Το βάρος της φροντίδας πέφτει στα δημόσια νοσοκομεία, υπενθυμίζοντας στους αλαζονικούς νεοφιλελεύθερους του λιγότερου κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων παντού, τη μεγάλη ανάγκη οι υπηρεσίες υγείας να παραμείνουν δημόσιες. Οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχουν αφήσει το δημόσιο σύστημα υγείας απροετοίμαστο και ανοχύρωτο, παρά το γεγονός ότι το δεύτερο κύμα της πανδημίας ήταν αναμενόμενο και υπήρχε άφθονος χρόνος για την κυβέρνηση να το εξοπλίσει, να το στελεχώσει, να το οργανώσει και να το προετοιμάσει καλύτερα.

Η ευκαιρία όμως χάθηκε, καθώς η κυβέρνηση που κρατά τις τύχες της χώρας στα χέρια της αυτή τη στιγμή δεν πιστεύει στις δημόσιες δομές υγείας, αποφεύγει τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία και έχει ως σκοπό την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ μέσω ΣΔΙΤ, όπως το κυβερνητικό της πρόγραμμα προδίδει.

Οι ιδιωτικές κλινικές και οι ιδιώτες γιατροί, που θα μπορούσαν να προσφέρουν υπηρεσίες στη δύσκολη αυτή συγκυρία το αποφεύγουν, καθώς ακόμη και σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες, σταθμίζουν κέρδη και ζημιές από μια ενδεχόμενη εμπλοκή τους στον αγώνα με τον επικίνδυνο κορωνοϊό.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δίνει πρώτος το σύνθημα της ιδιωτικότητας και της ατομικής ευθύνης σε μια τόσο ακραία συλλογική δοκιμασία, μεταθέτοντας τις ευθύνες στους πολίτες, προκειμένου να υποβαθμίσει τις ευθύνες της δικής του κυβέρνησης να μην επενδύσει, να μην ενισχύσει και να μην θωρακίσει με οργάνωση, εξοπλισμό και προσωπικό το δημόσιο σύστημα υγείας.

Υπουργικές γραφικότητες του τύπου «όσο πιο πολλές ΜΕΘ τόσο πιο πολλοί θάνατοι», αναδεικνύουν το μέγεθος της κυβερνητικής αμηχανίας μπροστά στις τεράστιες ευθύνες που η κοινωνία αρχίζει να αποδίδει στους κυβερνώντες.

Εν μέσω πανδημίας και έκτακτων συνθηκών, δύο εξελίξεις από το πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ οριοθετούν τον χώρο μεταξύ ατομικής και κοινωνικής ευθύνης.

Εξέλιξη πρώτη: Ενώ τα δημόσια νοσοκομεία καταρρέουν και οι νοσοκομειακοί γιατροί, μεταξύ των οποίων και πολλοί καθηγητές στις αντίστοιχες πανεπιστημιακές κλινικές, δίνουν με αυτοθυσία τον μεγάλο αγώνα, συχνά προσβαλλόμενοι και οι ίδιοι από τον ιό, οι εκπρόσωποι της Ιατρικής Σχολής εισηγούνται στη Σύγκλητο και επιτυγχάνουν την έγκριση, για την ίδρυση του πρώτου ξενόγλωσσου προπτυχιακού προγράμματος σπουδών με υπέρογκα, για τα ελληνικά δεδομένα δίδακτρα, (12.000 Ευρώ το χρόνο), που θα απευθύνεται σε αλλοδαπούς φοιτητές, τόσο από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και άρα κάποια στιγμή με δικαστική απόφαση, λόγω της αρχής της ισότητας και από την Ελλάδα), όσο και εκτός αυτής.

Το εγχείρημα σκοντάφτει σε τεράστια ζητήματα που έχουν να κάνουν με:

Τα προβλήματα αντισυνταγματικότητας και νομιμότητας μιας απόφασης που ιδιωτικοποιεί ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, συστήνοντας μια ιδιωτική δομή εντός του και εμπορευματοποιεί την ανώτατη εκπαίδευση, τη στιγμή που λόγω άρθρου 16 σήμερα η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι δημόσια και δεν επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ούτε εκτός, ούτε βέβαια εντός των δημόσιων ιδρυμάτων.

