Yπήρχε παλιά ένα σύνθημα σε τοίχο των Επαρχείων που έγραφε: «Ο κόσμος γκρεμίζεται και με­ρικοί ανησυχούν για τη σκόνη*. Σε αυτό το πνεύ­μα κύλησε η ελληνική επικαιρότητα της προηγούμενης βδομάδας. Με την κυβέρνηση να πασχίζει να διαχειριστεί τη νύχτα της με­γάλης σφαλιάρας με σοφιστείες και τον ΣΥΡΙΖΑ πνιγμένο από τη λάσπη που έχει κατακάτσει στους Ομπρελίστας.

Μα η σκόνη ή μάλλον τα σύννε­φα κουρνιαχτού σηκώνονται από τα συντρίμμια στη Γάζα και σκεπάζουν τον ουρανό όχι μόνο της Μέ­σης Ανατολής αλλά του μισού πλα­νήτη. Το χτύπημα στο νοσοκομείο προς το παρόν τίναζε στον αέρα τις διπλωματικές πρωτοβουλίες και όλα παραμένουν ρευστά.

Ανέκαθεν το μεσανατολικό ήταν για δυνατούς παίκτες. Τώρα όμως η κτηνωδία απειλεί με ρουά ματ τον ανθρω­πισμό και η παράνοια τον ορθο­λογισμό. Δεν μπορεί η εκτέλεση δύο Σουηδών στο Βέλγιο να λέγε­ται ισλαμοφασιστική βαρβαρότητα και η δολοφονία εκατοντάδων αμά­χων στην Παλαιστίνη να αποκαλείται νόμιμη άμυνα. Δεν γίνεται η «πολιτισμένη» Δύση να συνδράμει με κάθε τρόπο την Ουκρανία λόγω της εισβολής του Πούτιν και να σιγοντάρει το Ισραήλ, που εκτός από τα κατεχόμενα επί 75 χρόνια εδά­φη της Παλαιστίνης, επιδιώκει τον αφανισμό ενός ολόκληρου έθνους, θα λειτουργούσε κάπως ανακου­φιστικά αν η σιωπηρή της συναί­νεση στις χρόνιες φρικαλεότητες ήταν ένα σύνδρομο ενοχής απένα­ντι στο Ολοκαύτωμα και στις μα­κραίωνες διώξεις των Εβραίων.

Δυστυχώς, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα μετέ­τρεψαν τους εναπομείναντες ηθι­κούς κανόνες σε υβρίδιο κυνισμού που αναδύθηκε από μια κακοφορμισμένη μήτρα. Ο πόλεμος είναι ο δάσκαλος της βίας, αλλά υπάρχουν και δίκαιοι πόλεμοι όταν κινδυνεύ­ει η εθνική σου υπόσταση.

Η Ευρώπη, λοιπόν, που άφησε την προίκα του Διαφωτισμού να σαπίσει στο σεντούκι των αναμνήσεων, πρέπει να ανασυστήσει την έννοια του απελευθερωτικού αγώ­να. Αυτό αφορά και την ελληνική κυβέρνηση, που διατυμπανίζει ότι τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αν είναι έτσι, να παρα­δεχτεί ότι η Επανάσταση του ’21 αποτελεί ιδεολογικό απολίθωμα, ένα συναισθηματικό ανακλαστικό και να μην ξαναγίνουν παρελάσεις στις 25 Μαρτίου, να γκρεμιστούν τα αγάλματα του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη.

Και μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των τραγικών γεγονότων ο Κυριά­κος Μητσοτάκης, που δεν είναι ούτε καν τετραγωνάκι στη σκακιέρα, εποφθαλμιά τον ρόλο του δι­αμεσολαβητή. θα μπορούσε βέ­βαια μόνο αυτός να προτείνει μια απλή λύση. Τα στεγνωμένα με σε­σουάρ ελικόπτερα από το Στεφανοβίκειο να μεταφέρουν μερικές γουρουνοπούλες στη Δυτική Οχθη, όπου οι δυο αντίπαλοι θα υπερβούν τις απαγορεύσεις των θρη­σκειών τους και μονιασμένοι θα τις ξεκοκαλίσουν.

Ολοι θα ερίζουν για την πατρό­τητα της ιδέας, με την ίδια ζέση που αναζητούνται αποδεικτικά στοιχεία για την έκρηξη στο νο­σοκομείο. Ας μη γελιόμαστε. Το Ισραήλ με τον πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό μοιράζει επεξεργασμένα βίντεο για να αντι­στρέφει το κύμα οργής που αρχί­ζει να κατακλύζει τη διεθνή κοινή γνώμη και όχι μόνο τον αραβικό κόσμο. Το πολιτικό του αδιέξοδο, ωστόσο, δεν θα αρθεί ούτε με εθνοκάθαρση ούτε με την «τελική λύση» της γενοκτονίας. Ο δρόμος της ειρήνευσης περνάει μέσα από τη δικαιοσύνη και όχι από τη μί­μηση των μέσων που και ο λαός του υπέστη, ώστε να επιβεβαιω­θεί ότι η Ιστορία επαναλαμβάνε­ται σαν τραγωδία.

Πηγή: Χρύσα Κακατσάκη – Documento