Ο Αίας, ο Ιδομενεύς, ο Τεύκρος, ο Μηριόνης, κι ο Μέγης που ισάξιο του Άρη τον λογιάζαν. Τους άνδρες τους παρέταξαν με τάξη και σοφία για να δεχτούνε την ορμή των αγκρισμένων Τρώων που είχανε μπροστάρη τους τον Έκτορα τον θείο. Μπροστά από τον Έκτορα με νέφος καλυμμένος βρισκόταν ο Απόλλωνας κρατώντας την αιγίδα, το υπερόπλο του Διός που ήττα δεν γνωρίζει. Ο Ήφαιστος την χάλκευσε ετούτη την αιγίδα και του Διός την έδωσε για να τον προστατεύει από κακό και άδικο, δόρατα, ξίφη, βέλη.
Οι δυο στρατοί εστήθηκαν αντικριστά στη μάχη και βέλη πέφτανε βροχή στα σώματα των νέων. Τα βέλη που δεν έβρισκαν τον στόχο τους για σάρκα στη μαύρη γη καρφώνονταν για αίμα διψασμένα. Όταν κρατούσε σταθερή ο Φοίβος την αιγίδα άνδρες πολλοί χανότανε κι από τα δύο μέρη. Σαν όμως την εκράδαζε φόβος και μέγας τρόμος και παγωμάρα διαρκής κρατούσε τους Αργείους. Όπως τα απροστάτευτα τα βόδια και τα γίδια και τα κοπάδια των αρνιών σκορπίζουν από τρόμο όταν ανήμερα θεριά ορμάνε να τα φάνε έτσι σκορπίζαν άτακτα οι Αχαιοί στη μάχη. Κουράγιο, δόξα και τιμή ο Απόλλωνας μοιράζει στον Έκτορα τον αρχηγό και εις τους Τρώες όλους. Ο Έκτορας ακράτητος τον αρχηγό σκοτώνει των χαλκοφόρων Βοιωτών.
Ο γενναίος αρχηγός των Βοιωτών, Αρκεσίλαος, πέφτει νεκρός από του Έκτορα το κοντάρι και μετά ο Στιχίος. Ο Αινείας σκοτώνει τον Μέδοντα, αδελφό του Αίαντα Οιλίδη, και έπειτα τον Ίασο.
Ο Πολυδάμας σκότωσε τον Μηκιστή στη μάχη κι ο Πολίτης τον δεινό πολεμιστή Εχίον. Ο θεΙκός Αγήνορας φονεύει τον Κλονίο κι ο Πάρις έριξε νεκρό τον νέο Δηιόχο.
Οι Τρώες αφαίρεσαν ρούχα και όπλα από τους νεκρούς ενώ οι Έλληνες έντρομοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν την θεϊκή φόρα του Έκτορα που του έδινε ο Ζευς μέσω του Απόλλωνος.
Ο Έκτωρ έβαλε φωνή να τον ακούσουν όλοι: « Αφήστε εκεί τα λάφυρα, μη φέρεστε σαν όρνια, και τρέξτε στα καράβια τους, η νίκη να στεριώσει. Όποιον θωρώ τα λάφυρα άπληστα να μαζεύει στο χώμα αμέσως θα βρεθεί απ` το δικό μου δόρυ.
Ο`, 350. Η τιμωρία η φριχτή θα είναι για όσους σκοτώσω, που λαφυραγωγούν και δεν πολεμούν, να μείνουν χωρίς τιμητική καύση και ταφή, άθαφτοι, να τους φάνε τα άγρια σκυλιά και τα αρπαχτικά όρνια.
Ο Απόλλων ισοπέδωνε τα αναχώματα και τις κακοτοπιές του χαντακιού για να μπορούν να περνάνε απρόσκοπτα τα άρματα των Τρώων. Σαν γίγαντας έστρωσε δρόμο φαρδύ και μακρύ όσο η βολή ενός ακοντίου που ρίχνει ένας πρωταθλητής γεφύρωσεν δὲ κέλευθον
μακρὴν ἠδ' εὐρεῖαν, ὅσον τ' ἐπὶ δουρὸς ἐρωὴ
γίγνεται, ὁππότ' ἀνὴρ σθένεος πειρώμενος ᾗσι. Ο` 358-359.
Ο Απόλλων με την ανίκητη δύναμη της αστραποφόρου αιγίδας που του έδωσε ο Δίας, γκρέμισε με μιας τα υπόλοιπα τείχη των Αχαιών για την ανεμπόδιστη επέλαση των Τρώων. Τα τείχη έπεσαν όπως πέφτουν τα κάστρα από άμμο που φτιάχνει ένα μικρό παιδί και έπειτα βαριέται και τα ποδοπατά.
