Γιώτα Αναγνώστου
ganagn15@yahoo.com


Δεν θα την έψαχνα με τόσο πάθος, αν δεν την ήξερα, αν κάποια, ανύποπτη εντελώς, στιγμή, τυχαία, δεν την είχα συναντήσει, στα μελλούμενα

Θα σουρνόμουνα, τυφλίτης (άκακη φιδοσαυρίτσα) στο σκοτάδι μου, όπως οι άλλοι, δεν θα το σκάλιζα, δεν θα το έσκαβα με λύσσα με τα νύχια, αν δεν την έψαχνα, αν δεν την ήξερα, αν δεν την είχα ζωντανή στη θύμησή μου, να έρχεται από κει που άλλος δεν πήγε

Γι’ αυτό με βλέπεις τώρα μανιασμένη να σκάβω τούνελ μες στο μαύρο, ούτε στιγμή να μην αφήνω να περάσει, δίχως να παλεύω με τη νύχτα, να τη χτυπάω με μανία, τα κομμάτια της να τρώω, να μπουκώνομαι, μήπως τελειώσει, μήπως κομμάτι το κομμάτι που της αφαιρώ, φανεί ξανά μες στα σκοτάδια τα ατελείωτα να λάμπει πάλι το αστέρι της χαράς μου που την ψάχνω, που την ήξερα (κι άλλη καμιά καλλίπυγος πυγολαμπίδα δεν με ξεγέλασε με φτιασιδώματα φτηνά μιας τάχα φωτεινής, τάχα ιλαρής αφθαρτοσύνης) και που τη θέλω πίσω από το μέλλον που μου την κρατά φυλακισμένη

Βόηθα λοιπόν, δεν βλέπεις πόση νύχτα, πόση λύπη ακόμα μας χωρίζει; Δεν βλέπεις πως κι η νύχτα λίγο λίγο τρώει κι αυτή από μένα; Δεν βλέπεις πόσο η λύπη τη συνδράμει κι αντιστέκονται κι ορμούν μαζί σαν δυο θεριά; Βόηθα λοιπόν κανένας δεν μπορεί μονάχος

Τελεία θα βάλουμε, θα βάλουμε σου λέω και πάνω της θα στήσουμε ωραία παύλα για το τέλειο θαυμαστικό, μα μόνο όταν βρεθούμε, ΧΑΡΑ και ΦΩΣ μου