Πριν από τις ευρωεκλογές του 2014, ένας κορυφαίος Γερμανός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής αποκαλούσε το ΠΑΣΟΚ «ένα άταφο πτώμα, που καλό θα είναι να το στείλουμε να αναπαυτεί πριν σαπίσει». Σε εκείνες τις ευρωεκλογές, το ΠΑΣΟΚ πήρε 8%, αλλά στις εθνικές, οκτώ μήνες αργότερα, μόλις 4,7%, με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πιθανώς να αποδέχθηκε την αρχή ότι τα κόμματα για να έχουν λόγο ύπαρξης, πρέπει να έχουν μια χρησιμότητα. Και αποφάσισε να παραιτηθεί. Στις δεύτερες εκλογές του 2015, το ΠΑΣΟΚ συνέχισε τις χαμηλές πτήσεις (6,29%) υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά.
Ουσιαστικά το ερώτημα για τη χρησιμότητά του, άρα και την αναγκαιότητα ύπαρξής του, παρέμενε μετέωρο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπάθησε να πείσει αργότερα ότι το ΠΑΣΟΚ είναι χρήσιμο ως αποκλειστικός «εκφραστής της προοδευτικής παράταξης», όσο κι αν αυτό το σκεπτικό έχει δομικές αδυναμίες. Το αποτέλεσμα του 2023 δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επιβεβαίωση της θεωρίας του. Βέβαια, η πενιχρή «απόδοσή» του μακριά από τις φιλόδοξες προβλέψεις κάποιων, που το έβλεπαν ακόμα και δεύτερο κόμμα, δεν έτυχε του ανάλογου σχολιασμού και προβληματισμού. Τα φώτα των ΜΜΕ εστίασαν στην κατάρρευση των ποσοστών τού ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., δίνοντας μια ανάσα ζωής στο κόμμα του κύριου Ανδρουλάκη, ουσιαστικά καλύπτοντας το πρόβλημά του.
Το ερώτημα παραμένει ωστόσο. Ίσως με μεγαλύτερη ένταση μετά την επιστροφή στη «δράση» της κυρίας Καϊλή, που για τη σημερινή ηγεσία είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ μέλος του κόμματος, επειδή ακριβώς φέρνει στη μνήμη τις εποχές των σκανδάλων, των ρουσφετιών και της διαπλοκής που γέννησαν το ανέκδοτο μιας «χώρας ΠΑΣΟΚ».
Ωστόσο, η απάντηση για το νόημα ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ είναι μπροστά στα μάτια μας εδώ και καιρό και την έχει δώσει ο πρωθυπουργός. Δεν αποτελεί παρά ένα «φυτώριο ταλέντων» για τη Ν.Δ., που δίνει την ευκαιρία είτε σε κάποιους φιλόδοξους νεαρούς, όπως ο κύριος Πιερρακάκης, που απέτυχε στις προαναφερθείσες ευρωεκλογές να εκλεγεί, είτε σε περιθωριοποιημένους «πρώην», όπως ο κύριος Φλωρίδης, να ζήσουν την ευφορία της πολιτικής καριέρας απαλλαγμένοι από τη στάμπα του «δεξιού».
Η τωρινή «μεταγραφή» της κυρίας Δημαδάμα απλώς υπογραμμίζει ότι το μόνο που απέμεινε στο άλλοτε ρωμαλέο, «υπερήφανο» κόμμα προκειμένου να επιβιώσει είναι η μετάλλαξή του σε «τσικό της Ν.Δ.».
πηγη: https://www.avgi.gr