Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ υπήρξε η σταδιακή άνοδος του λεγόμενου Ριγκανοθατσερισμού. Εγκαταλείφθηκε το μοντέλο του Κεϋνσιανισμού και του Φορντισμού. Εν συντομία το προηγούμενο μοντέλο άσκησης οικονομικής και πολιτικής θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στην εξής φράση. «Για να σωθεί η οικονομία, το Κράτος πρέπει να προσλαμβάνει έναν εργάτη για να ανοίγει μια τρύπα και ένα άλλο εργάτη για να την κλείνει.», Τζον Μέϋναρντ Κέϋνς. Και στη δυνατότητα η παραγωγή του τότε εργάτη να αγοράζει αγαθά τονίζοντας την κατανάλωση. Η πτώση της ΕΣΣΔ ήτανε ένα γεγονός τομή το οποίο έφερε την σταδιακή υποχώρηση της αριστεράς και δη των κομμουνιστικών κομμάτων καθώς κυριάρχησε ο Δυτικός Κόσμος. Γνωστό το αξίωμα ότι η Ιστορία γράφεται από τους εκάστοτε νικητές. Θεωρήθηκε ως ένα αποτυχημένο μοντέλο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Άσχετα αν η μετέπειτα πορεία της Ρωσσίας δεν την έφερε ξανά σε τόση ισχυρή θέση όση κατείχε πριν αν και υιοθέτησε τον Καπιταλισμό. Μειώνοντας το κοινωνικό κράτος και την μέση άνεση του ρωσσικού νοικοκυριού (περισσότερα δες στο προλογικό σημείωμα του νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτζ και πρώην αντιπροέδρου στη Παγκόσμια Τράπεζα στο βιβλίο του Καρλ Πολάνυι «Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός»). Αφού οι ρωσσικές αποκρατικοποιήσεις μετέτρεψαν εκ του μηδενός Ολιγάρχες όπου μετέφεραν τα Κεφάλαια τους στο εξωτερικό αποδυναμώνοντας την Ρωσσική Οικονομία απομυζώντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ταυτόχρονα.

Η ανάδυση ενός μονοπολικού κόσμου με πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ σε απόλυτο βαθμό (κατά τον Hedley Bull στο βιβλίο «Άναρχη Κοινωνία», δεν ίσχυε καθώς η αταξία είναι η φυσική τάξη στο διεθνές γίγνεσθαι αλλά είναι μία άλλη συζήτηση αυτή). Η σταθερότητα του Διεθνούς Συστήματος (ή έστω η επιφανειακή της) έφερε ένα status quo το οποίο φανερώνει ο Ραϋμόν Άρον στο βιβλίο του «Η Βιομηχανική Κοινωνία και ο Πόλεμος». Η πτώση της ΕΣΣΔ οφειλόταν κυρίως στη πολιτική του Χένρυ Κίσσινγκερ όπου έφερε τον συνασπισμό τότε μεταξύ του πρώτου και του τρίτου ισχυρού πλανητικού πόλου και δη των ΗΠΑ με την Κίνα για την πτώση της δεύτερης πλανητικής δύναμης την ΕΣΣΔ. Εν ολίγοις, δημιουργήθηκε ένα νέο αρχιτεκτονικό διεθνές οικοδόμημα βασισμένο στη παραγωγή του Τρίτου Κόσμου και στη κατανάλωση του Δυτικού Κόσμου. Αναπτύχθηκε ο πρωτογενής κι ο δευτερογενής τομέας στον Τρίτο Κόσμο εν πλήρει αντιθέσει με την ανάπτυξη του τριτογενή τομέα στον Δυτικό Κόσμο. Έτσι η βιομηχανία αποδυναμώθηκε, χαρακτηριστικό παράδειγμα του μετασχηματισμού είναι η άλλοτε αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία εγκαταλείφθηκε και το Ντιτρόιτ μετατράπηκε σε νεκροταφείο ελεφάντων. Ένα άλλο πιο σύγχρονο παράδειγμα είναι η πανδημία του Κορωνοϊού όπου βρήκε τον Δυτικό Κόσμο χωρίς μάσκες καθώς η παραγωγή τους γινόταν στη Κίνα. Η Κίνα λόγω της Πανδημίας είχε μεγαλύτερη ανάγκη των μασκών από ότι πριν. Το ίδιο ίσχυε και για το Δυτικό Κόσμο όμως δεν μπορούσε να καλύψει τις δικές του ανάγκες η Κίνα πόσω μάλλον να κάνει εξαγωγή μασκών. Μ’ αποτέλεσμα ο Δυτικός Κόσμος για να μην διασπείρει τον πανικό και προκαλέσει ένα άλλου είδους «bank run» μασκών διαβεβαίωνε ότι δεν είναι απαραίτητη η χρήση αυτών στην αρχική φάση της Πανδημίας. Μέχρι να δημιουργηθούν νέες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής μασκών στον Δυτικό Κόσμο.

Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στο Δυτικό Κόσμο έφερε μία νέα εποχή. Αναπτύχθηκε ο Κεντρώος Χώρος έτι περαιτέρω στην οικονομία των Υπηρεσιών (στην Ελλάδα κατά κόρον ο τουρισμός) και στη Ανάπτυξη του Χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο οποίος χαρακτηρίζεται από την απολιτικοποίηση του (Όλοι Ίδιοι Είναι, Ίσες αποστάσεις). Ο Φρίντριχ Χάγιεκ αναπτύσσει την θεωρία των δύο άκρων στο βιβλίο του «Ο Δρόμος προς την Δουλεία» εξισώνοντας τον κομμουνισμό με τον ακραίο συντηρητικό χώρο του φασισμού και του ναζισμού. Η Ελεύθερη Αγορά κατέστη μονόδρομος στον Δυτικό Κόσμο. Αναδύθηκε ένας νέος ανθρωπότυπος του Homo Economicus. Ο Μιτεράν χαρακτηριστικά είχε αναφερθεί σ’ αυτό λέγοντας ότι οι επόμενοι πολιτικοί της Γαλλίας θα ‘ναι λογιστές. Οι Τεχνοκράτες έγιναν το εξελιγμένο είδος της εποχής κόντρα στο παλιό είδος των Κρατικών Υπαλλήλων. Ο πατερναλισμός έγινε αποκλειστική κατηγορία μονομερώς προς την πλευρά των κομμουνιστικών κρατών, όπως τον Στάλιν και τον Μάο. Η ανάπτυξη μίας χώρας έγινε μονόδρομος μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, flexibility (ελαστικοποίηση της έμμισθης εργασίας), κι ούτω καθ’ εξής. Η λεγόμενη κι ως TINA (There Is No Alternative) η μη εναλλακτική οδός. Η ιδεολογία της Αγοράς επικράτησε στη τότε εποχή μέχρι σήμερα. Το μόνο που ενδιέφερε ήτανε η όλο και πιο μεγάλη ένταση των ρυθμών ανάπτυξης. Η ενοποίηση των οικονομιών γινόταν ως μέρος της Παγκοσμιοποίησης. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα είχε αποτυπώσει στο βιβλίο του το πνεύμα που επικρατούσε διάχυτα σ’ όλο τον κόσμο με «Το Τέλος της Ιστορίας και Ο Τελευταίος Άνθρωπος».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίστηκε στο μοντέλο μη προβλέποντας και την όποια αποτυχία του. Μ’ αποτέλεσμα όταν μεταδόθηκε η κρίση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μέσω της πτώσης της Λίμαν Μπράδερς δεν είχε καν φτιάξει υποτυπωδώς ένα μηχανισμό στήριξης σε μία οικονομική κρίση κι ως εκ τούτου ήρθε το ΔΝΤ ως φορέας τέτοιος. Το αν τα κατάφερε και σε ποιο βαθμό είναι άλλη συζήτηση. Ο δε άλλοτε γκουρού της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας ο Γκρινσπαν όταν ρωτήθηκε για την πτώση της Λίμαν Μπράδερς δεν είχε απάντηση στην αποτυχία του εν λόγω μοντέλου.

