Στον τελευταίο του λόγο ο εκ των πρωτεργατών της Γαλλικής Επανάστασης Ροβεσπιέρος (ετών 31 το 1789) θα δηλώσει και θα διακηρύξει (26.7.1794): «Λαέ, θυμήσου πως, αν στη Δημοκρατία δεν βασιλεύει η Δικαιοσύνη με απόλυτη εξουσία και αν αυτή η λέξη δεν σημαίνει αγάπη της ισότητας και της πατρίδας, τότε η ελευθερία είναι ένα κούφιο όνομα. Λαέ, εσύ που σε φοβούνται, σε κολακεύουν και σε περιφρονούν, εσύ αναγνωρισμένε κυρίαρχε, που σου φέρονται σαν σε σκλάβο, θυμήσου ότι, παντού όπου δεν βασιλεύει η Δικαιοσύνη, κυβερνούν τα πάθη των αξιωματούχων και ο λαός έχει αλλάξει αλυσίδες αλλά όχι και μοίρα».
Κάθε ομοιότητα με σύγχρονα «κούφια ονόματα», με αυθαιρεσίες και ατασθαλίες «αξιωματούχων», με παραποιήσεις της Δικαιοσύνης, με περιφρονήσεις και παραπλανήσεις του λαού, με αλλοιώσεις και αποκρύψεις στοιχείων σε κρίσιμες για τη λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας υποθέσεις, είναι καθαρά συμπτωματική.
«Ποιος θα το έλεγε; Ποιος θα το πίστευε;» ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης θα δήλωνε πως τα «πρωτότυπα» των ηχογραφημένων συνομιλιών του σταθμάρχη Λάρισας και των μηχανοδηγών της μοιραίας αμαξοστοιχίας και άλλων ή άλλου μηχανοδηγού είναι κατατεθειμένα στον εφέτη ανακριτή και την επομένη της δήλωσης αυτής (3.4.2024) ο εφέτης ανακριτής θα διέτασσε την Αστυνομία με την παρουσία εισαγγελικού λειτουργού να κατασχεθούν τα πρωτότυπα –και όχι τα μονταρισμένα, κατά το γνωστό δημοσίευμα έγκριτης εφημερίδας– στις υπηρεσίες του ΟΣΕ στην οδό Καρόλου.
Είναι γνωστό ότι η τακτική ανάκριση είναι αυστηρά απόρρητη και μυστική διαδικασία, σύμφωνα με ρητές διατάξεις της Ποινικής Δικονομίας, και γεννάται το εύλογο ερώτημα από ποια «πηγή» αρύεται τις πληροφορίες ο υπουργός Δικαιοσύνης. Συνακόλουθο απλοϊκό ερώτημα προβάλλει, αν οι δηλώσεις αυτές εμπεριέχουν παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης για την έρευνα και την αποκάλυψη της αλήθειας στην οποία όλοι ομνύουν, σε συνδυασμό με προγενέστερη δήλωσή του ότι «αυτοί οι πολιτικοί που ομιλούν για «μπάζωμα» είναι για τα μπάζα» και ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί «άψογα».
Ετσι χάσαμε όλα τα τρένα, χάσαμε κάθε πίστη στους ταγούς μας, στη χώρα μας και –το χειρότερο– στον εαυτό μας. Και λαοί που δεν πιστεύουν σε κανέναν –ακριβέστερα, στον «κανέναν»– αφήνονται και βουλιάζουν στην απάθεια, στο τίποτα, στο μηδέν. Και η κάθε μέρα επαληθεύει τον παμπάλαιο λόγο –του Αλκαίου– πως «τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα» («και ουδέν εκ ‘δενός γένοιτο») και επίσης τον νεότερο λόγο του Χάιντεγκερ «το τίποτα τιποτίζει» (Das Nicht nichts) και για εμάς το μηδέν μηδενίζει.
Και μια οιονεί σύσταση προς τους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς που εμπλέκονται στην υπόθεση των Τεμπών –όχι σε αυτούς της λ. Αλεξάνδρας– αλλά της Λάρισας: Αντί να ψάχνουν τα χορταριασμένα ήδη μπάζα –μετά έναν χρόνο και έναν μήνα– και τις συρραμμένες συνομιλίες, να αναζητήσουν ένα σπάνιο βιβλίο του Δ.Β. Βασιλικού «Γ. Παπανδρέου, ως δικηγόρος - «Υπόθεση Τσέτα»», εκδόσεις: «Μεγάλες Κοινωνικές Δίκες». Είναι χρήσιμο και για τον υπουργό Δικαιοσύνης, μήπως θυμηθεί τις πολιτικές του «ρίζες». Ο Γ. Παπανδρέου (Γέρος της Δημοκρατίας), ως επιφανής δικηγόρος, ομιλεί για τη «Θεία Θέμιδα τυφλή ούσα» που ορίζει ότι αν δεν επικρατήσει η Ευνομία τότε επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και παύει να υπάρχει η έννομη κοινωνία.
*Τέως γ.γ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
από: https://www.documentonews.gr