Έτσι κι ο Φοίβος χάλασε τα τείχη των Αργείων και τρόμος τους κυρίευσε με τέτοιες εξελίξεις. Μαζεύτηκαν στα πλοία τους σε σφικτούς σχηματισμούς αλαλάζοντας για να πάρουν θάρρος και να φοβίσουν τους εχθρούς. Ακολούθως με σηκωμένα χέρια ικέτευαν τους θεούς να τους συνδράμουν και να γλυτώσουν από την οργή του Έκτορα.
Ο βασιλέας Νέστορας ικέτευε τον Δία με τα χέρια ψηλά στον ουρανό και τ` άστρα: « Δία πατέρα, άρχοντα θνητών και αθανάτων, στο Άργος θυσιάσαμε για σένα πλήθος ζώα και σύ μας υποσχέθηκες βοήθεια μεγάλη, τους Τρώες να νικήσουμε και πίσω στην πατρίδα σώοι να επιστρέψουμε. Το έταξες θυμήσου. Απέτρεψε τον Έκτορα όλους να μας χαλάσει.».
Ευχήθηκε ο Νέστορας και άκουσε ο Δίας. Πολύ αστραποβρόντηξε ο Νεφεληγερέτης σαν να κτυπούσαν δυο βουνά το ένα πάνω στ` άλλο. Ο βρόντος κράτησε πολύ και σείστηκε ο κόσμος. Όλοι τρομοκρατήθηκαν με τέτοιο μέγα βρούχο. Οι Τρώες που κατάλαβαν τον ήχο του Κρονίδη με λύσσα όρμησαν ξανά απάνω στους Αργείους. Σαν κύμα ξεχυθήκανε προς τη μεριά του κάστρου. Τσουνάμι δυσθεόρατο που όλα τα σαρώνει στο πέρασμα του χάνονται καράβια μα και κάστρα. Φτάσανε σαν τον άνεμο στα πλοία των Ελλήνων. Μπροστά απ` τα καράβια τους τους περιμέναν όλοι οι πιο καλοί πολεμιστές με δόρατα στα χέρια, ασπίδες, τόξα και σπαθιά, τα πλοία τους να σώσουν από το κύμα το τρανό που οδηγούσε ο Έκτωρ.
Την ώρα αυτή τη δύσκολη εκεί κοντά στα πλοία που Αχαιοί μαχότανε να σώσουν τα καράβια και να γλυτώσουν τον χαμό που θα ακολουθούσε και θα `φερνε τον όλεθρο και την πικρή την ήττα. Αυτήν την ώρα τη σκληρή που οι Τρώες πλησιάζαν, ο Πάτροκλος βρισκότανε στου Ευρύπυλου την τέντα και με βοτάνια φρόντιζε την ανοικτή πληγή του.
Λόγια παρηγορητικά έλεγε ο Πάτροκλος στον Ευρύπυλο για να του απαλύνει και να του παγουδιάσει τον δυνατό πόνο της μεγάλης πληγής. Ο Πάτροκλος άκουσε τον δυνατό αχό της μάχης και ως επιτελικός αξιωματικός κατάλαβε την δυσκολία που έχουν βρεθεί οι Αχαιοί. Χτύπησε δυνατά τα χέρια του στους μηρούς του και είπε στον Ευρύπυλο:
«Ευρύπυλε μου δεν μπορώ άλλο εδώ να μείνω, οι Τρώες πια δεν σταματούν και πρέπει να συνδράμω μήπως μπορέσω έγκαιρα τη φόρα τους να κόψω.
Ο`, 400. Πάραυτα πρέπει φίλε μου να βρώ τον Αχιλλέα κι αμέσως όσα γίνονται εδώ να αναφέρω. Ίσως μια θεία δύναμη να με καθοδηγήσει να πω τα λόγια τα σωστά και να τον συγκινήσω και στη στιγμή στον πόλεμο να σπεύσει να νικήσει τους Τρώες και τον Έκτορα τον μέγα πολεμάρχο. Πιστεύω πως ο Αχιλλεύς στις μάχες θα γυρίσει.
Χρήσιμη είναι η συμβουλή του φίλου προς τον φίλο».
Οι Τρώες με την θυελλώδη ορμή τους ανάγκασαν τους Αχαιούς, αν και ήταν περισσότεροι, σε άμυνα που η διάταξη της προστάτευε κυρίως τα πλοία. Οι Αχαιοί με την πυκνή τους φάλαγγα προστάτευαν τα πλοία τους και οι Τρώες δεν μπορούσαν να διασπάσουν αυτήν την συνεκτική και πυκνή διάταξη ώστε σαν θύελλα να τσακίσουν τις εγκαταστάσεις και τα καράβια των αντιπάλων.
