Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 09 Ιαν 2020
Ισνάφια και συμμορίες (Μέρος Β)
Κλίκ για μεγέθυνση
Ευάγγελος Κωνσταντέλος
09/01/2020, 07:33

 

Οι συμμορίες δεν ήταν πάντα μαφίες που λειτουργούν σε βάρος των κοινωνικών ομάδων

Κατανοώντας περισσότερο την ελληνική συντεχνιακή υποκρισία της διαπλοκής και των αλληλεξαρτήσεων, καθώς επίσης και την αναγωγή της σε μια κανονική μορφή συμμοριτικής διαφθοράς, θα συναντήσουμε την ευτέλεια και την ποταπότητα, όλων όσοι έχουν αναλάβει την εκπροσώπηση του λαού και των εργαζομένων. Είναι εκείνη η κατάσταση, που δηλώνει εξευτελισμό, προστυχιά, χυδαιότητα και ελεεινότητα. Είναι εκείνη η κατάσταση, που δηλώνει ξεπεσμό, ταπεινά κίνητρα και το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο, που συμπυκνώνεται και ενσαρκώνεται στο πρόσωπο την ευρύτερης συνδικαλιστικής και συντεχνιακής έκφρασης των ομάδων και των τάσεων, όσων ηγούνται και συμμετέχουν σε αυτές και τους «εντολοδόχους» τους.

Όμως οι συμμορίες δεν ήταν πάντα μαφίες που υπάρχουν και λειτουργούν σε βάρος των κοινωνικών ομάδων και της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού, αλλά ομάδες πλουσίων πολιτών στην κλασική Αθήνα του 4ου αιώνα π.Χ., επιφορτισμένες με επιπλέον φορολογικές υποχρεώσεις. Οι συμμορίαι θεσπίστηκαν το 378/7 π.Χ., όταν επώνυμος άρχων της πόλης ήταν ο Nαυσίνικος. Οι συμμορίες ήταν πλούσιοι Αθηναίοι, οι οποίοι ήταν επιβαρυμένοι με το φόρο ακίνητης περιουσίας, που ονομαζόταν «Εισφορά». Για να μην υπάρχει βέβαια άδικη και άνιση φορολογία, οι πλούσιοι Αθηναίοι κατατάσσονταν στις Συμμορίες ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα.

Αυτό το φορολογικό μέτρο είναι συνδεδεμένο με την ίδρυση της Δεύτερης Αθηναϊκής Συμμαχίας, καθώς εκείνη τη χρονιά (378 π.Χ.) αναζωπυρώθηκε η διαμάχη της Αθήνας με τη Σπάρτη. Οι συμμορίες ήταν περίπου εκατό και συνιστούσαν διάφορες κατηγορίες ευκατάστατων πολιτών, που διέθεταν όμως ίσης αξίας ατομική ιδιοκτησία και είχαν τα ίδια περίπου εισοδήματα. Έτσι αυτοί οι Αθηναίοι ήταν υποχρεωμένοι μεν να πληρώνουν περισσότερους φόρους από τους υπόλοιπους, από την άλλη δε οι εισφορές τους ήταν ανάλογες με τις φοροδοτικές τους ικανότητες και επομένως η φορολογική αυτή δικαιοσύνη δεν προκαλούσε αντιδράσεις μεταξύ των πλουσίων. Το πρόβλημα με αυτό το μέτρο ήταν η δυσκολία είσπραξης των εισφορών, καθώς οι ετήσιες υποχρεώσεις της πόλης απαιτούσαν να καταβάλλονται εγκαίρως τα ποσά των φόρων. Αυτό το ζήτημα λύθηκε στη δημοκρατική Αθήνα με την προεισφορά, δηλαδή την προπληρωμή του συνολικού ποσού από τον επικεφαλής κάθε συμμορίας, ο οποίος μετά εισέπραττε το ποσό από τα υπόλοιπα μέλη.

Οι συμμορίες λοιπόν στη δημοκρατία λειτουργούσαν θεσμικά ως υπεύθυνες και υποχρεωμένες ομάδες, να πληρώνουν επιπλέον φόρους. Ήταν επιβαρυμένες βέβαια και με τις «Λειτουργίες» (χορηγία, γυμνασιαρχία, εστίασις, προστατεία ή αρχιθεωρία και ιπποτροφία), οι οποίες ήταν τακτικές. Έκτακτες ήταν η τριηραρχία και η εισφορά, οι οποίες μάλιστα είχαν άμεση σχέση με περιόδους πολέμου και καιρούς κρίσεων. Μάλιστα ο Δημοσθένης στο λόγο του Περί των Συμμοριών αναφέρει, ότι έπρεπε να μεταρρυθμιστούν και να διευρυνθούν οι φοροδοτικές υποχρεώσεις των πλουσίων, καθώς μόνο έτσι θα προετοιμάζονταν σωστά η πόλη σε περίπτωση κάποιου εξωτερικού κινδύνου (των Περσών). Οι «θήτες» βέβαια, δηλαδή οι Αθηναίοι πολίτες χωρίς περιουσία ή σταθερό εισόδημα, εξαιρούνταν τόσο από τις τακτικές όσο και από τις έκτακτες εισφορές.

