Η Ν.Δ. δεν έχει λόγους να αντιπαρατεθεί στο ΚΚΕ. Δεν απειλείται από αυτό. Ούτε εκλογικά, ούτε πολιτικά. Αντίθετα το ΚΚΕ είναι ο καλύτερος υπερασπιστής της δικής της ρητορικής κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνει -με προμετωπίδα το σφυρί και το δρεπάνι- πολλά από όσα καταλογίζει η Δεξιά στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούσαμε μάλιστα διά στόματος του γενικού τους γραμματέα, του κ. Κουτσούμπα, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η χειρότερη της Μεταπολίτευσης. Το ΚΚΕ αρνείται επίσης πεισματικά οποιαδήποτε συνεργασία για τη δημιουργία προοδευτικής διακυβέρνησης, τινάζοντας στον αέρα κάθε πολιτική πρόταση που διατυπώνεται για ενδεχόμενη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ έχει εκ των πραγμάτων γίνει ο στρατηγικός αριστερός σύμμαχος της Ν.Δ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, που δέχεται τα πυρά, γιατί δεν αντεπιτίθεται; Εχει πολλούς λόγους να το κάνει: ιδεολογικούς και πολιτικούς. Οφείλει να υπερασπιστεί τη δική του πρόταση για μια ευρωπαϊκή Αριστερά που, παρ’ όλη την κριτική που ασκεί στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, θέλει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Για μια κυβερνώσα Αριστερά που κυβέρνησε σε δύσκολους καιρούς και διεκδικεί εκ νέου να κυβερνήσει για να εναντιωθεί στις κοινωνικές ανισότητες και να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών.

Το ΚΚΕ παραμένει ταμπουρωμένο και από θέση αρχής στην ασφαλή θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι οι λαϊκοί αγώνες θα το αναδείξουν κάποτε στην εξουσία. Εχει επίσης κατά καιρούς υποστηρίξει αντιδραστικές θέσεις για τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Προπαγανδίζει την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., όταν δεν υπάρχει χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο που να μη διεκδικεί την ένταξή της σ’ αυτή. Δεν θέλω να ξετυλίξω τη λίστα των θεμάτων για τα οποία η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στο ΚΚΕ. Δεν το κάνει όμως σαν να έχει ενοχές που δεν βολεύεται στο περιθώριο και στον δογματισμό της κομμουνιστικής Αριστεράς, που δεν διαιωνίζει τον στερεοτυπικό λόγο της ότι «όλοι ίδιοι είναι», που προσπαθεί να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο και τις νέες διακρίσεις που τον χαρακτηρίζουν. Σαν να έχει ενοχές για όλα όσα τη διαχωρίζουν από την κομμουνιστική της παράδοση.

Το ΚΚΕ επισείει την κατηγορία του αντικομμουνισμού απέναντι σε όσους και όσες τολμούν να του ασκήσουν κριτική. Και κανένας δεν θέλει να ταυτιστεί με το αμαρτωλό παρελθόν της αντικομμουνιστικής πολιτικής, όταν ο μπαμπούλας του κομμουνισμού και του φιλοκομμουνισμού ήταν το άλλοθι των δεξιών κυβερνήσεων για να καταστρατηγούν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, να κόβουν τις γέφυρες ανάμεσα στην Αριστερά και το προοδευτικό Κέντρο, να στέλνουν τους αριστερούς και τις αριστερές στα ξερονήσια και να συντηρούν το παρακράτος της Δεξιάς το οποίο έφθασε να καταλύσει και αυτή καθαυτή τη δημοκρατία.

Ο αντικομμουνισμός είχε πολιτικό «διά ταύτα» και αποκτούσε νόημα σε έναν κόσμο ψυχροπολεμικό και διχασμένο ανάμεσα στον κομμουνισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη φιλελεύθερη δημοκρατία, ανάμεσα σε πολίτες καταστατικά χωρισμένους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας πολίτες.

Στις σημερινές συνθήκες όποιος είναι αντικομμουνιστής -στην Ελλάδα τουλάχιστον, για να μη γενικεύω- είναι κατά τη γνώμη μου γραφικός. Δεν έχει λόγους να είναι. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει πλήρως επικρατήσει και οι απειλές εναντίον της έρχονται μόνον από τα δεξιά. Το ίδιο γραφικοί είναι και όσοι επικαλούνται τον αντικομμουνισμό για να μένουν στο απυρόβλητο.

*Ιστορικός ΑΠΘ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

πηγη: https://www.efsyn.gr