Ομιλία στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου Ευγονικής στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1912 και δημοσιεύτηκε ως άρθρο στην αναρχική εφημερίδα Mother Earthκαι περιλαμβάνετε στην ανθολογία Anarchy! An Anthology of Emma Goldman’s Mother Earth (Counterpoint, 2001).


Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Επιτρέψτε μου να κάνω μερικές επισημάνσεις: μια σχετικά με τις μελέτες που ανακοινώθηκαν από τον καθηγητή Loria και τον καθηγητή Kellogg, και μια πιο γενικού χαρακτήρα σχετικά με τους σκοπούς και τα όρια της Ευγονικής.

Αρχικά πρέπει να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον καθηγητή Loria και στον καθηγητή Kellogg που διεύρυναν το διάλογο σχετικά με το σπουδαίο ερώτημα που όλοι έχουμε στη καρδιά μας – την πρόληψη της υποβάθμισης και την βελτίωση της ανθρώπινης φυλής διατηρώντας αμόλυντη την κοινή ρίζα της κληρονομιάς της ανθρωπότητας.

Δεχόμενος την πιθανότητα της τεχνητής επιλογής στην ανθρώπινη φυλή, ο καθηγητής Loria θέτει το ερώτημα: «Με βάση πιο κριτήριο θα κάνουμε αυτή την επιλογή;». εδώ αγγίζουμε το πιο ουσιαστικό σημείο της Ευγονικής και αυτού του Συνεδρίου. Ήρθα σήμερα το πρωί με πρόθεση να εκφράσω την βαθιά μου απογοήτευση βλέποντας την περιορισμένη οπτική με την οποία αντιμετωπίζεται η Ευγονική μέχρι τώρα, αποκλείοντας από τις συζητήσεις μας όλο αυτό το ευρύ πεδίο όπου η Ευγονική έρχεται σε επαφή με την κοινωνική υγιεινή. Αυτός ο αποκλεισμός έχει ήδη παράξει μια αρνητική εντύπωση σε μεγάλο αριθμό σκεπτόμενων ανθρώπων σ’ αυτή τη χώρα, και φοβάμαι πως η εντύπωση αυτή μπορεί να προβληθεί πάνω στην επιστήμη γενικότερα. Ευτυχώς οι δύο μελέτες που μόλις ανέφερα ήρθαν για να διευρύνουν το πεδίο των συζητήσεων μας.

Πριν μπορέσει η επιστήμη να μας δώσει κάποια συμβουλή ως προς τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τη βελτίωση της ανθρώπινης φυλής, πρέπει πρώτα να καλύψει ένα ευρύ πεδίο αντί αυτού που μας ζητήθηκε να συζητήσουμε, όχι τις βάσεις μιας επιστήμης που πρέπει ακόμη να σχεδιαστεί, αλλά μια σειρά από πρακτικά μέτρα, κάποια από τα οποία έχουν νομικό χαρακτήρα. Τα συμπεράσματα είχαν ήδη εξαχθεί από μια επιστήμη πριν καν οι ίδιοι οι σκοποί της να καθοριστούν.

Μας ζητήθηκε έτσι να επικυρώσουμε, μετά από μια γρήγορη εξέταση, πιστοποιητικά γάμου, μαλθουσιανισμό, την επισήμανση ορισμένων μεταδοτικών ασθενειών, και ιδιαίτερα την στείρωση των ατόμων που μπορεί να θεωρηθούν ανεπιθύμητα.

Δεν παραβλέπω τα λόγια του προέδρου μας, που τόνισε την αναγκαιότητα της επικέντρωσης της προσοχής μας πάνω στις κληρονομικές πτυχές αυτού του κομματιού της κοινωνικής υγιεινής· πιστεύω όμως με την συστηματική αποφυγή του συνυπολογισμού της επίδρασης του κοινωνικού περιβάλλοντος πάνω στην ακεραιότητα αυτού που μεταφέρεται με την κληρονομικότητα, το Συνέδριο παρουσιάζει μια λανθασμένη ιδέα τόσο της Γενετικής όσο και της Ευγονικής. Για να χρησιμοποιήσω τη λέξη της μόδας, ρισκάρει την «στείρωση» των ίδιων των διαλόγων του. Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος διαχωρισμός μεταξύ περιβάλλοντος και κληρονομικότητας είναι αδύνατος, όπως είδαμε από τη μελέτη του καθηγητή Kellogg, που μας έδειξε πόσο μάταιο είναι να παρθούν ευγονικά μέτρα όταν πανίσχυροι παράγοντες, όπως ο πόλεμος και η ανέχεια, δρουν για την ακύρωση τους.

Ένα ακόμη σημαντικό σημείο είναι αυτό. η επιστήμη, δηλαδή, το άθροισμα της επιστημονικής γνώμης, δεν θεωρεί πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τιμήσουμε εκείνο το κομμάτι που παρακινεί τον άνθρωπό να πάρει το μέρος των αδυνάτων, και μετά να πάρουμε την αντίθετη πορεία. Ο Charles Darwin γνώριζε πως τα πουλιά που έφερναν ψάρια από μεγάλη απόσταση για να ταΐσουν έναν από τους τυφλούς τους συντρόφους ήταν επίσης μέρος της Φύσης, και, όπως μας είπε στην «Καταγωγή του Ανθρώπου», τέτοιες πράξεις αμοιβαίας στήριξης ήταν το κύριο στοιχείο για τη διατήρηση του είδους· επειδή, τέτοιες πράξεις καλοσύνης τρέφουν το κοινωνικό ένστικτο, και δίχως αυτό το ένστικτο ούτε ένα είδος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στον αγώνα για τη ζωή απέναντι στις εχθρικές δυνάμεις της Φύσης.

Ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, έτσι επιλέγω μόνο ένα ερώτημα από εκείνα που συζητήσαμε: Είχαμε κάποια σοβαρή συζήτηση πάνω στην Αναφορά της Αμερικάνικης Αναπαραγωγικής Ένωσης, που προωθούσε την στείρωση; Κάναμε κάποια σοβαρή κουβέντα για τις ασαφείς θέσεις αυτής της Αναφοράς σχετικά με την φυσιολογική και ψυχική επίπτωση  της στείρωσης των ατόμων με νοητική υστέρηση και των φυλακισμένων; Διατυπώθηκαν καθόλου ενστάσεις όταν αυτή η στείρωση απεικονίστηκε ως ένα ισχυρό ανασταλτικό μέσο ενάντια σε ορισμένα σεξουαλικά εγκλήματα;

Κατά τη γνώμη μου, ο καθηγητής McDonnell είχε απολύτως δίκιο όταν έκανε τη παρατήρηση πως είναι άκαιρο να μιλήσουμε για τέτοια μέτρα τη στιγμή που οι ίδιοι οι εγκληματολόγοι οδηγούνται στο συμπέρασμα πως ο εγκληματίας είναι «ένα κατασκευασμένο προϊόν», ένα προϊόν της ίδιας της κοινωνίας, στάθηκε στο στέρεο έδαφος της σύγχρονης επιστήμης. Έδωσα στο βιβλίο μου για τις φυλακές (ΣτΜ: In Russian and French Prisons) μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, αντλημένα από την δική μου προσεκτική παρατήρηση της ζωής στη φυλακή από τα μέσα, και μπορώ να αναφέρω ακόμη πιο χαρακτηριστικά  γεγονότα για να δείξω πως οι σεξουαλικές αποκλείσεις, που περιεγράφηκαν από τον Krafft-Ebing, είναι συχνά το αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησης της φυλακής, και πως τα σπέρματα αυτού του είδους της εγκληματικότητας, αν ήταν μέσα στον φυλακισμένο, επιδεινωνόταν πάντοτε από τη φυλάκιση.

Όμως το να δημιουργούμε ή να επιδεινώνουμε αυτού του είδους την εκτροπή στις φυλακές μας, και μετά να την τιμωρούμε με τα μέτρα που στηρίζει το Συνέδριο, είναι με βεβαιότητα ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Σκοτώνει την πίστη στη δικαιοσύνη, καταστρέφει κάθε αίσθηση αμοιβαίας υποχρέωσης μεταξύ κοινωνίας και ατόμου. Επιτίθεται στην αλληλεγγύη του είδους – το καλύτερο όπλο της ανθρώπινης φυλής στον αγώνα της για ζωή.

Πριν παραχωρήσουμε στη κοινωνία το δικαίωμα της στείρωσης ατόμων που υποφέρουν από ασθένεια, από νοητική υστέρηση, τους μη πετυχημένους στη ζωή, τους επιληπτικούς (παρεμπιπτόντως, ο Ρώσσος συγγραφέας που θαυμάζετε τόσο αυτή την εποχή, ο Dostoyevsky, ήταν επιληπτικός), δεν είναι ιερό μας καθήκον να μελετήσουμε προσεκτικά τις κοινωνικές ρίζες; Και τα αίτια αυτών των ασθενειών;

Όταν τα παιδιά κοιμούνται ως την ηλικία των δώδεκα και των δεκαπέντε στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς τους, θα παρουσιάσουν τα συμπτώματα της πρώιμης σεξουαλικής αφύπνισης με όλες της τις συνέπειες. Δεν μπορείς να το καταπολεμήσει τόσο διαδεδομένες συνέπειες με τη στείρωση. Τώρα μόλις 100000 παιδιά είναι σε ανάγκη τροφής σε συνέπεια κοινωνικής σύγκρουσης. Δεν είναι το καθήκον της Ευγονικής να μελετήσει τις συνέπειες μιας παρατεταμένη στέρησης τροφής πάνω στη γενιά που υποβλήθηκε σε μια τέτοια καταστροφή;

Καταστρέψτε τις τρώγλες, χτίστε υγιεινά καταλύματα, καταργήστε αυτή την ανηθικότητα μεταξύ παιδιών και ενήλικων ανθρώπων, και μη φοβάστε, όπως είστε συχνά τώρα, να «κάνετε Σοσιαλισμό»· θυμηθείτε πως να στρώνετε τους δρόμους, φέρνετε παροχή νερού στη πόλη, είναι ήδη αυτό που αποκαλούν «κάνω Σοσιαλισμό»· και θα έχετε το βελτιωμένο βλαστόπλασμα για την επόμενη γενιά πολύ πιο εύκολα από ότι θα γίνονταν από οποιοδήποτε αριθμό στειρώσεων.

Και τότε, μόλις έχουν τεθεί αυτά τα ερωτήματα, δεν νομίζεται πως πρέπει απαραίτητα να έρθει στο προσκήνιο το ερώτημα του ποιοι είναι οι άχρηστοι; Πράγματι, ποιοι; Οι εργάτες ή οι αργόσχολοι; Οι γυναίκες του λαού, που βυζαίνουν τα παιδιά τους  οι ίδιες, ή οι κυρίες που είναι ανίκανες για μητρότητα επειδή δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντα μιας μητέρας; Εκείνοι που παράγουν εκφυλισμένους στις τρώγλες ή εκείνοι που παράγουν εκφυλισμένους στα παλάτια;
Δημοσιεύθηκε την 12 Δεκεμβρίου, 2023


από: https://geniusloci2017.wordpress.com