Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Countercurrents. Ο Thomas Klikauer είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Δυτικού Σίντνεϊ.



Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

 Δημοσιεύθηκε την 11 Μαΐου, 2023

Πριν ογδόντα χρόνια, στις 22 Φεβρουαρίου 1943, ο καθηγητής Kurt Huber δολοφονήθηκε από τους Ναζί. Το «έγκλημα» του ήταν πως έγραψε ένα φυλλάδιο που ζητούσε δημοκρατία.

Αυτή είναι η ιστορία του αντιστασιακού Kurt Huber, του ναζί καριερίστα και συνθέτη Carl Orff, και του μέλους του Λευκού Ρόδου (Weiße Rose) Sophie Scholl. Είναι επίσης μια ιστορία για την αντίσταση στη ναζιστική εξουσία και τα νέα στοιχεία που μόλις πρόσφατα ήρθαν στο φως, που πρακτικά, ρίχνουν ένα λίγο διαφορετικό φως για το τι συνέβη πριν από ογδόντα χρόνια.

Ο καθηγητής Kurt Huber δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που ήθελε να μπει σε μια ήρεμη σχέση με τους Ναζί. Ο Huber μάλλον ήταν ο θεωρητικός εγκέφαλος πίσω από την αντιναζιστική αντιστασιακή ομάδα του Λευκού Ρόδου, μια ομάδα που περιλάμβανε τα αδέλφια Scholl. Όλα αυτά τα μέλη της ομάδας εκτελέστηκαν από τους Ναζί.

Σήμερα, ο γιός του καθηγητή Huber – ο Wolfgang Huber – θυμάται τι συνέβη εκείνη τη μοιραία μέρα τον Φεβρουάριο του 1943 όταν τα πρώτα μέλη της ομάδας Λευκό Ρόδο των Scholl και του Huber εκτελέστηκαν στη φυλακή Στάντελχάιμ. Θυμάται πως ο πατέρας του – καθηγητής μουσικής – άνηκε κάποτε σε εκείνη την ιδιαίτερα μυστική αντιστασιακή ομάδα και πως λίγο πριν δολοφονηθεί, ενώ βρίσκονταν στη φυλακή, έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα.

Ο Wolfgang Huber αναφέρει «Το γράμμα βρίσκεται στη σελίδα 18 ενός χειρόγραφου πάνω στη φωνητική θεωρία». Στο πατέρα του επιτρέπονταν να εργάζεται ακόμη σε εκείνη τη ναζιστική φυλακή, και στη πραγματικότητα ήταν στο μέσο της συγγραφής ενός δοκιμίου όταν οι ναζί μπήκαν στο κελί του για να τον ενημερώσουν πως θα εκτελούνταν εκείνη την ημέρα. Ο καθηγητής Huber έγραφε για τις δονήσεις και την αντίληψη στη μουσική.

Στο τελευταίο του χειρόγραφο μπορεί να δει κανείς πως η λέξη αντίληψη κόβεται στη μέση του κειμένου. Αυτό δείχνει την ακριβή στιγμή που πρέπει να έφτασε από τους Ναζί – τώρα ντυμένους με στολές – μπράβους το μήνυμα για τον επικείμενο θάνατό του.

¨Στην επόμενη γραμμή ξεκινά με ‘Αγαπημένη μου’ και έπειτα ακολουθεί το αποχαιρετιστήριο γράμμα στη μητέρα, την αδερφή μου και σε εμένα – ακριβώς εκεί στη μέση του χειρόγραφου, για εμάς αυτή ήταν η τύχη μας», λέει ο Wolfgang. Στη πράξη ήταν κοινή ναζιστική πρακτική οι συγγενείς ενός εκτελεσμένου προσώπου να επιτρέπεται να διαβάζουν αποχαιρετιστήριες επιστολές γρήγορα – επιτόπου και μόνο μια φορά.

Τέτοια αποχαιρετιστήρια γράμματα δεν δίνονταν ποτέ στους συγγενείς. Η ναζιστική αστυνομία απλά ξεφύλλισε στα γρήγορα το χοντρό πακέτο με τα ακαδημαϊκά κείμενα του Kurt Huber. «Βρήκαν πως είναι επιστημονικά κείμενα. Και μετά από λίγο, επέστρεψαν αυτά τα γραπτά στη μητέρα μου».