Κατά συνέπεια είχε δημιουργηθεί μία αληθολογία η εξ αποκαλύψεως αλήθεια η οποία βασιζόταν ex cathedra (από καθ’ έδρας) κάνοντας επίκληση στην Αυθεντία. Αυτή η «γλώσσα» ήτανε είναι η νέα θρησκεία (πόσο διαφέρει εξάλλου το αόρατο χέρι της Αγοράς με το αόρατο χέρι του θεού, όπου δεν υπάρχει ατέλεια κι αν υπάρξει τότε θα διορθωθεί εν ευθέτω χρόνω). Το λαϊκό μετατράπηκε σε λαϊκισμό. Οι μάνατζερς είναι οι νέοι προφήτες (αν κι είναι κάτι παραπάνω από εμφανές σήμερα η Έλλειψη πολιτικών ανδρών ώστε να πάρουν αποφάσεις εκεί που οι λογιστές σήμερα έχουνε αποτύχει παταγωδώς). Η Ελεύθερη Αγορά είναι η Βίβλος τους. Μάλιστα η μοναδική αλήθεια οδήγησε στον ευρωσοσιαλισμό στον Τρίτο Δρόμο. Όπου η Οικονομική Πολιτική του έγινε νεοφιλελεύθερη. Στην Ελλάδα συνέβη αυτό με τον Σημίτη του ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο Μνημόνιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταγράφηκε στη Γερμανία με τον επίσης Σοσιαλιστή Σρέντερ του SPD. Ο Μπλερ των Εργατικών στο Ηνωμένο Βασίλειο εφάρμοσε μία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στις ΗΠΑ αντίστοιχα το κόμμα των Δημοκρατικών μέσω του Κλίντον αναφέροντας χαρακτηριστικά «Είναι η Οικονομία, ηλίθιε» (όπου Οικονομία εννοούσε τον Νεοφιλελευθερισμό). Οξύνοντας περαιτέρω την απολιτικοποίηση και την ψευδαίσθηση κυριαρχίας του όλου μοντέλου εκείνης της εποχής. Πλέον και οι άνθρωποι της Αγοράς, όπως ο Klauss Schwab αναγνωρίζουν την χρεοκοπία του μοντέλου της Παγκοσμιοποίησης αναφέροντας το στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Επανεκκίνηση» ζητώντας ένα νέου είδους Καπιταλισμού με κρατικοποιήσεις, λιγότερη κατανάλωση κι ούτω καθ’ εξής μιλώντας για Συμμετοχικό Καπιταλισμό.

Η Επικοινωνιακή Ομάδα του Μητσοτάκη βασίστηκε σ’ όλα τα παραπάνω για να δημιουργήσει τον νέο Μεσσία ή Μωϋσή ή Αϊ Γιώργη ή Ρούσβελτ ή Κέννεντυ ή Ηρακλή ή ό,τι άλλο. Στη ψυχανάλυση αναφέρεται σ’ αυτό το φαινόμενο ως Μεσσιανισμός. Όπως το ορίζει η Helene L’ Heuillet στο βιβλίο «Μία Καινούργια Ανάγνωση του Λαϊκισμού. «Ο λαός που έχει σαγηνευτεί από έναν ηγέτη είναι ένας λαός που ακούει μια φωνή, που έχει το αίσθημα ότι ο ηγέτης ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του, ότι είναι αυτός που προσδοκούσαμε να φανεί. Αυτή η δομή του καλέσματος απαντά σε όλους τους ριζοσπαστισμούς, ταυτόχρονα υπό τη μορφή του μεσσιανισμού –ο ηγέτης είναι αυτός που περιμέναμε- και υπό τη μορφή της προσδοκίας». Του Μητσοτάκη φιλοτέχνησαν επιτηδευμένα το προφίλ του Τεχνοκράτη-Μάνατζερ κόντρα στο αντίπαλο δέος του τον Τσίπρα ως τον Κρατιστή. Όπου θα φέρει αναβάθμιση του Κράτους μέσω του λεγόμενου Επιτελικού Κράτους. Θα έτρεχε την οικονομία με μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στο 3-4% δήθεν διότι έχει την βίβλο της Ελεύθερης Αγοράς στα χέρια του ασχέτως που στη πραγματικότητα έφερε μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1,5% στη τετραετία του. Θα έφερνε από το 2019 την Επενδυτική βαθμίδα η οποία την υπόσχεται εκ νέου σε προεκλογικό χρόνο 2023.

Ο Φρόυντ στο βιβλίο του «Ψυχανάλυση των Μαζών και Ανάλυση του Εγώ». Φανερώνει τη σύνδεση της μάζας με τον ηγέτη. Όπου ο πιστός με το Εγώ αναζητεί το Υπερεγώ του μέσω της αντανάκλασης ειδώλου του στον Ηγέτη. Δημιουργείται μία κοινή ταυτότητα της μάζας με τον Ηγέτη. Θυμίζει την ταινία του Δικτάτορα του Τσάπλιν όταν ως Χίτλερ σαγήνευε την μάζα του. Μ’ ένα σύνθημα του, ακόμα και με μία ιαχή του, δίχως λέξεις. Η Επίκληση της Αυθεντίας για την πλήρη υπακοή μέσω της αναφοράς του στη χαρισματικότητα του στη κυριαρχία της ιδεολογίας του. Όπου το κοινό του απεμπολεί μέσα από τον ομφάλιο λώρο του με τον Ηγέτη του την δυνατότητα κρίσης του αναθέτοντας την. Μία άλλη μορφή εθελοδουλείας όπου η αυθεντία καταστρατηγεί την ισότητα και την χειραφέτηση του. Δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στο υποκείμενο ότι απελευθερώνεται όσο καθυποτάσσεται.