Τα τεράστια προβλήματα νομιμότητας που εγείρονται όταν μια ιδιωτική δομή, εκτός δημόσιου ελέγχου, εκμεταλλεύεται τη δημόσια περιουσία, (κλινικές, εργαστήρια, εξοπλισμοί, προσωπικό), επιβάλλοντας δίδακτρα ακόμη και σε φοιτητές που προέρχονται από χώρες της ΕΕ που συμμετέχουν οικονομικά στη δημιουργία και συντήρηση αυτής της περιουσίας.

Τα τεράστια ακαδημαϊκά προβλήματα και τα ζητήματα αξιοκρατίας που εγείρονται λόγω της παράλληλης λειτουργίας δύο προγραμμάτων σπουδών στην ίδια σχολή του ίδιου πανεπιστημίου, ενός για φοιτητές που θα συγκεντρώνουν 18.000 μόρια στις εισαγωγικές εξετάσεις και ενός για φοιτητές που θα έχουν να… πληρώνουν 12.000 Ευρώ για δίδακτρα τον χρόνο.

Τα ερωτηματικά που δημιουργούν τα υπέρογκα δίδακτρα που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τις δαπάνες, μια και οι υποδομές και οι εξοπλισμοί του νέου προγράμματος υπάρχουν ήδη, όσο όμως και η διαχείριση αυτών των εσόδων εκτός δημόσιου ελέγχου.

Ξεπερνώντας για την οικονομία της συζήτησης όλα αυτά, μένουμε στον συμβολισμό που ένα δημόσιο πανεπιστήμιο εκπέμπει όταν εν μέσω γενικής κατάρρευσης των πάντων, σκεπτόμενο σύμφωνα με την πρωθυπουργική παρότρυνση ατομικά, εγκρίνει ένα πρόγραμμα – βόμβα στα θεμέλια του δημόσιου και ακαδημαϊκού πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Την ίδια στιγμή που αυτά συμβαίνουν με τους καθηγητές, έρχεται από την ίδια Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου, του ΑΠΘ, μια άλλη είδηση, αχτίδα ελπίδας αυτή τη φορά, ότι τουλάχιστον 100 φοιτητές Ιατρικής, από αυτούς που πέτυχαν στις εισαγωγικές εξετάσεις συγκεντρώνοντας περισσότερες από 18.000 μονάδες, προσφέρονται αυθόρμητα, χωρίς να τους ζητηθεί και εντελώς ανιδιοτελώς, να συνδράμουν το ιατρικό και νοσηλευτικό έργο στις πανεπιστημιακές κλινικές, δίνοντας μια λύση – ανάσα στην τραγική έλλειψη προσωπικού των νοσοκομείων.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο οι μεγαλύτεροι και σοφότεροι να διδάσκονται από τους νεότερους.

Πολλώ δε μάλλον δεν είναι συχνό φαινόμενο οι καθηγητές να διδασκόμαστε από την ανιδιοτελή διάθεση κοινωνικής προσφοράς των φοιτητών μας.

Κι όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια κοινωνία με έντονα χαρακτηριστικά ιδιώτευσης, καθώς και σε ένα πολιτικό σύστημα που προτείνει αφενός την ατομική, έναντι της συλλογικής και της κοινωνικής ευθύνης και αφετέρου τις ιδιωτικές, έναντι των δημόσιων δομών ακόμη και στον τομέα της Υγείας, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο χρήσιμο είναι το μάθημα που μας διδάσκουν οι φοιτητές μας.

Στη χώρα που κάποτε γέννησε τους 7 σοφούς της Αθήνας, η φράση που αποδίδεται στον Σόλωνα «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι επίκαιρη όσο ποτέ.

Πηγή: tvxs.gr