Ο Wolfgang Huber γεννήθηκε στο Μόναχο το 1939 και μόλις τρείς μέρες πριν τη σύλληψη του πατέρα του, ο Wolfgang γιόρτασε τα τέταρτα γενέθλια του. Ο Wolfgang λέει, «Δεν θυμάμαι τις ακριβείς λεπτομέρειες  του τι συνέβη». Τελικά το αντιστασιακό φυλλάδιο του καθηγητή Huber – μαζί με το αποχαιρετιστήριο γράμμα, όντας το πιο προσωπικό – έγιναν όλο και πιο σημαντικά για το γιο καθώς περνούσε ο καιρός.

Φυσικά, μετά από όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν στο μεταξύ, ο Wolfgang δεν θυμάται πότε διάβασε το γράμμα του πατέρα του για πρώτη φορά. Υποθέτει πως πρέπει να ήταν στη διάρκεια των χρόνων του γυμνασίου. Προφανώς ήταν πολύ λυπημένες γραμμές ιδιαίτερα προσωπικής φύσης, ωστόσο περιλάμβαναν αναπάντεχα και ένα ποίημα. Και, ακόμη πιστός στις βασικές του αρχές, έγραψε πως ο Wolfgang και η οικογένεια του δεν θα πρέπει να ντρέπονται εκείνον.

Ο καθηγητής Huber κατηγορήθηκε εμφατικά πως ήταν προδότης για τη Πατρίδα. Ακόμη και στην ευρύτερη οικογένεια του γιού του: «Όλος ο κόσμος στη μεριά του πατέρα μου το είδε έτσι», αναφέρει ο Wolfgang. Ίσως αυτή είναι η δύναμη της προπαγάνδας- ιδιαίτερα της ναζιστικής προπαγάνδας. Για πολλούς από τους συγγενείς του ο καθηγητής Huber ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Χειρότερα ο ίδιος ο αδερφός του καθηγητή Huber, ο Richard ήταν μέλος της ναζιστικής οργάνωσης του Hitler -μπράβων και δολοφόνων – των SA (Sturmabteilung).

Κατανοητά, ο Kurt Huber είχε πολύ πραγματικούς φόβους πως ο τετράχρονος γιός του θα μεγάλωνε με ποτισμένες στη προπαγάνδα  εικόνες του πατέρα του. Ένας φόβος που ήταν απόλυτα δικαιολογημένος, επειδή η εικόνα του προδότη δεν άλλαξε καθόλου στα αμέσως μεταναζιστικά χρόνια της Γερμανίας. Η προπαγάνδα του Hitler επέζησε. Ίσως η Madeleine Albright δεν είχε άδικο όταν είπε: «Είναι ευκολότερο να ξεφορτωθείς τυράννους και να καταστρέψεις στρατόπεδα συγκέντρωσης από ότι να σκοτώσεις τις ιδέες που τους γέννησαν».

Στη μικρή τους κοινότητα στα δυτικά του Μονάχου όλοι γνώριζαν την οικογένεια Huber. Άνθρωποι άλλαζαν ακόμη πεζοδρόμιο στην άλλη πλευρά του δρόμου έτσι ώστε να μη χρειαστεί να χαιρετήσουν μέλη της οικογένειας. Την ίδια στιγμή, τα πρώτα Persilscheine (Persil, δημοφιλές απορρυπαντικό στη Γερμανία· Schein, ένα έγγραφο που μοιάζει με άδεια οδήγησης) μοιράζονταν γενναιόδωρα σε πρώην Ναζί – ξεπλένοντάς τους από το ναζισμό και κάνοντάς τους ικανούς να ενσωματωθούν ξανά στον οικονομικό και κρατικό μηχανισμό της Γερμανίας.

