Ο μεγαλύτερος νικητής των εκλογών του 2019, ήταν αναμφισβήτητα η αποχή. Ψήφισαν σχεδόν ένας στους δύο, ή, καλύτερα, δεν ψήφισαν ένας στους δύο. Το ιλιγγιώδες ποσοστό, άγγιξε το 42,08%. Σε μεγάλο ποσοστό, νέοι άνθρωποι. Πολλά ακούσαμε και άλλα τόσα διαβάσαμε: Οι νέοι πήγαν για μπάνιο, οι νέοι ψήφισαν παραλία, κάμερες με αντιηλιακά και κάθιδροι δημοσιογράφοι να ψάχνουν εναγωνίως την πιο απαξιωτική δήλωση ανάμεσα σε ξαπλώστρες, κουβαδάκια και φρέντο εσπρέσσο:
Αλήθεια, όμως, για ποιο λόγο να «επιλέγει» ένας πολίτης την αποχή και για ποιο λόγο ακόμα η είδηση αυτής να είναι ένα ρεπορτάζ χαλαρό και κεφάτο σε μια παραλία;
Η απάντηση πολυσύνθετη: η διαφαινόμενη αποστασιοποίηση των νέων ανθρώπων από την ενημέρωση για την πολιτική ζωή του τόπου που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποχή, έρχεται να καταδείξει το παράδοξο: ενώ ζούμε στην εποχή των πολλαπλών διαύλων επικοινωνίας και διασταύρωσης πληροφορίας, στην εποχή που ο πολιτικός είναι ίσως πιο προσιτός από ποτέ, που θα εμφανιστεί από πρωινή ανάλαφρη εκπομπή μέχρι νεανικό κανάλι στο YouTube πρόθυμος να κάνει «Q&A» με ερωτήσεις του κοινού, που θα διαθέτει τικ τοκ και τουίτερ ώστε να αλληλεπιδρά συχνά ο ίδιος με τους πολίτες, εντούτοις η εμπιστοσύνη των νέων σε αυτή τη νέα ιστορία διήθησης, δε φαίνεται να αποτυπώνεται σε γνώση και ενδιαφέρον. Στον αντίποδα, οι κυβερνητικές αποφάσεις που βάλουν κατάφωρα τη νέα γενιά, είτε αφορούν σε απαξίωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, υποβάθμιση πτυχίων, είτε έχουν να κάνουν με μισθολογική εξαθλίωση, έκρηξη ανεργίας, απουσία εργασιακής προστασίας και παραβίαση εργασιακών νόμων, είτε στεγαστική κρίση, πληθωριστικό κύμα ακρίβειας, δημιουργούν εύλογη απορία γιατί αυτό δε μεταφράζεται σε διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος δια του μόνου όπλου που διαθέτει ο πολίτης προκειμένου για την προστασία των κεκτημένων του: της ψήφου.
Σημεία των καιρών, θα έλεγε κάποιος, που δε θέλει να λύσει το πρόβλημα. Όμως η αποχή βρίσκεται στην άγνοια και την αδιαφορία που έχουν σε μεγάλο βαθμό να κάνουν με τη δυσκολία σύνδεσης της εκλογικής διαδικασίας με τη μετέπειτα ζωή. Ο πολίτης, διαισθανόμενος ανήμπορος να αλλάξει ίσως οτιδήποτε στη ζωή του προς το καλύτερο, έχοντας εδραιώσει μια μοιρολατρική θεώρηση της υφιστάμενης κατάστασης, κινούμενος σχεδόν αποκλειστικά πλέον από την περιβόητη ατομική ευθύνη σε συμπεριφοριστικά πλαίσια και αποδεχόμενος το αφήγημα του «Όλοι ίδιοι είναι», ενίοτε θεωρεί και πως επαναστατεί και πως η «μούτζα» που ρίχνει στο σύστημα είναι η αποχή του από αυτό. Γνώμη που θα είχε, ίσως, μια βάση αλήθειας αν ο ίδιος δεν κινούνταν μέσα στο σύστημα το οποίο επιλέγει να απαξιώσει, άρα την ίδια τη ζωή του.
Ας αναλογιστούμε μόνο ποιες κοινωνικές ομάδες εξυπηρετεί η αποχή: Και να είμαστε βέβαιοι πως οι έχοντες συμφέροντα θα πάνε πρώτοι να ψηφίσουν, κι ας τους βλέπουμε να σφυρίζουν έναν αδιάφορο, σχεδόν απολιτίκ σκοπό για χρόνια. Σχεδόν πάντα, τα συμφέροντα αυτά δεν τέμνονται πουθενά με τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών μαζών, δημόσια και ισχυρή παιδεία, υγεία, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ανάπτυξη, ισονομία, δικαιοσύνη. Σχεδόν πάντα είναι ο εργοδότης μας που θα επιχειρήσει να μας πείσει πως όλοι είναι ίδιοι, πως η ζωή δε θα αλλάξει, πως μόνο η ατομική προσπάθεια θα φέρει την πρόοδο. Σχεδόν πάντα αυτό δε συμβαίνει. Σχεδόν πάντα, θα δούμε να εφαρμόζεται στη δική μας ζωή η δική του προτίμηση και σχεδόν πάντα αυτή η προτίμηση θα είναι μακριά από εμάς. Παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο επιβίωσης που μόνοι μας χαράξαμε, θα απομακρυνθούμε κατόπιν ολοένα και περισσότερο από το κέντρο του κύκλου, αφοριστικοί και καταγγελτικοί απέναντι σε ένα σύστημα που μας ορίζει τη ζωή και επιλέγουμε να το αφήνουμε εν λευκώ, σαν μαριονέτες.
Οπότε πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία, κανείς δεν αντιλέγει, πρωτίστως όμως πάμε μια βόλτα από το εκλογικό μας κέντρο. Είναι αυτές οι βόλτες οι καθοριστικές για τη ζωή όλων μας.
Αν είναι κι η θεία η Λία μαζί, ακόμα καλύτερα.
* Η Μαργαρίτα Μπογδάνου είναι υποψήφια βουλευτής στον Νότιο Τομέα Αττικής με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
πηγη: https://www.koutipandoras.gr