Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 25 Σεπ 2011
Από τη δολοφονία του Κένεντυ στο πραξικόπημα της χούντας
Κλίκ για μεγέθυνση

12 Απριλίου 2011 08:20

 

ΧούνταΓελοιογραφίαΕλβετουCIA

Εκείνη τη νύχτα της 20ης προς την 21η Απριλίου 1967, η ώρα «Χ» των συνωμοτών είχε έλθει. Άρματα μάχης και επίλεκτα τμήματα του ελληνικού Στρατού, διοικούμενα από αυτόκλητους «σωτήρες της Ελλάδος κατέλαβαν την ελληνική πρωτεύουσα. Και άνδρες τής στρατιωτικής αστυνομίας, με επικεφαλής μεμυημένους στη συνωμοσία αξιωματικούς, χτυπούσαν πόρτες και οδηγούσαν τούς συλλαμβανόμενους σε άγνωστη κατεύθυνση.

Εκείνη τη νύχτα, κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί ούτε ο Αρχηγός τού Γενικού Επιτελείου στρατηγός Σπαντιδάκης, ο οποίος, κλεισμένος στο γραφείο του, στο Πεντάγωνο, μάταια ζητούσε να συναντηθεί με τούς δύο «έμπίστους» επιτελείς του, τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο και τον συνταγματάρχη Μακαρέζο. Ενωρίτερα, την ίδια νύχτα, καθώς γύριζε με το αυτοκίνητό του στο σπίτι του, ο Αρχηγός τού Επιτελείου βρήκε στην πόρτα δύο αξιωματικούς, πού τού ανήγγειλαν:

-Έγινε η Επανάστασις.

«Αυτό μου επροξένησε μεγίστην κατάπληξιν», είπε ο ίδιος ο στρατηγός Σπαντιδάκης, τον Ιούνιο τού 1970, σε συνεργείο της Ιταλικής τηλεοράσεως, πού τον επεσκέφθη στην Αθήνα. Πρόσθεσε: «Δεν καταλάβαινα περί ποίας επαναστάσεως επρόκειτο. Δεν είχα δώσει καμία διαταγή για εκείνη την Πέμπτη...».

Και πράγματι. Στη σύσκεψη ορισμένων στρατηγών - διοικητών, πού τούς είχε καλέσει κατ' επιλογήν, εκείνη την Πέμπτη, ο Αρχηγός τού Γενικού Επιτελείου όρισε ως ημερομηνία «επεμβάσεως του Στρατού» το Σάββατο 22 Απριλίου. Πολύ ενωρίτερα, κατά τα τέλη Φεβρουαρίου, ο στρατηγός Σπαντιδάκης είχε αναθέσει στους Παπαδόπουλο - Μακαρέζο «να ετοιμάσουν ένα σχέδιο προς επίλυσιν της καταστάσεως» και συγκεκριμένα να προσαρμόσουν το «Σχέδιον Προμηθεύς» ειδικά για την δράση στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Αλλά εκείνοι αυτό ακριβώς περίμεναν! Και προσάρμοσαν το σχέδιο στις ανάγκες τού δικού τους πραξικοπήματος, πού το προπαρασκεύαζαν με υπομονή και επιμονή από πολλά χρόνια: «Τουλάχιστον από το 1956», όπως προκύπτει από έγγραφα στοιχεία.

Και από πλήθος άλλων στοιχείων Προκύπτει ότι αυτοί οι ίδιοι αξιωματικοί, ο Παπαδόπουλος και ο Μακαρέζος, συνδεδεμένοι στενά με διάφορες μυστικές υπηρεσίες και κρατώντας στα χέρια τους την ΚΥΠ, είχαν έντεχνα προκαλέσει στον στρατηγό Σπαντιδάκη την απόφαση να συνωμοτήσει. Να συνωμοτήσει με αυτούς τούς ίδιους κατ' αρχήν, και εν συνεχεία με όσους στρατηγούς τού ενέπνεαν εμπιστοσύνη. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν, εκείνοι οι «μικροί» συνωμότες, να κινηθούν προς το δικό τους στόχο με άνεση και «υπό κάλυψιν».

Το σχέδιό τους- στηριζόμενο εξ ολοκλήρου στο δόλο και στην απάτη επέτυχε εκατό τοις εκατό.