Αλλά και στη δημοκρατική Αθήνα δεν μπορούμε να μιλάμε για μια φορολογική αγιογραφία. Υπήρχαν και τότε κάποιοι πλούσιοι, που δεν επιθυμούσαν να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο. Το κράτος όμως γι’ αυτούς ήταν αμείλικτο και εξαιρετικά αυστηρό σε θέματα φοροδιαφυγής ή απόκρυψης φορολογήσιμης περιουσίας και μάλιστα πολλές φορές η είσπραξη των φόρων έπαιρνε ακραίες διαστάσεις. Έτσι ειδικότερα σε περιόδους οικονομικών κρίσεων και σε έκρυθμες συνθήκες, η ημερήσια διάταξη αφορούσε κυρίως κάποια έκτακτη φορολογία των πλουσίων. Οι φοροεισπράκτορες λειτουργούσαν ως μπράβοι, οι οποίοι ορμούσαν μέσα στα σπίτια των ευκατάστατων πολιτών, που δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν, και εισέπρατταν τους φόρους με το ζόρι.

Ένα τέτοιο παράδειγμα ακραίων φορολογικών πρακτικών είσπραξης συνέβη κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στις αρχές του 4 ου αιώνα π. X., όταν ο Ανδροτίων, ο οποίος είναι γνωστός από τον πρώτο λόγο του Δημοσθένη, Κατά Ανδροτίωνος Παρανόμων, πρότεινε να δημεύσουν τα τιμαλφή αναθήματα, ώστε να δημιουργήσουν από αυτά νομίσματα, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την νομισματική κυκλοφορία. Επιπλέον, πρότεινε την επιβολή άμεσων φόρων και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ο ίδιος ο Ανδροτίων χρίστηκε εισπράκτορας και μάλιστα για να βγάλει εις πέρας την αποστολή του, χρησιμοποίησε ακραία και απάνθρωπα μέτρα. Παρόλο όμως που οι πρακτικές του αποτέλεσαν μια ντροπιαστική περίοδο της Αθηναϊκής δημοκρατίας, η αποφασιστικότητά του να επιβάλει μεγάλης κλίμακας φορολογίες στους πλούσιους και να εισπράξει έσοδα για το κράτος, καθώς επίσης και η επιβολή μεγάλων προστίμων και εξοντωτικών ποινών, δείχνει την τάση που υπήρχε και τότε, κάποιοι πλούσιοι να επωφελούνται αποκρύπτοντας τα πλούτη τους. Βέβαια και ο ίδιος αργότερα μαζί με κάποιους φίλους του από στυγνός υπερασπιστής του νόμου και του δημοσίου χρήματος εξέπεσε και ενεπλάκη σε οικονομικό σκάνδαλο.

Και τότε λοιπόν υπήρχαν οι συμμορίες των πλουσίων και τα ισνάφια των επίδοξων πλουσίων. Οι συμμορίες, που υποχρεούνταν να πληρώνουν περισσότερο από τους άλλους και οι συμμορίες, που επιδίωκαν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Εμείς σήμερα έχουμε κρατήσει από την αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία μόνο την επίφαση και την ψευδαίσθηση, που υποδηλώνει ο όρος δημοκρατία. Στις σύγχρονες φιλελεύθερες ολιγαρχίες ταιριάζει περισσότερο ο όρος συμμορία, έτσι όπως μας τον κληροδότησε ο θείος Σαμ παρά η δική μας παράδοση. Είναι κανονικές συμμορίες απατεώνων, που εκμυζούν το αίμα και το μόχθο του λαού και πρακτικά κατασπαταλούν και αφανίζουν χωρίς ντροπή και δισταγμό το δημόσιο πλούτο και τη δημόσια περιουσία.

Οι συνθήκες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού ευδοκιμούν στο να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται τέτοια αιλουρόμορφα σαρκοφάγα, πράγμα που έχει γίνει προφανές και τόσο απροκάλυπτα έκδηλο από το 2009 και μετά στη χώρα μας. Ένας αχταρμάς από επαγγελματίες φασίστες και μαχαιροβγάλτες, παιδεραστές, αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, επιστήμονες, καταχραστές, ακαδημαϊκούς, αστυνομικούς, μπράβους, μαφιόζους επιχειρηματίες, άφραγκους επιχειρηματίες, διεφθαρμένους τραπεζίτες, ανιψιούς, γόνους, αποτυχημένους πολιτικάντηδες, περιορισμένης διανοητικότητας δημοσιολογούντες, τεμπέληδες, άχρηστους, αντικοινωνικούς, lumpen ηλίθιους δήθεν στοχαστές, και γενικά κάθε παράσιτο, που υπό κανονικές συνθήκες δημοκρατίας και ισονομίας δεν θα τολμούσε να εμφανιστεί στην κοινωνία και στη δημόσια σφαίρα, τώρα κυβερνά άμεσα και έμμεσα. Με άλλα λόγια, είναι μια γενικότερη συμμορία της οποίας αντιστοιχίες βρίσκει κανείς μόνο στον ποινικό κώδικα.

Σαν στικτές ύαινες σε αυτές τις συμμορίες, ο ένας προσπαθεί να χορτάσει από τον άλλο και όλοι μαζί από την κοινωνία. Απόδειξη, ότι η σημερινή καταισχύνη που έχουμε για κυβέρνηση αποτελεί συμμορία είναι ο χώρος και η επιτυχία δράσης της. Δραστηριοποιείται και έχει πετύχει, ό,τι έχει πετύχει στο εσωτερικό της χώρας, η οποία ελέγχεται οικονομικά και επικοινωνιακά από σκλάβους των κουμπάρων της. Στο εξωτερικό το μόνο που μπορεί να πετύχει η ταπείνωση που έχουμε για πρωθυπουργό, είναι ταξίδια αναψυχής για όσο του πληρώνει τα έξοδα ο ελληνικός λαός. Μετά θα έχει και πάλι «οικογενειακά προβλήματα» και θα του φταίει ο Βαξεβάνης.
https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου