Και μέσα στον ορυμαγδό των δασών και της σκέψης μας, φτάνουν αναρίθμητες επιβεβαιωτικές ειδήσεις-συμπτώματα λοξοδρομημένου τρόπου ζωής. Οι συμβολισμοί με την ουσιαστική σημασία-απόδειξη περισσεύουν. Εν μέσω της εγχώριας λαίλαπας, άλλη μία: Επιστήμονες προειδοποιούν τουρίστες και γηγενείς στη Γαλλία «προσοχή πού κολυμπάτε, τα δηλητηριώδη φύκια επεκτείνονται κοντά στις γαλλικές ακτές λόγω της κλιματικής αλλαγής». Προσέξτε, επικίνδυνα και τα, κατά τον κοινό νου, άχρωμα, άγευστα και άοσμα, τα αθώα φύκια, οι άτονες παρουσίες τους στη θάλασσα φάνταζαν ο ορισμός του ανώδυνου-συμπληρωματικού. Κι όμως… Η απάντηση της φύσης, της ζωής και των συνθηκών της, προς τον δυνάστη της άνθρωπο, προς εμένα, προς εσένα, κλιμακώνεται, θεριεύει. Πριν αρνηθείς την ένταξη του εαυτού σου στο ίδιο ένοχο σύνολο, ας κάνεις-ουμε αυτοκριτική, όπως εννοείται το αντίκρισμα των προσωπικών παρεκκλίσεων. Τότε τα…ξαναλέμε για τη διάθεσή σου να απεμπλακείς-ώ απ’ τις ευθύνες σου-μου στο δάσος, στην παραλία ή στη γειτονιά όπου κινείσαι…

Φανερό είναι, ο δυνάστης άνθρωπος καλείται να υποστεί τα αποτελέσματα της κλίσης του, εντός του αυτοπροσδιοριζόμενου «σύγχρονου τρόπου ζωής», να μιμείται περισσότερα απ’ όσα ζει, ουσιαστικά της τάσης του να πιθηκίζει. Θυμάμαι τώρα πως του-μας χρησιμεύει σαν αιτία, ενώ είναι ο ορισμός της φτηνής δικαιολογίας, το ακούω από παιδί απ’ το στόμα φιλοσόφων, ακόμη και ποιητών, πως «η ζωή του ανθρώπου είναι πολύ μικρή ώστε να μπορέσει να αποκτήσει συνείδηση της ανεπάρκειάς του». Παραμύθια… Το αυτόβουλο ον δημιούργησε όταν διάλεξε ράγες του την πίστη, τη συνείδηση. Απορώ τι θα διηγηθούμε ως νοσταλγία, συνολικά, της εποχής μας στα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Ισως «δηλητηριώδη» φύκια και σύγχρονες μεταξωτές κορδέλες…

πηγή:  https://www.efsyn.gr