Ελαφρώς παραφρασμένος Καβάφης: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κ ό μ μ α τ ο ς/ μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να ακούσει τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» παρόλο που «εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Δεν ακούνε πλέον ούτε οι λαοί ούτε οι «σοφοί»· στη χώρα φαίνεται να συμβαίνει τούτο: Δεν υπάρχει ούτε λαός μα ούτε και σοφοί - άρτζι μπούρτζι,... και ό,τι προκύψει.

Αυτό δεν είναι απαισιόδοξο ή ισοπεδωτικό ή αφελές όπως ίσως στέρξουν να αποφανθούν οι άνθρωποι της πολιτικής ή της πόλης, διότι πριν από όλα πρέπει να πατήσουμε το σκαλί το πρώτο, να κατακτήσουμε το δικαίωμα να είμαστε πολίτες «εις των ιδεών την πόλιν». [Ποια πόλις; Ποιες ιδέες;] Δυσφορούν πολλοί με την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, δυσανασχετούν με τους λόγους και τις πράξεις αρκετών εξ αυτών που στελέχωσα το «αριστερό» αυτό κόμμα, νιώθουν οιονεί προδομένοι και ακυρωμένοι από την εξέλιξή του και τις μικρότητες που έχουν εισβάλει στον πυρήνα του. Οχληρά και δυσάρεστα ασφαλώς συναισθήματα - αλλά εκεί οδηγείται κάποιος όταν ουδέποτε είδε κριτικά αυτό το κόμμα και ιδίως τότε που κυβερνούσε τη χώρα, γιατί όλα φαίνονταν καλά τότε και ας είχε απομακρυνθεί από τη ζώσα πραγματικότητα, από την αληθινή κοινωνία.

Αυτά είναι εντούτοις θεωρίες. Σημασία έχει τούτο: Τι πραγματικά ακούμε και αντιλαμβανόμαστε όσοι κινούμεθα εις την οδόν έξω; Τίποτα ακριβώς, απλώς ο καθείς, άνετα και αφειδώς, εξακοντίζει το μακρύ του και το κοντό του, ηδονισμένος από την προσωπική του άποψη [άποψη!] - και ας γελάνε και τα μουστάκια των κυβερνητικών στελεχών που βγαίνουν, κορδωτοί και αλαζόνες, στα τηλεοπτικά παράθυρα. Το μακρύ και το κοντό, ναι, ας διαφυλαχθεί τουλάχιστον η πολιτική αξιοπρέπεια, αφού η κομματική τέτοια έχει προ πολλού αφανιστεί ή ποδοπατηθεί [ερήμην του καθενός;].

Πέρα από τη θεωρητική προσέγγιση των γεγονότων παραμένει, ας το πούμε ουσιαστικό, το ερώτημα: Τι ακριβώς έκανε ο Τσίπρας με την παρά πέντε «παρέμβασή» του; Απάλλαξε τον εαυτό του από κάθε ευθύνη για την παράλυση και τον ευτελισμό του κόμματος την ώρα που είναι από τους κύριους υπεύθυνους. Αυτά που απευθύνει στον Κασσελάκη και τους αρνητές του ή όσους τον αμφισβητούν, τα έχει πει ποτέ στον εαυτό του, τότε που ήταν πρωθυπουργός, αλλά και τώρα που είναι απλός βουλευτής; Ξέρει τι λέει; Εχουν σοβαρότητα οι τάχα συμβουλές του; Τον ακούει κανείς; Εχει επίγνωση αυτών που λέει; Νομίζει ότι η επιστολή του είναι όντως παρεμβατική;

Εις την οδόν έξω επικρατεί σύγχυση - δεν είναι η πρώτη φορά, είναι μάλλον το σύνηθες και όχι μόνο επειδή το λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Το έλεγε και ο Ηράκλειτος, δυόμισι χιλιάδες χρόνια νωρίτερα: παρεόντες απείναι, ενώ είναι παρόντες απουσιάζουν - αλλά αυτό το ξέρουν καλά οι πολιτικοί [και δεν ντρέπονται].

πηγη: https://www.efsyn.gr