Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα με τον πόλεμο που κήρυξε το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων στη Γάζα, ας φανταστούμε ότι κάποιος που αισθάνεται, σωστά ή λάθος, ότι αυτός και η οικογένειά του αδικούνται, παίρνει το νόμο στα χέρια του και σκοτώνει κάποιους συγγενείς αυτών που θεωρεί ότι τον αδικούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο πλαίσιο της νομιμότητας ο συγκεκριμένος είναι δολοφόνος. Άσχετα από τα ελαφρυντικά που ενδέχεται το δικαστήριο να του καταλογίσει, ο συγκεκριμένος θα δικαστεί και κατά πάσα πιθανότητα θα καταδικαστεί.
Στην περίπτωση της επίθεσης στη Χαμάς εναντίον αμάχων Ισραηλινών όμως δεν συνέβη αυτό.
Δεν επιλήφθηκε δηλαδή η διεθνής νομιμότητα για να τιμωρήσει την τρομοκρατική οργάνωση που, στο όνομα της αδικίας που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι να εκδιώκονται από την πατρίδα τους ή να ζουν υποτελείς σε αυτή, σκότωσε αμάχους Ισραηλινούς.
Αυτό που συνέβη είναι ότι το κράτος του Ισραήλ, με πρόσχημα την επίθεση της Χαμάς, κήρυξε πόλεμο με σκοπό την εκδίωξη ή την εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού που ζει στη Γάζα.
Ως εάν, στο παράδειγμα με τον δολοφόνο, να μην υπήρχε η λύση της προσφυγής στη νομιμότητα και η οικογένεια των θυμάτων να κήρυττε μονομερώς πόλεμο εκκαθάρισης της οικογένειας του δολοφόνου.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων της Λωρίδας της Γάζας, είναι η επιστροφή της μεσαιωνικής πρακτικής της βεντέτας.
Ως εάν να μην υπάρχει διεθνής νομιμότητα, η εξάρθρωση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης γίνεται η αφορμή για την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα.
Και όλα αυτά από ένα λαό, τον Ισραηλιτικό, που υπέστη ο ίδιος τις τρομακτικές συνέπειες της εθνοκάθαρσης, με τη μορφή του Ολοκαυτώματος, από τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τι οφείλει να κάνει η διεθνής κοινότητα; Αυτό που ήδη επιχειρεί να κάνει μέσω του ΟΗΕ.
Να αποκαταστήσει το δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα. Αφού επιβάλει πρώτα μια ανθρωπιστική εκεχειρία, προκειμένου να σταματήσει η αιματοχυσία.
Η εκδίκηση από πλευράς του Ισραηλινού στρατού, μέσα από μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων στην ίδια την πατρίδα τους, είναι εκτός πνεύματος διεθνούς νομιμότητας.
Τι όφειλε να κάνει, λοιπόν, η ελληνική διπλωματία, η οποία κατά παράδοση παίρνει το μέρος της ειρήνης και της τήρησης της διεθνούς νομιμότητας; Τη στιγμή μάλιστα που και η ίδια η Ελλάδα απειλείται από τον αναθεωρητισμό, τον επεκτατισμό και τον αυταρχισμό της γείτονος Τουρκίας;
Προφανώς να υπερασπιστεί την ειρήνη στην περιοχή της Γάζας και να εργαστεί διπλωματικά για την προοπτική της επιβολής της διεθνούς νομιμότητας. Η τήρηση της οποίας ενδιαφέρει το ίδιο με τους Παλαιστίνιους, που υφίστανται τώρα τις συνέπειες του αναθεωρητισμού, και την Ελλάδα που απειλείται από τον ίδιο κίνδυνο.
Τι έκανε αντ’ αυτών η ελληνική διπλωματία;
Πρώτα ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφτηκε τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Νετανιάχου, αλλά όχι και τον εκπρόσωπο της Παλαιστίνης.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής διπλωματίας που συμβαίνει αυτή η επιλεκτική διάκριση.
