτή τη γραμμή.
Ο δεύτερος: Καταγγέλλει την πράξη και υποβάλλει την παραίτησή του από την κυβέρνηση, ενδεχομένως και από το κόμμα του και δηλώνει πως δεν θα σταματήσει να διαμαρτύρεται μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Ουδείς εκ των έξι θεώρησε σκόπιμο ή μάλλον φρόνιμο να ακολουθήσει αυτή την τακτική. Και οι έξι (ίσως μια εξαίρεση είχαμε από τον κ. Δένδια όχι όμως και τόσο εκκωφαντική όσο απαιτούσαν οι περιστάσεις) έκριναν πως δεν τρέχει και τίποτα πολύ σοβαρό και συνέχισαν να εργάζονται ελπίζοντας ότι δεν παρακολουθούνται πια.
Το ερώτημα είναι γιατί διάλεξαν τη συγκεκριμένη στάση αυτοεξευτελισμού; Για να μην κάνουν κακό στην κυβέρνηση; Για να μην πλήξουν τον αρχηγό της παράταξης; Για να μη χάσουν τις θέσεις τους; Γιατί είναι επαγγελματίες της πολιτικής και το προσκύνημα στον ισχυρό είναι η βασική συνιστώσα της προσωπικότητάς τους; Γιατί τους αρέσει ο ρόλος του χρήσιμου ηλίθιου; Γιατί η ματαιόδοξη φλυαρία τους σταματά μόλις εμφανιστεί πρόβλημα που βλάπτει το κόμμα τους;
Γιατί είναι Ιαβέρηδες με τους άλλους και κοτούλες λειράτες με τους δικούς τους; Γιατί τα πρησμένα εγώ τους ξεφουσκώνουν μόλις αντικρίζουν την εξουσία; Ή μήπως γιατί φοβούνται ότι η συμμορία που οργάνωσε το κύκλωμα έχει στοιχεία ενοχοποιητικά γι’ αυτούς (τα άντλησε από τις παρακολουθήσεις) και τους απειλεί ότι αν ανοίξουν το στόμα τους θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα;
Ανάγωγα
Ενοχλήθηκαν διάφοροι επειδή ο Πεπ Γουαρδιόλα με αφορμή το δολοφονικό περιστατικό στη Νέα Φιλαδέλφεια έκανε δηλώσεις που ταιριάζουν σε αριστερό ακτιβιστή. Μα αυτός είναι πολύ πλούσιος, είναι βολεμένος, ανήκει στις ελίτ, οπότε δεν δικαιούται να μιλάει για τη φτώχεια και τις ανισότητες. Είναι υποκριτής, αποφάνθηκαν. Για μια πρόχειρη απάντηση στους επικριτές του Καταλανού πολυνίκη προπονητή να θυμίσουμε τη φράση του Μορίς Αγκιλόν: «Οι πεποιθήσεις δεν βγαίνουν πάντα από το χρηματοκιβώτιο».
πηγή: https://www.efsyn.gr