Χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν σήμερα στον δρόμο ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο του Άδωνη Γεωργιάδη. Θα ήταν πολύ περισσότεροι αν η ΓΣΕΕ, με ανοιχτή συμπόρευση ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, δεν τους είχε πουλήσει. Αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν πολλοί. Με αποφασιστικότητα και παλμό.

Η κυβέρνηση κατέθεσε αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο ισχυριζόμενη πότε ότι πασχίζει για το καλό του εργαζόμενου και πότε ότι κυρώνει Κοινοτικές Οδηγίες. Παρότι οι εργαζόμενοι ξέρουν το καλό τους, υποχρεώθηκε να τροποποιήσει ή να κουκουλώσει κάποιες διατάξεις. Τα βασικά, όμως, παραμένουν: το 10ωρο χωρίς υπερωρίες του Χατζηδάκη γίνεται πλέον 13ωρο. Ανοίγει ο δρόμος για δουλειά τις Κυριακές και για κατάργηση του 40ώρου την εβδομάδα - και αυτό παρά το μέγεθος της ανεργίας που υπάρχει στη χώρα. Και καταργείται στην πράξη το δικαίωμα της απεργίας με το τείχος προστασίας στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Δεν είναι το τέρμα του κατήφορου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα προχωρήσει ακόμα παραπέρα, εφόσον θεωρεί τις αντιδράσεις διαχειρίσιμες. Όχι γιατί τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις φέρνουν ανάπτυξη και ευημερία - αυτά δεν τα πιστεύει πλέον ούτε η Μιράντα Ξαφά. Αλλά γιατί έτσι επιθυμούν οι μεγάλοι εργοδότες. Οι τράπεζες, π.χ., στις οποίες η Ν.Δ. χρωστάει μισό δισεκατομμύριο.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό οι εργαζόμενοι να κινητοποιηθούν, να οργανωθούν και να αντιδράσουν. Κάθε φορά πιο μαζικά, πιο δυναμικά, πιο ενωτικά. Κανείς δεν θα φωνάξει για λογαριασμό τους αν δεν το κάνουν οι ίδιοι. Η ΓΣΕΕ έχει άλλες δουλειές.