Ένα καλό παράδειγμα ήταν ένας τοπικός κουρέας. Λίγο μετά την απελευθέρωση, ο κουρέας ζήτησε τη βοήθεια της οικογένειας Huber. Ο άνδρας ισχυρίζονταν πως ο Kurt Huber πήγαινε στο μαγαζί του επειδή γνώριζε πως εκείνος, ο ιδιοκτήτης ήταν αντίθετος προς τους ναζί. Στη πραγματικότητα, ο άνδρας ήταν, όπως λέει ο Wolfgang, «ένας Obernazi» – ένας υψηλόβαθμος ναζί που ήθελε ένα Persilschein, για να αμβλύνει, και αν είναι εφικτό, ακόμη και να εξαφανίσει το ναζιστικό του παρελθόν. Παρά το ότι ο Kurt Huber είχε δολοφονηθεί από τους Ναζί.

Στη διάρκεια της ζωής του, ο Kurt Huber πάντοτε πίστευε πως η αλήθεια ήταν πολύ σημαντική. Ήταν σε ετοιμότητα να υπερασπιστεί την αλήθεια. Μέλη του Λευκού Ρόδου, που μοιράζονταν την ίδια πεποίθηση, οργάνωσαν μια αντιστασιακή ομάδα εναντίον της δικτατορίας των ναζί. Αρχικά η ομάδα δημιουργήθηκε με την πρωτοβουλία ενός κύκλου φίλων, με κέντρο τους δυο φοιτητές Hans Scholl και Alexander Schmorell. Αυτό έγινε στο Μόναχο τον Ιούνιο του 1942.

Ο Απρίλιος του 1943 αποτελεί την ημερομηνία της αποκάλυψης τους, των συλλήψεων, και την επακόλουθη εκτέλεση των μελών της, που καταδικάστηκαν σε θάνατο από το κατ’ ευφημισμό Λαϊκό Δικαστήριο του Hitler. Δεν είχε σε τίποτα να κάνει με το «λαό» ούτε και ήταν το ναζιστικό δικαστήριο του Hitler ένα δικαστήριο με τη νομική έννοια του όρου. Αντίθετα ήταν μια φασιστική δίκη παρωδία και όργανο της ναζιστική προπαγάνδας.

Ενώ μοίραζαν το έκτο φυλλάδιο της ομάδας, ο Hans και η Sophie Scholl συνελήφθησαν από την Γκεστάπο στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το φυλλάδιο είχε γραφτεί αρχικά από τον καθηγητή Kurt Huber. Στο φυλλάδιο τους, η ομάδα έκανε επίθεση στη δογματική «ιδεολογική εκπαίδευση» μέσα στο δημαγωγικό «εκπαιδευτικό» σύστημα των Ναζί. Η ναζιστική εκπαίδευση ήταν σχεδιασμένη να πνίξει κάθε μορφή «αυτοεπίγνωσης και ανεξάρτητης σκέψης». Το φυλλάδιο καλούσε τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μονάχου να επαναστατήσουν ενάντια στη καταστολή της πνευματικής ελευθερίας. Έλεγε:

«Στο όνομα ολόκληρης της γερμανικής νεολαίας

Απαιτούμε από το κράτος του Adolf Hitler,

Προσωπική ελευθερία, που είναι το πιο

Πολύτιμο αγαθό των Γερμανών,

Και το οποίο μας έκλεψε με τον πιο ελεεινό τρόπο».

Αυτό χρειάζονταν πολύ θάρρος στη περίοδο της ναζιστικής εξουσίας. Ο Kurt Huber ήταν πράγματι γενναίος. Η γενναιότητα του επίσης περιλάμβανε τη διδασκαλία  της φιλοσοφίας του Spinoza στις πανεπιστημιακές του διαλέξεις, παρόλο που ο Spinoza ήταν Εβραίος. Και αυτό δεν ήταν δίχως κινδύνους – ιδιαίτερα αν είχες τύπου Heidegger φιλοναζιστές συναδέλφους και συνεργάτες γεμάτους με φθόνο, και κάποιον που έγραψε διδακτορικό που δήθεν «αποδείκνυε» πως οι φιλοσοφικές θεωρίες του Einstein πρέπει να είναι λανθασμένες επειδή ο Einstein ήταν Εβραίος και οι Εβραίοι είναι ανίκανοι να κάνουν φιλοσοφία.