Αλλά ακόμη, οκτώ χρόνια μετά το πραξικόπημα τής 21ης Απριλίου 1967 και ένα χρόνο μετά την κατάρρευση τής δικτατορίας, δεν είχε αποκαλυφθεί εντελώς ο χαρακτήρας εκείνου τού πραξικοπήματος, ούτε ή ειδική προέλευση και φύση τής «χούντας τού Παπαδόπουλου». Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί εντελώς η «τεχνική» τού πραξικοπήματος, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε, κατά την διαδρομή πολλών ετών, και τελικά πέτυχε τον σκοπό της, αυτή η συνωμοσία. Η δε ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ τού καθεστώτος τής 21ης Απριλίου είναι η κυριότερη πηγή όπου μπορούν να αναζητηθούν και να βρεθούν τα στοιχεία πού συνθέτουν την ποιότητα, την φύση, τον χαρακτήρα του.

Μία σύντομη αναδρομή στα γεγονότα των τελευταίων 30 ετών είναι απαραίτητη.

Αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα ειδικές συνθήκες (σε συνέχεια των συνθηκών τής Κατοχής και, ακόμη ενωρίτερα, τής δικτατορίας τής 4ης Αύγούστου 1936), μέσα στις οποίες ο ρόλος των ξένων επεμβάσεων έλαβε διαστάσεις άμεσα και έντονα οφθαλμαφανείς και είχε αποτελέσματα ανάγλυφα, χειροπιαστά και πολύ οδυνηρά.

Οι ειδικές συνθήκες, στις όποίες αναφερόμαστε, είναι κυρίως ο εμφύλιος πόλεμος (ή Ελλάδα είναι ή μόνη χώρα τής Ευρώπης όπου μετά τον πόλεμο έγινε εμφύλιος πόλεμος) και οι πληγές και οι ψυχώσεις πού άφησε.

Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν αποτέλεσμα ξένων επεμβάσεων άλλά και μιας ορισμένης ελληνικής πολιτικής. Με το «Δόγμα Τρούμαν» ή σκυτάλη πέρασε από τα χέρια των Βρετανών στους Αμερικανούς, οι οποίοι «έβαλαν γερά το πόδι τους» στην Ελλάδα.

Η πρώτη μετά τον πόλεμο απόπειρα να καταληφθεί η εξουσία από στρατιωτικούς έγινε το έτος 1951, από τούς αξιωματικούς τής παραστρατιωτικής οργανώσεως «ΙΔΕΑ». Οι κινηματίες αμνηστεύτηκαν το 1952 από μια βραχύβιο κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κέντρου και η συμμετοχή τους σ' εκείνο το κίνημα δεν τούς εμπόδισε να καταλάβει αργότερα ανώτατες επίκαιρες θέσεις στο στρατό και στις κρατικές υπηρεσίες «πληροφοριών». Κατά την δεκαετία ως το 1961, ο στρατός αποσπάσθηκε εντελώς από κάθε έλεγχο τής πολιτικής εξουσίας. Συγχρόνως, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών. Οι λοιπές υπηρεσίες «πληροφοριών» και τα Σώμα τα Ασφαλείας ετέθησαν βαθμιαία κάτω από τον έλεγχο τής Αμερικανικής ΚΥΠ και των εγχώριων πρακτόρων της.

Το 1957, η Αμερική Πρεσβεία ανήγγειλε επίσημα ότι αφίχθη στην Αθήνα ο κ. Τέντ Μπράουν, «αρχηγός του Συμβουλευτικού Προγράμματος Δημοσίας Ασφαλείας», πού, σύμφωνα με την ίδια Αμερικανική ανακοίνωση, έγκαταστάθηκε τότε στην Ελλάδα. Ο Μπράουν ήταν επικεφαλής μιας οκταμελούς «Συμβουλευτικής Αποστολής Δημοσίας Ασφαλείας», σκοποί τής οποίας, επίσημα διακηρυγμένοι με την ίδια ανακοίνωση, ήσαν: α) Η «ενίσχυσις των ικανοτήτων της αστυνομίας, της χωροφυλακής και του υπουργείου Εσωτερικών δια την επί της τάξεως» (στο υπουργείο Εσωτερικών Ιδρύθηκε ή λεγόμενη «Διεύθυνσις Εθνικής Ασφαλείας». Και β) «ή εφαρμογή από τα Σώματα Ασφαλείας ειδικών σχεδίων, με επισκέψεις Αμερικανών Τεχνικών, με την εκπαίδευση ελληνικού προσωπικού και με την παροχή ορισμένων εφοδίων». Έτσι οι ελληνικές «υπηρεσίες ασφαλείας» ετέθησαν επίσημα από τότε στην δικαιοδοσία Αμερικανών υπερδιοικητών και «τεχνικών», οι οποίοι, έκτός των άλλων, εγκατέστησαν και τα μηχανήματα παρακολουθήσεως των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων (περιλαμβανομένων και των συνδιαλέξεων τού πρωθυπουργού).

