Για να υπάρξουν ουσιαστικές οριζόντιες μειώσεις στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και να ωφεληθεί όλο το επιβατικό κοινό και όχι κατηγορίες πολιτών και μάλιστα με πολλές προϋποθέσεις, πρέπει να υπάρχει πολιτική βούληση, μου είπε άνθρωπος που γνωρίζει τα ναυτιλιακά δρώμενα και δραστηριοποιείται στη συγκεκριμένη αγορά πολλά χρόνια. 

Η συζήτηση έγινε με αφορμή τον ντόρο που σηκώθηκε το τελευταίο χρονικό διάστημα για τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, τα οποία η κυβέρνηση αντιλήφθηκε φέτος το καλοκαίρι και όχι πέρυσι που το πρόβλημα γεννήθηκε. Και έτσι, με καθυστέρηση ενός ολόκληρου χρόνου, αποφάσισε να παρέμβει αλλά πώς; Παρακαλώντας στην ουσία τους ακτοπλόους -που, κακά τα ψέματα, επιχειρηματίες είναι, τη δουλειά τους κάνουν, και αυτή δεν είναι άλλη από την αναζήτηση κερδών- να προχωρήσουν σε μειώσεις στα εισιτήρια. 

Απ’ ό,τι φάνηκε λοιπόν, τώρα που το ζήτημα ολοκληρώθηκε, πολιτική βούληση δεν υπήρχε, γιατί αυτή προϋποθέτει όχι παρακάλια και παραινέσεις, αλλά μέτρα που η κάθε κυβέρνηση ψάχνει και βρίσκει. Γιατί μπορεί ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης να υποστηρίζει ότι «η ακτοπλοϊκή αγορά είναι απελευθερωμένη, τις τιμές δεν τις ορίζει το κράτος και ότι δεν υπάρχουν νομικά εργαλεία επιβολής συγκεκριμένων ναύλων», αλλά άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το θέμα ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να λάβει έκτακτα, άμεσα μέτρα, βάσει της ισχύουσας ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας. 

Οι ακτοπλόοι ισχυρίζονται ότι, εκτός από τα αυξημένα λειτουργικά έξοδά τους, ένας ακόμα λόγος που περιορίζει τα περιθώρια να μειώσουν οριζόντια τα εισιτήρια είναι ότι οι εταιρείες τους πρέπει να προχωρήσουν σε επενδύσεις μέχρι 3 δισ. ευρώ έως το 2030, προκειμένου ο στόλος να ανανεωθεί και να «πρασινίσει». 

Δεκτά όλα αυτά, αλλά γιατί το βάρος τους θα πρέπει να μετακυλιστεί στις πλάτες των πολιτών, όταν οι περισσότεροι βλέπουν πλέον τα ελληνικά νησιά από τον χάρτη;

πηγή:  https://www.efsyn.gr