Δίχως να αποθαρρυνθεί από τις ανοησίες των ναζί ακαδημαϊκών, ο Kurt Huber δεν υποχώρησε. Αντίθετα, υποστήριζε: «Ο Spinoza είναι σπουδαίος φιλόσοφος, τελεία!». Ο Huber εξακολουθεί να έχει δίκιο. Πέρα από το να είναι καθηγητής φιλοσοφίας, το άλλο πάθος του Huber ήταν η μουσική. Νωρίτερα, είχε ολοκληρώσει την διατριβή του πάνω στη μουσικολογία. Ήταν επίσης ένας επιστήμονας που κοιτούσε πέρα από αυτό για το οποίο τον είχαν προσλάβει.

Ο μικρός Wolfgang Huber θυμάται πως τον άφηναν να παίζει δίπλα από το γραφείο του πατέρα του και κάτω από το μεγάλο πιάνο. Αυτό ήταν προνόμιο. Στη μεγαλύτερη αδελφή του ήταν αυστηρά απαγορευμένο αυτό. ο Wolfgang Huber είπε: «Αισθανόμουν άνετα γύρω του».

Ως σχεδόν πενηντάχρονος καθηγητής, ο Huber οργάνωσε αυτό που ονόμαζε Leseabende – «βραδιές ανάγνωσης». Εκεί άνθρωποι συναντιούνταν σε ιδιωτικά σαλόνια για συζητήσεις. Σε μια περίσταση, ο καθηγητής Huber συνάντησε τον Hans Schollκαι τον Alexander Schmorell. Στη συνέχεια, ο Huber προσκλήθηκε στο σπίτι του Schmorell. Αυτές οι πρώτες συναντήσεις ήταν πιθανώς οι πρώτες στιγμές αυτού που έγινε γνωστό ως το Λευκό Ρόδο. Αναγκαστικά, έπρεπε να είναι κάπως μυστικές συναντήσεις.

Μόνο ένας μικρός αριθμός φοιτητών και ο Kurt Huber συμμετείχαν. Σύντομα έγινε ξεκάθαρο πως όλοι ήταν εναντίον των Ναζί – που βρίσκονταν μαζί σε ένα δωμάτιο. Σύντομα μετά από αυτό, η ομάδα άρχισε να συζητά σχετικά με το ζήτημα των φυλλαδίων. Αργότερα, άρχισαν να συναντιούνται πιο συχνά στο προάστιο του Μονάχου, Γκράφελφινκ.

Ο αρχικός ρόλος του καθηγητή μέσα στην ομάδα ήταν να επιβραδύνει την ομάδα είναι πολύ πιθανό ο καθηγητής να ήθελε να αποθαρρύνει τους φοιτητές από το επικίνδυνο για τη ζωή τους εγχείρημα της συγγραφής και διανομής αντιναζιστικών φυλλαδίων.

Περισσότερο από τους φοιτητές, ο καθηγητής είχε επίγνωση πόσο γρήγορα το εγχείρημα τους μπορούσε να τους βάλει σε θανάσιμα επικίνδυνη κατάσταση. Τελικά, ο Kurt Huber αναμίχθηκε στο σχέδιο για τα φυλλάδια. Ένας από τους λόγους για όλα αυτά ήταν το Στάλινγκραντ.

Η νίκη του Κόκκινου Στρατού άφησε έντονη εντύπωση στο καθηγητή. Στο Στάλινγκραντ, στρατιώτες σκοτώνονταν ανελέητα στη πλευρά των Ναζί όπως και στη πλευρά του Κόκκινου Στρατού. Η νίκη στο Στάλινγκραντ ήταν σίγουρα ένας από τους βασικούς λόγους ως προς το γιατί ο Huber τελικά πήρε πιο ενεργό ρόλο. Επίσης έγραψε το έκτο φυλλάδιο της ομάδας του Λευκού Ρόδου – το φυλλάδιο που μοίραζαν τα αδέρφια Scholl στο πανεπιστήμιο όταν τους ανακάλυψαν.

