Η κατάσταση δεν κρύβεται. Οταν η κυβέρνηση συνωμοσιολογεί, όταν λέει ότι φταίει η κλιματική αλλαγή, οι εμπρηστές μετανάστες ή οι σκοτεινοί πράκτορες, σκέφτεται ότι έχει την ευθύνη. Το καλύτερο καλοκαίρι του πρωθυπουργού -κέρδισε τη χώρα με 40,56%, πανίσχυρος, χωρίς αντιπολίτευση, προστατευμένος μιντιακά- και «το χειρότερο καλοκαίρι από όταν συλλέγονται μετεωρολογικά δεδομένα» του Βασίλη Κικίλια, υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας δεν είναι παράταιρα· είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Ομως, η φούσκα πολιτικής προστασίας και ασφάλειας και η εικόνα της χώρας που καίγεται και «εκκενώνεται» έχουν τόση σχέση, όση έχει το δολάριο της Ζιμπάμπουε με το δολάριο των ΗΠΑ.
Η κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να είναι άλλοθι ανικανότητας· δεν είναι μια εξωγενής μεταβλητή ή ειμαρμένη. Πρέπει να μετριαστεί. Από την άλλη, τα δάση -εκτός από εθνικά assets- είναι όπλα αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Η επιστημονική βιβλιογραφία συγκλίνει πάνω στο θέμα. Λ.χ., η μελέτη με τίτλο «Η ανθεκτικότητα των ελληνικών δασικών οικοσυστημάτων στην κλιματική αλλαγή» (2023) της Ακαδημίας Αθηνών είναι σαφής: «Τα δάση θεωρούνται σημαντικά στοιχεία στις στρατηγικές μετριασμού της κλιματικής αλλαγής, καθώς αποτελούν βασικούς μοχλούς για την απομάκρυνση των αερίων του θερμοκηπίου από την ατμόσφαιρα. Τα δάση αποτελούν καίριο παράγοντα για τη διευκόλυνση του παγκόσμιου στόχου των μηδενικών εκπομπών έως το 2050…».
Συνεπώς, μια εθνική πολιτική θα έπρεπε να προστατεύει τα δάση και, μέσω των προστατευμένων δασών, θα πετύχαινε μετριασμό των τεράστιων συσσωρεύσεων άνθρακα. Η κυβέρνηση του «δεν φταίω εγώ» μάς λέει ότι «εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή».
Η οίηση, η υπεροψία, οι ανικανότητες και οι μιντιακές διευκολύνσεις σε πλήρη αντίθεση με όσους μάχονται - πυροσβέστες και εθελοντές. «Είμαστε έτοιμοι, με σχέδιο για την αντιπυρική περίοδο, με περισσότερα μέσα, με περισσότερες δράσεις πρόληψης…», τα λόγια του πρωθυπουργού τον Ιούλιο του 2023. Με την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου τον Μάιο, ο τότε υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης, είχε ξεδιπλώσει το νέο δόγμα το οποίο -υποτίθεται- βασιζόταν στο τρίπτυχο «Πρόληψη, Προετοιμασία, Ετοιμότητα» με τον βέλτιστο συντονισμό και την αποτελεσματικότερη συνεργασία όλων των καλών συναρμόδιων: Ενόπλων Δυνάμεων, Ελληνικής Αστυνομίας, Λιμενικού Σώματος, ΕΚΑΒ, Δασικών Υπηρεσιών, Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εθελοντών κ.λπ.
Θα υπέθετε κάποιος ότι ορισμένα πράγματα σε σχέση με την πρόληψη όφειλαν να έχουν λυθεί ή τουλάχιστον να υλοποιούνται. Εφόσον οι δασικές περιοχές δέχονται και αναμένεται να δεχτούν πιέσεις από πυρκαγιές, θα έπρεπε ήδη να είναι δρομολογημένα σχέδια προληπτικής διαχείρισης· με επικέντρωση στις προστατευμένες περιοχές φυσικού κάλλους, στους τόπους που φιλοξενούν αρχαιολογικό, ιστορικό και πολιτισμικό πλούτο, στα στρατόπεδα, νοσοκομεία κ.λπ., στις ζώνες επαφής των οικιστικών-αστικών με τις δασικές περιοχές, με περιμετρικά δίκτυα κρουνών, δεξαμενές υδροδότησης, με διάνοιξη δρόμων και αντιπυρικών ζωνών κ.ο.κ. Εγινε κάτι απ’ όλα αυτά; Συγκεκριμένα τι έγινε; Με τι πόρους; Η απάντηση είναι, τίποτα. Ξερή ψευδολόγα επικοινωνία.
Οι υπεύθυνοι πολιτικής μπαρουτοκαπνίζονται, φορούν αμπέχονα και υπηρεσιακά μπλουζάκια, παίρνουν μάνικες και σβήνουν φωτιές και… φωτογραφίζονται αξύριστοι, βεβαίως, ως «δρώντες επί του πεδίου» (σε αντίθεση με εμάς που γκρινιάζουμε, ευχόμαστε τις συμφορές και τις εργαλειοποιούμε, «δρώντες επί του πληκτρολογίου»). Αλλά την εργαλειοποίηση την κάνει πρώτη η κυβέρνηση (λέγε με Καιρίδη).
Ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας διαβάζει στο δημόσιο βήμα το δελτίο· απαριθμεί τα πύρινα μέτωπα, τα σώματα που επιχειρούν, δηλώνει τον αριθμό των πτητικών μέσων και όλες τις σχετικές λεπτομέρειες. Στην καλύτερη περίπτωση είναι εκτός ρόλου· στη χειρότερη, είναι ο παλιομοδίτης υπάλληλος του υπουργείου του που γνωρίζει ανάγνωση.
Αντιλαμβανόμαστε αίφνης τον «πολιτικό ρόλο» τη στιγμή της μαγικής φράσης: «και εννοείται θα δοθούν άμεσες αποζημιώσεις». Τι αποζημιώσεις; Θα δούμε, «όπου βγει». Αλλά μη φανταστείτε τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που πήρε, λ.χ., η Aegean, οι εταιρείες εκμετάλλευσης του αεροδρομίου της Αθήνας, των περιφερειακών αεροδρομίων και οι εταιρείες εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων για τα απολεσθέντα έσοδα από τα πανδημικά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας.
Η πηχτή αντικοινωνική επιλογή και η ιδιοτέλεια των κυβερνώντων έχει κάνει την αντιστάθμισή της. Πλουτίζοντας τους λίγους, ρουφάει τη χώρα. Στερεί πόρους από έργα που πρέπει να γίνουν, ώστε να μη χρειάζεται να δίνει αποζημιώσεις. Για να το πούμε αλλιώς, δίνοντας αποζημιώσεις και pass μέχρι όλοι να καταλάβουν ότι «ο Μητσοτάκης μοιράζει λεφτά», δεν θα μπορέσει να σχεδιάσει τίποτα ούτε να φτιάξει υποδομές ώστε να μη χρειάζεται να μοιράζει στους υπηκόους κουπόνια και αποζημιώσεις στην κάθε συμφορά. Η μεγάλη εικόνα δείχνει ξεπούλημα, χώρα παραδομένη στους καταπατητές, στον βιτζιλαντισμό, πνιγμένη στη μαυρίλα και τον εκφασισμό· χώρα των επιτυχών εκκενώσεων, του brain drain. Α, να μην το ξεχάσω: «Και ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε νεκρούς…». Ολιστικά πολυδιάστατο, επιτυχές, αναμενόμενο αποκαΐδι.
πηγή: https://www.efsyn.gr