Ο κόσμος αναδιατάσσεται διά της βίας. Είναι μια επώδυνη διαδικασία βαρβαρότητας που λειτουργεί αντίστροφα με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και την «έκρηξη» στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Οπλα νέας τεχνολογίας με απίστευτες δυνατότητες μπορούν να εξαφανίσουν χώρες ολόκληρες εν μιά νυκτί. Ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να ελέγξει πλήρως την πληροφορία σε όλα της τα στάδια, από την παραγωγή της ως την κατανάλωση.
Την περίοδο αυτή ζούμε την κατάλυση των κανόνων που είχαν καθοριστεί μετά από τόσα χρόνια πολέμων και τον επανακαθορισμό των γεωπολιτικών συμφωνιών, που ίσχυαν ως τώρα. Όταν το μόνο επίδικο είναι το διαρκώς υψηλότερο κέρδος και οι θρησκευτικές διαφορές αντιπροσωπεύουν διαφορετικά γεωπολιτικά συμφέροντα, τι αξία έχουν οι ζωές μικρών παιδιών που καταφεύγουν σε νοσοκομεία ή εκκλησίες;
Η Δύση δε θρηνεί πλέον ούτε για τα δικά της παιδιά. Θα συγκινηθεί με νεκρά παιδιά ξένων; Αν επιβιώσουν, θα συνεχίσει να τα βλέπει ως απειλή που πρέπει πάση θυσία να εκδιώξει από τις πύλες εισόδου της. Όχι γιατί θα διακυβεύεται ο «πολιτισμός» της (ποιος άλλωστε;) αλλά ο περιβόητος «τρόπος ζωής» της.
Δημιουργούνται έτσι νέες ζώνες επιβίωσης ή μη στον πλανήτη. Θέτονται νέα όρια, με ευνοημένους που απολαμβάνουν βασικά δικαιώματα και κατατρεγμένους που θα φορτώνονται όλα τα δεινά του κόσμου και εναντίον τους όλα θα είναι επιτρεπτά. Και οι «φιλάνθρωποι» θα μπορούν κάποια στιγμή να επιδεικνύουν τη μεγαλοψυχία τους για να εξαγοράσουν τις τύψεις τους.
Παλιότερα, σχολιάζαμε ότι παρακολουθούσαμε τον πόλεμο από μακριά, αμέτοχοι, από τις οθόνες, π.χ. τον πόλεμο στο Ιράκ, την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους κ.ά. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας ήταν εφικτό.
Σήμερα δεν παρακολουθούμε καν. Σήμερα απέχουμε. Αποστρέφουμε τα μάτια από τη φρίκη του πολέμου. Μαθαίνουμε ελάχιστα γι' αυτόν, αφού όλα ελέγχονται και λογοκρίνονται από τις μυστικές υπηρεσίες των κρατών, με τα όρια πλέον της προπαγάνδας με την πραγματικότητα, να έχουν καταλυθεί.
Συνηθίσαμε να μην αναζητούμε την άλλη άποψη. Εκπαιδευτήκαμε συστηματικά στην κατανάλωση ανούσιων θεαμάτων και κάπου στο ενδιάμεσο να ακούμε τον απολογισμό της φρίκης σε αριθμητική αποτίμηση. Τόσοι όμηροι, τόσοι νεκροί, τόσες επιθέσεις, τόσα όπλα... Και γυρνάμε πλευρό κοιμώμενοι τον ύπνο του αδίκου χωρίς να βλέπουμε ότι η καταστροφή βρίσκεται μέσα στη δική μας πόρτα με τη μορφή του ολοκληρωτικού ελέγχου. Και κάνει τους ξένους «εχθρούς», αλλά και τους «δικούς» μας ξένους...
Ο Δαυίδ γίνεται Γολιάθ και το αντίστροφο. Η ειρήνη χάθηκε στη λαιμητόμο των διεθνών οργανισμών που την «διασφαλίζουν», όσο τα μαύρα μάτια των παιδιών κοιτούν έντρομα, ανάμεσα στις βόμβες που πέφτουν...
www.avgi.gr