Τότε ήταν όταν η Sophie Scholl πέταξε ένα ολόκληρο πακέτο φυλλαδίων από τον εξώστη στο αίθριο του πανεπιστημίου. Τότε ήταν που την είδε ο επιστάτης του πανεπιστημίου. Η Sophie Scholl και ο Alexander Schmorell ανέφεραν στις καταθέσεις τους τον άνδρα ως κάποιον που γνώριζαν. Η Γκεστάπο τον είχε ως μέρος του δικτύου της.

Ωστόσο, υπήρχε και ο Richard Harder, καθηγητής κλασικής φιλολογίας και αφοσιωμένος ναζί. Έγραψε μια αναφορά για την Γκεστάπο, και στην αναφορά του ανέλυσε «υφολογικά» τα φυλλάδια των αντιστασιακών του Λευκού Ρόδου. Ο Harder, ο ναζί, κα΄τεληξε στο συμπέρασμα πως ο συγγραφέας του φυλλαδίου έπρεπε να είναι κάποιος μέσα από το τμήμα φιλοσοφίας.

Ο Harder έχασε την έδρα του μετά τον 1^ο ΠΠ, αλλά σύντομα βρήκε νέα εργασία στο Πανεπιστήμιο του Μίνστερ. Λέγεται πως ο Harder ήταν δημοφιλής με τους φοιτητές του και οργάνωνε διασκεδαστικές συναντήσεις. Έτσι, μέσα από τις υποθέσεις του Harder, η Γκεστάπο έφτασε γρήγορα στον Kurt Huber. Συνέλαβαν τον Huber μόλις πέντε μέρες μετά την εκτέλεση του Hans και της Sophie Scholl και του Christoph Probst.

Τα πρωτόκολλα της Γκεστάπο δείχνουν ξεκάθαρα πως ο Huber ομολόγησε τα πάντα αμέσως. Σήμερα ο Wolfgang πιστεύει πως οι γονείς του μάλλον ήδη είχαν προαίσθημα πως κάτι γίνονταν τις μέρες αμέσως πριν τη σύλληψη.

Φυσικά ο Wolfgang δεν ήξερε τι ακριβώς φοβούνταν οι γονείς του εκείνη την εποχή. Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς του τον απομάκρυναν από το σπίτι για μερικές μέρες. Η αδελφή του Wolfgang έπρεπε να πάει το σχολείο και έμεινε.

Η οικογένεια ήταν στο σπίτι όταν η Γκεστάπο έπιασε το πατέρα του. Ήταν Σάββατο. Ο Wolfgang θυμάται ακόμη πως στην οικογένεια, μετά το φόνο του πατέρα του, δεν υπήρχε σχεδόν καμιά κουβέντα για τον πατέρα του. Το μόνο πράγμα που αναφέρονταν ήταν πως ήταν έξυπνος άνθρωπος. Αλλά δεν γίνονταν κουβέντα για τις συνθήκες του θανάτου του – ποτέ.

Χρειάστηκε μάλλον πολύς χρόνος για να χωνέψουν τι έγινε. Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Ο Wolfgang Huber θυμάται πως τη πρώτη μέρα του σχολείου, στο θρανίο του, ένα αγόρι δίπλα του τον ρώτησε: «Είσαι αυτός από τον αποκεφαλισμένο άντρα;».

Η αρχική επιθυμία για να κάνει πιο σοβαρές ερωτήσεις και να ερευνήσει τη ζωή του πατέρα του στη πραγματικότητα ήρθε από τη γυναίκα του Wolfgang. Η γυναίκα του είναι από την Ιστανμπούλ και δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία του Λευκού Ρόδου την εποχή που γνωρίστηκαν.

Τότε άρχισε να ρωτά ευγενικά, αλλά μάλλον επίμονα. «Εν τέλει, έπρεπε να μιλήσουμε για τις οικογένειες μας», λέει ο Wolfgang. Όπως ο Niklas Frank, και ο Wolfgang επίσης ασχολήθηκε με το παρελθόν του πατέρα του – στην πλευρά εναντίον του Ναζισμού – μέσα από τη μελέτη και το γράψιμο του τι συνέβη.

Για τις πρώτες εβδομάδες μετά τη σύλληψη του – μέχρι την απόφαση στα γενέθλια του Hitler, στις 20 Απριλίου – η γυναίκα του Kurt Huber, η Clara επιτράπηκε να τον επισκεφτεί σε όλο το διάστημα της κράτησης του στη φυλακή μια φορά, και μετά για δεύτερη φορά λίγο μετά την απόφαση. Όταν βγήκε από τη πόρτα, γύρισε για μια στιγμή και κοίταξε ένα χλωμό και απόλυτα τρομοκρατημένο πρόσωπο. Ο πατέρας του Wolfgang ήξερε πως δεν έβλεπε ξανά την Clara.

Σήμερα, το Πανεπιστήμιο στο Μόναχο τιμά τα εκτελεσμένα μέλη του Λευκού Ρόδου. Πριν το φόνο του από τους Ναζί, ο καθηγητής Huber  είχε επιφανείς φίλους. Ανάμεσα τους ήταν ο συνθέτης Carl Orff. Ο Huber και ο Orff ήταν καλοί φίλοι. Η Carmina Burana πρακτικά δημιουργήθηκε σε μεγάλο μέρος της στο σπίτι του Kurt Huber.

Μια μέρα, ο Orff στέκονταν μπροστά από την πόρτα του Huber – ξανά – με τις συνθέσεις του. Ήθελε να παίξει μια νέα σύνθεση για τον Kurt. Ο Orff δεν γνώριζε τίποτα για τη σύλληψη και μετέπειτα «καταδίκη» του Huber.

Η πρώτη αντίδραση του Orff ήταν, «Και τι γίνει τώρα με εμένα;». Ο Orff γρήγορα αποσύρθηκε σε ένα ιατρικό κέντρο ώστε να μην συσχετιστεί με τον Kurt Huber. Η ιστοσελίδα holocaustmusic αναφέρει τρία πράγματα για τον Carl Orff:

1. Ο Orff ποτέ δεν αντιστάθηκε ή αντιτάχθηκε ανοιχτά ή ιδιωτικά στις ναζιστικές πολιτικές·
2. Προσπαθούσε να ενσωματώσει τις ιδέες του στη μουσική της Χιτλερικής Νεολαίας· και,
3. Υπήρχαν όλο και περισσότερες επαφές του Orff επαφές με αξιωματούχους των Ναζί.

Στη διάρκεια της κηδείας του Kurt Huber, σε ένα νεκροταφείο στο δάσος, ύποπτες φιγούρες παραμόνευαν πίσω από τα δέντρα – μάλλον άνδρες της Γκεστάπο. Στο μικρό Wolfgang είπαν να μη τους κοιτάζει. Μόνο στενοί συγγενείς ήταν στη κηδεία. Δεν υπήρχαν ομιλίες. Ένα τραγούδι όμως τραγουδήθηκε.

Η μελωδία εντυπώθηκε στον Wolfgang. Ήταν πολύ αργότερα που συνειδητοποίησε πως ήταν το τραγούδι του Andreas Hofer – ένα τραγούδι που περιγράφει την εκτέλεση Τυρολέζων μαχητών.

Από καιρό σε καιρό, η οικογένεια Huber δέχονταν την τοπική υποστήριξη και υπήρχαν και ανώνυμες χρηματικές προσφορές στο γραμματοκιβώτιο. Ο Hans Leipelt – φίλος των Scholl – αργότερα διένειμε το φυλλάδιο του Kurt Huber στο Αμβούργο.

Κάποια στιγμή η οικογένεια Huber επίσης έλαβε μια προσφορά 604 μάρκων από εκείνον – πολλά χρήματα για την εποχή. Αργότερα ο Leipelt «ομολόγησε» πως ήταν κομμουνιστής σε μια κατασκευασμένη από τους Ναζί δίκη παρωδία. Επίσης καταδικάστηκε σε θάνατο.