Ο`, 410. ἀλλ' ὥς τε στάθμη δόρυ νήϊον ἐξιθύνει
τέκτονος ἐν παλάμῃσι δαήμονος, ὅς ῥά τε πάσης
εὖ εἰδῇ σοφίης ὑποθημοσύνῃσιν Ἀθήνης,
ὣς μὲν τῶν ἐπὶ ἶσα μάχη τέτατο πτόλεμός τε·
ἄλλοι δ' ἀμφ' ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο νέεσσιν,
Ο`, 410. Όπως ο επιδέξιος καραβομαραγκός επιδιορθώνει ένα σπασμένο κατάρτι, με τη χάρη και τη φώτιση της Αθηνάς που του έχει δωρίσει τα βαθιά μυστικά της τέχνης, έτσι και οι αντίπαλοι μαστορικά παλεύαν κι άλλοι σε πρύμνη μάχονταν, κι άλλοι σε άλλην πρύμνην.
Ο Έκτορας στάθηκε μπροστά στον Αίαντα που προστάτευε ένα πλοίο. Μάχονταν σαν ανήμερα θεριά αλλά ούτε ο Έκτωρ μπορούσε να αποφύγει ή να σκοτώσει τον Αίαντα και να βάλει φωτιά στο πλοίο, ούτε και ο Αίας μπορούσε να τσακίσει τον Έκτορα που προστάτευε ο Απόλλων. Ο Αίας σκότωσε τον ξάδελφο του Έκτορα Καλήτορα του Κλυτίου τον γιο που κρατούσε αναμμένο δαυλό για να πυρπολήσει το πλοίο. Έπεσε νεκρός από το δόρυ του Αίαντα και ο δαυλός αναμμένος του έφυγε από το χέρι.
Ο Έκτορας οργίστηκε σαν είδε το ανήψι χωρίς ψυχή να κείτεται εκεί στο μαύρο χώμα και μούγκρος σέρνει δυνατό και με φωνή στεντόρια φωνάζει στους συντρόφους του:
«Τρώες, Λυκίοι, Δάρδανοι κι όλοι οι μαχητές μου,
μέσα σε τέτοιο χαλασμό μη φύγετε απ' τη μάχη,
μπροστά στο πλοίο έπεσε το τέκνο του Κλυτίου,
προφτάστε μην οι Αχαιοί του πάρουν τ` άρματα του».
Πέταξε το κοντάρι του αλλά η αιχμή του δόρατος δε βρήκε τον Αίαντα αλλά τον ακόλουθο του. Τον Μαστορίδη Λυκόφρονα Κυθήριον. Αυτός ο σπουδαίος πολεμιστής είχε εγκαταλείψει την πατρίδα του, τα θεϊκά Κύθηρα, γιατί είχε διαπράξει φόνο. Εδώ ο άτυχος άνδρας, στο πλάι του Αίαντα, βρέθηκε νεκρός αφού το κοντάρι του Έκτορα τον βρήκε στο αυτί και διαπέρασε το κεφάλι του. Ο Αίας πάγωσε βλέποντας νεκρό τον ακόλουθο του και είπε στον αδελφό του: «Ω Τεύκρε αγαπημένε, χάσαμε τον έμπιστο μας φίλο Μαστορίδη. Ξένος ήταν όταν τον πήραμε στο παλάτι μας στη Σαλαμίνα και ισάξιο μέλος της οικογένειας τον λογαριάζαμε. Ο`, 440. Αγαπημένε αδελφέ και άριστε τοξότη. Το τόξο και τα βέλη σου πάντοτε βρίσκουν στόχο γιατί σου τα `δωσε θεός, ο μέγιστος Απόλλων, ο πρώτος και ο άριστος των τοξωτών του κόσμου.
Ο Τεύκρος κτύπησε θανάσιμα τον Κλείτο του Πεισήνορος και φίλο του αρχηγού Πολυδάμαντα. Ο θάνατος τον βρήκε την ώρα που κρατούσε τους χαλινούς μιας άμαξας και όδευε προς τα ελληνικά πλοία.
Ο`, 450. Στον σβέρκο τον βρήκε το βέλος και τον άφησε στη στιγμή νεκρό. Έπεσε με βρόντο από την άμαξα ενώ τα άλογα χλιμιντρούσαν αλαφιασμένα τραντάζοντας το άρμα. Ο Πολυδάμας συγκράτησε και ηρέμησε τα άλογα και παρέδωσε τα χαλινάρια στον Αστύνοο τον γιο του Προτιάνονος. Μετά ο Πολυδάμας επέστρεψε στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ο Τεύκρος για τον Έκτορα ετοίμασε άλλο βέλος, και αν τον σκότωνε εκεί, όλα θα σταματούσαν κι ο πόλεμος θα τέλειωνε κι αυτός θα ήταν ήρως. Ο`, 460.
1*. Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.
2*. Στον ποιητή, συνάδελφο και φίλο Απόστολο Παλιεράκη.
www.efsyn.gr