Ο άνθρωπος ξεχωρίζει ως πολιτικό ον καθώς έχει αναπτύξει την ομιλία και μέσα απ’ εκεί εκφράζει την λογική και τα αισθήματα του. Ο Μεσσιανιστής δημιουργεί μία ταυτότητα μεταξύ αυτού και της μάζας του. Εν προκειμένω ο Μητσοτάκης το 2019 είχε την δική του Νέα Ομιλία καταγράφοντας την στα συνθήματα του, όπως «Μεσαία Τάξη», «Μακεδονικό», «Καλύτερο Βιογραφικό», «Πολλές και Καλές Δουλειές», «Λαϊκισμός», «Μ’ Εντολή Μητσοτάκη» κι ούτω καθ’ εξής. Δημιουργώντας αντανακλαστικά όπως αναφέρονται στο σκύλο του Παβλόφ όταν άκουγε το κουδούνι κι εν προκειμένω την λέξη κλειδί-σύνθημα. Η ταυτοποίηση μάζας και Μεσσία εκδηλώνεται κι αλλιώς μέσω των συμβόλων του ηγέτη που ‘ναι σήμα κατατεθέν. Στον Μωϋσή ήτανε η μεγάλη μαγκούρα, στη coca cola το μπουκάλι, στον Τσόρτσιλ το πούρο του, στον Χίτλερ το μουστάκι του κι εν προκειμένω στον Μητσοτάκη ήτανε η γραβάτα του. Όπως ο ίδιος είχε αναφέρει η Μεσαία Τάξη ξέρει να φοράει γραβάτα εν πλήρει αντιθέσει με τον Τσίπρα. Η λεγόμενη Μεσαία Τάξη όπου απευθυνόταν ο Μητσοτάκης δεν ήτανε τέτοια ως έχειν αλλά ως είναι.

Ο Πρόδρομος Αθανασιάδης Μποδοσάκης είχε πει την εξής χαρακτηριστική φράση: «Αν εγώ και ο εργάτης μου ψηφίζουμε το ίδιο κόμμα, τότε ο ένας από τους δυο μας είναι ηλίθιος κι εγώ έχω αποδείξει πως δεν είμαι». Προκαλεί αλγεινή εντύπωση γιατί οι μέσω του φαντασιακού τους Μεσαιοταξίτες ψήφισαν και ψηφίζουν κόντρα στα συμφέροντα τους. Η ενόρμηση της μάζας που παρακινείται από τον Ηγέτη της την οδηγεί σ’ αυτήν την αλλοπρόσαλλή συμπεριφορά.

Ο Μητσοτάκης εκμεταλλευόμενος τον νέο ανθρωπότυπο της εποχής μας ως εξελιγμένο είδος ο Μάνατζερ, ο CEO. Με τις σπουδές του στα καλύτερα Πανεπιστήμια του Δυτικού Κόσμου. Με τα κορυφαία Αγγλικά του. Κατακεραυνώνοντας τις αδυναμίες, τις παθογένειες και τις αβελτηρίες ενός οικονομικού και πολιτικού μοντέλου. Βασιζόμενος στο δίπολο καλού κακού. Στην άλλη πλευρά της όχθης του. Απέτυχε το μοντέλο λόγω του λαϊκισμού, του κρατισμού, του πατερναλισμού. Κι η ΤΙΝΑ (Μη Εναλλακτική Οδός) δεν ευδοκίμησε καθώς οι απέναντι του δεν ήτανε φύσει και θέσει πιστοί της.