Δεύτερον, δικαιολόγησε τον εκτός διεθνούς νομιμότητας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, πόλεμο που κήρυξε το Ισραήλ προσχηματικά σε βάρος της οργάνωσης Χαμάς, αλλά επί της ουσίας σε βάρος των αμάχων Παλαιστινίων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας. Αναγνωρίζοντας στους επιτιθέμενους το δικαίωμα της αυτοάμυνας απέναντι σε μια τρομοκρατική ενέργεια, εκτός παρέμβασης διεθνών οργανισμών.
Σύμφωνα με τον εκδικητικό νόμο του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».
Τρίτον, ο Έλληνας Πρωθυπουργός παρότρυνε τον Ισραηλινό ομόλογό του, σε μια έξαρση κυνισμού και αναλγησίας, «ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει με το ελάχιστο ανθρωπιστικό κόστος». Τον παρότρυνε δηλαδή να παραβιάσει τους διεθνείς κανόνες και τη διεθνή νομιμότητα κηρύσσοντας πόλεμο, στο όνομα της μονομερούς υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων της δικής του χώρας.
Μια παρότρυνση που, ασφαλώς, δεν θα θέλαμε να την είχε κάνει Αμερικανός Πρόεδρος στον Τούρκο ομόλογό του, σε ανάλογη περίπτωση που ο Τούρκος Πρόεδρος αποφάσιζε να υπερασπιστεί μονομερώς αυτά που θεωρεί ως εθνικά του συμφέροντα.
Και τέταρτον και εξ ίσου ανάλγητο, στην ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η Ελλάδα ψήφισε αποχή στην πρόταση της Ιορδανίας για ανθρωπιστική εκεχειρία, προκειμένου να σωθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές στη Γάζα. Η οποία, παρόλα αυτά, υπερψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία.
Η επικοινωνιακή προπαγάνδα, μάλιστα, της ελληνικής κυβέρνησης, αποκάλεσε την εγκληματική στάση της αποχής στον ΟΗΕ απέναντι στο δράμα ενός λαού υπό εθνοκάθαρση, σαν… δημιουργική αποχή. Που δήθεν ενισχύει την ψήφο υπέρ της ανθρωπιστικής εκεχειρίας.
Μα, αν η ελληνική κυβέρνηση ήθελε, πράγματι, να στηρίξει την ανθρωπιστική εκεχειρία, όφειλε να ψηφίσει ευθέως υπέρ της, μαζί με τα άλλα 120 κράτη και μαζί με αυτά και τα ευρωπαϊκά, την Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Η Ελλάδα, με τη στάση της… δημιουργικής αποχής απέναντι στο ανθρωπιστικό δράμα των Παλαιστινίων, παίρνει και αυτή στο λαιμό της, μαζί με τα διεθνή γεράκια του πολέμου, τους χιλιάδες αμάχους που ζουν καθημερινά τη φρίκη του θανάτου στη Λωρίδα της Γάζας.
Έτσι η Ελλάδα, με τη στάση του Πόντιου Πιλάτου απέναντι στον Ισραηλινό αναθεωρητισμό, που παρά τις διεθνείς συμφωνίες προχωρεί σε εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, υπογράφει και τη δική της καταδίκη.
Η ελληνική διπλωματία υπό τις οδηγίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη πιστεύει ότι υπηρετώντας τα συμφέροντα των ισχυρών, εξασφαλίζει ότι και εκείνοι θα υπηρετήσουν αντίστοιχα τα δικά μας συμφέροντα, όταν έρθει η ώρα.
Ξεχνά όμως ότι στις διαφορές της με την Τουρκία, η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος αλλά αδυναμίας, αντίστοιχη με εκείνη των Παλαιστινίων.
Πέραν δηλαδή του ηθικού ζητήματος στην ψήφο αποχής της Ελλάδας στον ΟΗΕ, υπάρχει στη στάση αυτή και ένα σοβαρό ατόπημα που μπορεί στο μέλλον να μας κοστίσει ακριβά.