25-8-2023

Γιώτα Αναγνώστου
ganagn15@yahoo.com

Κάτι τέτοιες μέρες θέλω να βρω όλους εκείνους που με ύφος συγκαταβατικό, γεμάτο οίκτο όλο προσποίηση με συμβουλεύουν, τάχα φιλικά, να μην τα βλέπω όλα μαύρα.
Όλους εκείνους θέλω να τους βρω και να τους πιάσω απ’ τον γιακά, να τους τραντάξω με όση δύναμη ακόμα έχω και να τους φτύσω μες στα μούτρα την ερώτηση: «Αφού δεν είναι μαύρα ρε, τι χρώμα έχουν; Για πες, τι χρώμα έχουν;».
Ξέρω κι εγώ το πράσινο ν’ αναγνωρίζω και να φτεροκοπάω στα κλαδιά του, να ανασαίνω το γαλάζιο, το πορτοκαλί, το κόκκινο, στο μωβ και το λιλά να κολυμπάω και να φυτεύω στο καφέ, στο κίτρινο να χτίζω και ξέρω πόσο εύκολα μπορείς όλα να τα μαυρίζεις με την αγένεια, τη βρομιά σου, τη σκληρότητα, τη βαναυσότητα και την απανθρωπιά σου.
Και να στο πω μια κι έξω να το ξέρεις δεν τα βλέπω όλα μαύρα από μόνη μου.
Εσύ μου τα μαυρίζεις. Κι αν ξαναπείς χρόνια πολλά θα σκοτωθούμε και θα σ’ αφήσω να νικήσεις -γιατί μ’ αυτά τα μάτια που επικρίνεις και οικτίρεις πως τα βλέπουν όλα μαύρα, εγώ χρωματιστό, εξωτικά πολύχρωμο σε είδα και σ’ αγάπησα- για να ζήσεις και τα δικά μου χρόνια στη μαυρίλα σου, την -κατά τα άλλα- τόσο αισιόδοξη.