Ο Μητσοτάκης έκανε χρήση του πολιτικού δίπολου «φόβος-ελπίδα». Όντας από την αντιπολιτευτική του θέση, στη συνέχεια της διακυβέρνησης του μέχρι σήμερα στη νέα προεκλογική του περίοδο. Ιδίως στις μετέπειτα μέρες της διακυβέρνησης του δημιούργησε εντόνως το κλίμα φόβου-ελπίδα που περιμένει ο λαός του να βγάλει στη γη της επαγγελίας. Η πιο έντονη στιγμή αυτή ήτανε η συνθήκη της Πανδημίας μέσω της ακραίας καταστολής και του ακραία διχαστικού λόγου του. Καθώς όσους χτυπούσαν συνήθως ο νέος στρατός του οι Ειδικοί Φρουροί (εκτός ΑΣΕΠ) ήτανε ο Εσωτερικός Εχθρός που στέκονται εμπόδιο προς την κοινή πορεία τους. Έκανε χρήση της κατασκοπευτικής τεχνολογίας μέσω του Predator, Majoritas. Φέρνοντας μία νέου είδους χειραγώγησης της μάζας μέσω των κινητών, τάμπλετ και υπολογιστών του. Ιδίως στο Majoritas είναι ανάλογο του σκανδάλου Cambridge Analytica, το οποίο εφάρμοσε ο Τραμπ. Εν ολίγοις, το ψηφιακό αποτύπωμα του χρήστη στις συναλλαγές του, στην ενημέρωση του, στη διασκέδαση του κι ούτω καθ’ εξής. Γίνεται πληροφορία για το ψυχογράφημα του και μέσω αυτού στέλνονται νέες ειδοποιήσεις στον ίδιο εντέχνως για τη χειραγώγηση του. Φερ’ ειπείν αν κάποιος αγαπάει τα σκυλιά τότε θα του σταλεί ειδοποίηση την μέρα των ζώων που θα φωτογραφηθεί ο Μητσοτάκης με τον Πίνατ. Αν κάποιος άλλος του αρέσει ο αθλητισμός τότε θα του σταλεί η ποδηλατάδα ή το τέννις του Μητσοτάκη. Κάνοντας την δυστοπία του Όργουελ στον Μεγάλο Αδελφό – 1984 να μοιάζει παιδική χαρά στον ολοκληρωτισμό και στον δεσποτισμό του. Η καλλιέργεια φόβου είναι πλέον εμφανής και σήμερα σε προεκλογικό χρόνο καθώς αντί να προτάσσει ως κυρίαρχη ατζέντα του τα επιτεύγματα του (Success Stories) τουναντίον δαιμονοποιεί τον αντίπαλο του ότι θα φέρει την μέρα της Αποκάλυψης, την αρνητική ατζέντα κι όχι θετική.

Από την αρχαιότητα υπάρχουν τα αυταρχικά ολοκληρωτικά καθεστώτα τα γνωστά τυραννικά, η βασιλεία, ο ναζισμός μέχρι σήμερα. Τα οποία βασίζουν την άσκηση διακυβέρνησης μέσω του φόβου. Ο Μητσοτάκης διέσπειρε στη μάζα του το σύνθημα «Νόμος και Τάξη». Ήτανε ο διαχειριστής της ελευθερίας της μάζας του. Έφτιαξε έναν νέο χομπσιανό Λεβιάθαν σ’ ένα περιβάλλον «Όλοι εναντίον Όλων» επιλύει την διαφορά τους ως ισχυρότερος και κραταιότερος τους είναι ο φορέας τάξης, ηρεμίας κι ελευθερίας τους. Όπως αναφέρει ο Μισέλ Φουκώ στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Βιοπολιτικής»: «Η νέα τέχνη διακυβέρνησης θα εμφανιστεί λοιπόν, ως διαχειρίστρια της ελευθερίας, όχι υπό την έννοια της προτροπής «να είσαι ελεύθερος», με την άμεση αντίφαση που ενδεχομένως έχει αυτή η προτροπή. Δεν είναι το «να είσαι ελεύθερος» που διατυπώνει ο φιλελευθερισμός. Ο φιλελευθερισμός απλώς διατυπώνει το εξής: θα σου φτιάξω αυτό με το οποίο θα είσαι ελεύθερος. Θα φροντίσω να έχεις την ελευθερία να είσαι ελεύθερος. Ταυτόχρονα, αν αυτός ο φιλελευθερισμός δεν είναι τόσο η προτροπή της ελευθερίας όσο η διαχείριση και η οργάνωση των συνθηκών στις οποίες μπορείς να είσαι ελεύθερος, βλέπετε ότι εγκαθίσταται, στο επίκεντρο της φιλελεύθερης πρακτικής, μια σχέση προβληματική, πάντα διαφορετική, πάντα ρευστή, ανάμεσα στην παραγωγή της ελευθερίας και αυτού που, παράγοντας την, υπάρχει κίνδυνος να την περιορίσει και να την καταστρέψει. Ο φιλελευθερισμός, υπό την έννοια που τον εννοώ, αυτός ο φιλελευθερισμός που θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως τη νέα τέχνη διακυβέρνησης η οποία διαμορφώνεται τον 18ο αιώνα, συνεπάγεται κατ’ ουσίαν μια σχέση παραγωγής/καταστροφής σε σχέση με την ελευθερία, μια σχέση κατανάλωσης/κατάργησης της ελευθερίας. Πρέπει με το ένα χέρι να παραγάγεις την ελευθερία, αλλά η ίδια αυτή χειρονομία συνεπάγεται ότι αφετέρου εγκαθιδρύονται περιορισμοί, έλεγχοι, καταναγκασμοί, υποχρεώσεις στηριγμένες σε απειλές κτλ.».