Εκ των υστέρων, το Λευκό Ρόδο καταλαμβάνει μια μάλλον σημαντική θέση μεταξύ των αντιναζιστικών αντιστασιακών οργανώσεων. Σήμερα, μοιάζει υπερβολικά απίθανο, ίσως ακόμη και παράλογο, να πιστεύεις πως μια μικρή ομάδα ανθρώπων μπορούσε να κατορθώσει κάτι σημαντικό εναντίον του πανίσχυρου ναζιστικού μηχανισμού με το να μοιράσουν απλά μερικές εκατοντάδες φυλλάδια.

Από την άλλη, είναι ακριβώς το κουράγιο τους να πουν απλά την αλήθεια ενάντια σε ένα πανίσχυρο καθεστώς που εντυπωσιάζει πολλούς. Αυτή είναι η σπουδαιότητα  του Kurt Huber και της ζωής του.  Είχε μια ακλόνητη πίστη στην δύναμη του λόγου και στη δύναμη της λογικής.

Όμως, όταν σκεφτόμαστε το Λευκό Ρόδο, πρώτα από όλα σκεφτόμαστε τα αδέρφια Sophie και Hans Scholl. Αυτό μάλλον σχετίζεται με το γεγονός πως η Inge Scholl – η αδελφή τους – έγραψε ένα από τα πρώτα βιβλία σχετικά με το Λευκό Ρόδο.

Η προσοχή στη Sophie Scholl μάλλον ξεκίνησε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και η προσοχή αυτή  έθεσε το τόνο για σχεδόν όλες τις επόμενες ερμηνείες του Λευκού Ρόδου όπως και για το ρόλο που έπαιξε η Sophie Scholl.

Κατά συνέπεια, για παράδειγμα, η σημασία του Alexander Schmorell, παραμένει ακόμη υποτιμημένη στην δημόσια αντίληψη του Λευκού Ρόδου. Για πάρα πολύ καιρό παρουσιάζονταν ως δευτερεύων χαρακτήρας. Ωστόσο ο Alexander και ο Hans Scholl ήταν οι πραγματικοί ιδρυτές του Λευκού Ρόδου.

Σήμερα σχεδόν τα πάντα αφορούν την Sophie παρόλο που δεν έπαιξε κεντρικό ρόλο στην ομάδα. Δεν πρόσφερε ούτε μια λέξη στο φυλλάδιο. Δεν συμμετείχε σε καμιά από τις συναντήσεις που συζητιούνταν τα φυλλάδια.

Με όλα αυτά στο νου, ο σημαντικότερος στιχουργός και συνθέτης της Γερμανίας, ο Konstantin Wecker, έγραψε ένα τραγούδι για το Λευκό Ρόδο στη δεκαετία του 1980. Για να τιμήσει το Λευκό Ρόδο λέει,

«Θα μπορούσε να είσαι το ίδιο ανήσυχο σήμερα

Όπως όλοι όσοι στέκονται ανάμεσα στις σημαίες.

Επειδή όλοι περπατούν όρθιοι,

Θεωρούνται άξιοι μόνο με ιστορικούς όρους».

Ιδιαίτερα σήμερα, στον υπερπροπαγανδισμένο κόσμο μας, ο αντιναζιστής μαχητής του Λευκού Ρόδου Kurt Huber δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με τα σημερινά καθεστώτα στη Ρωσία, τη Πολωνία, την Ουγγαρία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, για να μην αναφέρω στα αυταρχικά καθεστώτα στην Μέση Ανατολή, στη Νότια Ασία καις την Ασία.

Όχι μόνο για εκείνον, αλλά το να στέκεσαι όρθιος για αυτό που είναι σωστό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που παραμένει από το Λευκό Ρόδο. Σήμερα οι μαθητές, οι φοιτητές και οποιοσδήποτε με ένα έστω ίχνος ενσυναίσθησης θα πρέπει να έχουν επίγνωση πως η ελευθερία του λόγου είναι το πιο σημαντικό αγαθό που έχουμε για να υπερασπίσουμε την δημοκρατία μας.

Και η ελευθερία του λόγου συνδέεται με την αυτοεπίγνωση και την ελευθερία της σκέψης: όλα συνδεόμενα με την προσωπική ελευθερία που ο Kurt Huber επιθυμούσε για τον ίδιο και για τον γερμανικό λαό.

πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com