Το ισχύον διεθνές μοντέλο βασίζεται στον καταναλωτισμό, όπως έλεγε ο Άδωνις υπάρχει η δυνατότητα στον μοντέλο της ΤΙΝΑ να αγοράσεις πολλές σως από το Σούπερ Μάρκετ ενώ στο άλλο θα τις στερηθείς. Η επιτυχία συνδέεται με την κατανάλωση. Όποιος δουλεύει προχωράει. Όμως σ’ ένα σύστημα όπου ο νικητής τα παίρνει όλα και ο χαμένος τίποτα, τότε λίγοι μπορούν να γίνουν πετυχημένοι. Εκεί ως αντίβαρο του συστήματος δημιουργείται ο κοινωνικός δαρβινισμός όπου έχασες λόγω του ότι ο ισχυρός προχώρησε όσο του επιτρέπει η ισχύ του κι εσύ υποχώρησες λόγω αδυναμίας σου (το πραγματικό Survivor) να θυμίσω σχετική δήλωση του Πέτσα οι ισχυροί επιβιώνουν. Όπως αναφέρει η Marie-Jean Sauret στο βιβλίο «Μία Καινούργια Ανάγνωση του Λαϊκισμού»: «Ωστόσο η πραγματικότητα που καλύπτει αυτή η ανάγνωση είναι ακριβώς εκείνο το στοιχείο που έχει καταστεί αδύνατο από τον καπιταλιστικό λόγο, το είδος κοινωνικού δεσμού που έχει επινοηθεί για λόγους επιβίωσης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Υποσχόμενος την απόλαυση, υποβιβάζοντας την επιθυμία στην ανάγκη, την ενόρμηση στις φυσικές ενέργειες, τη λίμπιντο σε βιοχημικούς καθορισμούς, ο λόγος αυτός απορρίπτει τον ευνουχισμό, ο οποίος θα μπορούσε να μας επιτρέψει να σκεφτούμε την έλλειψη και να συμφιλιωθούμε με το ανέφικτο της σεξουαλικής σχέσης. Μόνο που ο λόγος αυτός υπόσχεται την απόλαυση. Κατακυριεύει κυριολεκτικά την υπερεγωϊκή προσταγή: «Απόλαυσε!». Το χρήμα έχει γίνει το αδιαφοροποίητο ισοδύναμο όλων των πιθανών απολαύσεων (διατύπωση η οποία θα μπορούσε να αφορά τον φαλλό). Όμως ο πρωκτικός χαρακτήρας του χρήματος που υπογράμμισε ο Φρόυντ δεν φαίνεται να δίνει μια κάποια «οσμή» στον καπιταλισμό! Τα υποκείμενα ωστόσο δεν είναι κατασκευασμένα με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στον καιρό του Φρόυντ: το επιδιωκόμενο, το υποσχόμενο αντικείμενο της απόλαυσης δεν είναι ποτέ το δοσμένο αντικείμενο, ποτέ το ήδη χαμένο, ποτέ η αιτία της επιθυμίας που μπορεί να αποκαταστήσει την ουσία που δεν κατέχεται πουθενά. Έτσι λοιπόν, ο καπιταλιστής δεν ξοδεύει πλέον τα λεφτά του, τα συσσωρεύει. Αυτό που θέλει δεν είναι χρήματα, αλλά περισσότερα χρήματα: και εδώ αποκαλύπτεται η σύγχυση ανάμεσα στο πλεόνασμα απόλαυσης και στην υπεραξία, καθώς και ο εθιστικός χαρακτήρας του νεοφιλελευθερισμού.».

Πλανάται ευλόγως το εξής ερώτημα πώς ο Μητσοτάκης κατάφερε να πείσει την μάζα του. Ότι είναι ο Τεχνοκράτης του Ιδιωτικού τομέα ο εκπρόσωπος της Αριστείας όταν ο ίδιος δεν έχει διαπρέψει στον Ιδιωτικό Τομέα (βλέπε βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Μία Καριέρα – Η Πολιτική Διαδρομή Του Κυριάκου Μητσοτάκη») κι ούτε έχει επίσης διαπρέψει στον ακαδημαϊκό χώρο αν κι αυτοπαρουσιάζεται ως Άριστος, επίσης ακόμη κι οι οπαδοί του δεν τον παρακολουθούν στις τηλεοράσεις (χαμηλές τηλεθεάσεις) ή στις πολιτικές συγκεντρώσεις του, επίσης, οφείλοντας την ανέλιξη τελικά μόνο ότι αποτελεί μέλος μίας οικογένειας της πολιτικής ελίτ. Αυτό οφείλεται στην οπτική του Δεξιού που ‘ναι σε κάθετο επίπεδο εν πλήρει αντιθέσει με του Αριστερού. Ο Δεξιός αντιλαμβάνεται την ιεραρχία ως κλίμακα σχέση στη θέση σε συνάρτηση με την ισχύ καταστρατηγώντας την ισότητα. Εξού κι ο Πρόεδρος ως ο Ηγέτης στο κόμμα ενώ στην Αριστερά υπάρχει ο Σύντροφος Γραμματέας. Λειτουργεί ο Δεξιός στο Οικογενειακό μοντέλο όπου ο Πρόεδρος είναι ο μεγάλος Πατέρας του κι αυτός το παιδί του. Ενώ στην Αριστερά λειτουργεί σε αδελφικό επίπεδο. Ακόμα κι η αρχιτεκτονική δομή στις μητροπόλεις του Καπιταλισμού λειτουργούν σ’ αυτό το πλαίσιο. Όπου οι πελώριοι ουρανοξύστες που κρύβουν τον ουρανό όσο πιο ψηλά τόσο πιο μεγάλος ο Πατριάρχης. Στο ανώτατο ρετιρέ είναι ο ανώτατος Πατέρας. Το ίδιο στις εκκλησίες, όπου ο άγνωστός κόσμος ο ουρανός είναι του μεγάλου πατέρα-βασιλιά-μονάρχη. Αναδεικνύουν τη μεταξύ σχέση ισχύος κι εξουσίας. Ο Μητσοτάκης στο υποσυνείδητο του Δεξιού είναι ο πατέρας της οικογένειας, τον οποίον δεν διαλέγεις αλλά είναι στη θέση αυτή μέσω της ισχύος του. Παραβλέπει τα όποια ελαττώματα του λόγω της ισχυρής θέσης του στο πατριαρχικό μοντέλο της οικογένειας. Εξού κι η κληρονομικότητα-νεποτισμός στον συντηρητισμό είναι ένα φυσικό φαινόμενο κι όχι παράταιρο.

Σύμφωνα με έρευνα της Pew Research Center στην Ελλάδα είναι οι πιο πιστοί σ’ όλη την Ευρώπη. Η θρησκεία εργαλοποιείται στην άσκηση της πολιτικής από τα παλιά χρονιά, ανέκαθεν. Όπως αναφέρει ο Μοντεσκιέ στο «Πνεύμα των Νόμων» η απαγόρευση στον μουσουλμανισμό για τα γουρούνια είχε να κάνει με την ιδιαιτερότητα των καιρικών συνθηκών που ανέπτυσσε τις ασθένειες η κατανάλωση τους. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες βασίζονται στην ενοχή του πιστού. Εξ ορισμού όλοι έχουνε αμαρτίες και πρώτα απ’ όλα το προπατορικό αμάρτημα. Υπάρχει εντόνως στη θρησκεία μας το αίσθημα μακαριότητας και της ενοχής. Όπως αναφέρει η Δήμητρα Αθανασοπούλου στο βιβλίο «Μία Καινούργια Ανάγνωση του Λαϊκισμού»: «Το ιδεώδες της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας παράγει –όπως σε όλες τις θρησκείες άλλωστε- πολλαπλά συμπτώματα. Στην «ελληνική περίπτωση» γεννά μια ακραία μελαγχολική ασυμφωνία –συνυφασμένη με τα πάθη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, τα οποία αναβιώνουν την παρούσα στιγμή ενώπιον των «ξένων» μας. Πρόκειται για μια θεμελιώδη ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία μπορούμε να θεωρήσουμε ως το τυπικό περιτύλιγμα του συμπτώματος. Από το σύμπτωμα της εθνικής περηφάνιας μέχρι το σύμπτωμα του θύματος –«πάντα φταίνε οι άλλοι».». Η ρήση του Σαρτζετάκη «Είμαστε έθνος ανάδελφον» αναδεικνύει με το πιο ξεκάθαρο τρόπο αυτό το αίσθημα. Ο Μητσοτάκης έκανε επίκληση στο θρησκευτικό συναίσθημα σε συχνή βάση. Μάλιστα αναφερόταν αν άναβε ο πολιτικός αντίπαλος του το κερί σαν πιστός, αν το έκανε τότε ήτανε υποκριτής, αν δεν το έκανε τότε ήτανε Άθεος. Μονά κερδίζει ο Μητσοτάκης, ζυγά χάνει ο Τσίπρας. Το συναίσθημα του ανάδελφου έθνους το έκανε ακολουθώντας την alt right ρητορική μίσους απέναντι στον μετανάστη-ξένο (ο Τραμπ το έκανε προτάσσοντας στη ταυτότητα της μάζας του τον «Λευκό άνθρωπο»-WASP (White Anglo-Saxon Protestants) που θα αλλοιωθεί). Ο Συντηρητισμός εκφράζει τον ρατσισμό του μέσα από τον Ξένο αλλά και από τον Αντισημιτισμό. Στον μέσο συντηρητικό ψηφοφόρο οι Εβραίοι είναι εχθροί του έθνους κι αν αναφερθείς στο ότι ο ίδιος ο Χριστός είναι Εβραίος. Θα σου ανταπαντήσουν ότι Εβραίοι τον σταύρωσαν. Μάλιστα κάποιοι άλλοι δημιουργούν διάφορες ευφάνταστες θεωρίες όπως ο Κώστας Πλεύρης (πατέρας του Θάνου Πλεύρη και Υπουργός του Μητσοτάκη) ότι είναι Έλληνας ο Χριστός. Πίσω από το παρασκήνιο κρύβεται ο Κίσσινγκερ, ο Σόρος, ο Ρότσιλντ, ο Ροκφέλερ κι ων ουκ έστιν αριθμός. Υπάρχει και το γνωστό fake news ως φράση που συνήθως αποδίδεται στον Κίσσινγκερ που λέει ότι «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κτλ». Για όλα τα δεινά φταίνε οι Ξένοι, είτε μετανάστες, είτε Εβραίοι, είτε ό,τι άλλο. Όπως αναφέρει η Δήμητρα Αθανασοπούλου στο βιβλίο «Μία Καινούργια Ανάγνωση του Λαϊκισμού»: ««Πάντοτε φταίει ο άλλος»: ξένες δυνάμεις, ξένοι μετανάστες, ακόμη και το πεπρωμένο των Ελλήνων. Έτσι, από τη μία πλευρά, ο αυτόχθων μπορεί να γίνει ο διώκτης του ανεπιθύμητου ξένου, του άγνωστου, και πράγματι γίνεται, ενώ έχει υπάρξει και ο ίδιος πρόσφυγας στο πρόσφατο παρελθόν του. Από την άλλη πλευρά, ο Έλληνας ταυτίζεται μονίμως με τον ξεριζωμό της αυτοχθονίας του.». Ο Μητσοτάκης κάνει χρήση αυτού του συναισθήματος είτε αφήνοντας τον Υπουργό του τον Πλεύρη πρέπει να ‘χουμε νεκρούς στη θάλασσα μας και ο ίδιος να εργαλοποιεί τον τοίχο στον Έβρο, αναφέροντας τον τα διεθνή μέσα ως Τραμπ των Βαλκανίων. Βέβαια στη περίπτωση του Τούρκου μαφιόζου Αγιαβέφε δρομολόγησε την ελληνοποίηση του όμως αυτός δεν είναι φτωχοδιάβολος αλλά εύπορος. Ο Άδωνις είχε πει ότι είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων ακόμη και από Τούρκους σε συνέντευξη του στον Αιμίλιο Λιάτσο. Κι ο Ατζούν είναι παρουσιαστής και παραγωγός στο τουρκοφάγο κανάλι του ΣΚΑΪ.

Ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος του Μητσοτάκη δεν ήτανε κάτι άλλο πέραν από την δημιουργία του φαινομένου Μεσσιανισμού που βασίστηκε στο πολιτικό δίπολο φόβο-ελπίδα. Μέσα από τις διεθνείς και τις ελληνικές ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας με παλιές και σύγχρονες μεθόδους οδήγησε στην υποταγή της μάζας του. Ταυτοποιώντας μία κοινή γλώσσα για μία κοινή πορεία. Η απελευθέρωση της μάζας του έρχεται μέσα από την υποταγή της. Οδηγείται Σταθερά Τολμηρά Μπροστά στη γη της επαγγελίας. Αλλά όπως είχε πει η πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέΐρ: «Ο Μωυσής μας έσερνε 40 χρόνια μέσα στην έρημο για να μας φέρει στο μοναδικό σημείο στη Μέση Ανατολή που δεν έχει πετρέλαιο».

Πηγή: Facebook
πηγη: https://www.koutipandoras.gr