Επίσης το 1957, παρατηρείται στην Ελλάδα η ίδρυση και ή δραστηριοποίηση πολυαρίθμων παραμιλιταριστικών νεοφασιστικών οργανώσεων, οι οποίες συνεργάζονται ανοικτά με τις κρατικές αρχές, χρηματοδοτούνται μυστικά από τα κρατικά ταμεία και απευθείας από τούς Αμερικανούς και διαπράττουν ποικίλα εγκλήματα. Οι οργανώσεις αυτές αποτελούνται από παλαιά στελέχη και μέλη τής Γκεστάπο, των Ες - Ες και των προδοτικών «Ταγμάτων Ασφαλείας» τής περιόδου τής Κατοχής, από διάφορους φανατικούς νεοφασίστες καθώς και από ανθρώπους τού υποκόσμου και κοινούς εγκληματίες.

Οι «Τάϊμς τής Νέας Υόρκης» έγραφαν την 28η Απριλίου 1966 ότι ή Αμερικανική ΚΥΠ παρέχει «τεχνική βοήθεια» σε ξένες χώρες «για να αποκτήσουν αντικομουνιστικές αστυνομικές δυνάμεις» και ενισχύει «αντικομουνιστικές οργανώσεις κρούσεως, σπουδαστών, εργατών, υπαλλήλων και επαγγελματιών, αγροτών και πολιτικών κομμάτων».

Τον Ιούλιο τού 1963, ο πρώην Πρέσβης των ΚΠΑ, στην Αθήνα, Ελλις Μπρίγκς, κατέθεσε μπροστά σε μία υποεπιτροπή τής Γερουσίας ότι, αντί των διπλωματικών, «σωρεία άλλων υπαλλήλων, μεταξύ των όποίων και πράκτορες δωροδοκιών και προπαγάνδας, παρεμβαίνουν στις σχέσεις μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων κρατών». Έδωσε έμφαση στον ρόλο πού διαδραματίζουν οι Αμερικανοί στρατιωτικοί σε άλλες χώρες και προσέθεσε ότι στην Ελλάδα «το κακό είχε παραγίνει».

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το ότι, μετά τον πόλεμο, εξ' αιτίας τής τροπής πού είχαν λάβει τα πράγματα στην Ελλάδα, οι άνθρωποι των Ναζί τής κατοχής είχαν ανακτήσει η καταλάβει επίκαιρες θέσεις στον Κρατικό μηχανισμό, ενώ σι αγωνιστές τής Αντιστάσεως είχαν τεθεί κάτω από έναν άγριο διωγμό.

Στα χρόνια πού τώρα εξετάζουμε (1957-1967), ο κυριότερος συντονιστής τής παραμιλιταριστικής δράσεως Κρατικών υπηρεσιών και παρακρατικών νεοφασιστικών οργανώσεων ήταν η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ), η όποια, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα με τον επισημότερο τρόπο, βρισκόταν κάτω από τον απόλυτο άμεσο έλεγχο τού κλιμακίου τής Αμερικανικής ΚΥΠ στην Ελλάδα. Τον Αύγουστο τού 1963, ή «Ουάσιγκτον Πόστ» έγραψε ότι στην Ελλάδα το 1959 ο ανώτερος μηχανισμός τής ΚΥΠ «διεξήγε σειράν επιχειρήσεων με μυστικά κονδύλια».

Το 1958, η ΕΔΑ έλαβε περίπου το 25% των ψήφων και έγινε το δεύτερο Κόμμα του Κοινοβουλίου. Για όσους ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ως πρόσχημα για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια, η ευκαιρία ήταν μοναδική.

Και επακολούθησαν τα έξής γεγονότα:

Η δημιουργία, μετά τις εκλογές τού 1958, μίας «αφανούς επιτροπής δια την καταπολέμηση του κομουνισμού», στην οποία μετείχαν αποδεδειγμένα ο Γ. Παπαδόπουλος, Σάββας Κωνσταντόπουλος και ο καθηγητής Προκοπίου.

Η εγκατάσταση στο υπουργείο Προεδρίας κλιμακίου τής «αφανούς επιτροπής», στα πλαίσια ενός οργάνου πού ονομάσθηκε «Συμβούλιο Μελετών» και το οποίο εκπόνησε τα σχέδια για τις «αντισυγκεντρώσεις και τις πολύμορφες διώξεις, περιλαμβανομένης και τής «οικονομικής εξοντώσεως». «Πρόεδρος» τού «Συμβουλίου Μελετών», πού χαρακτηρίσθηκε «επιτελείο τού εγκλήματος, ήταν ο κινηματίας τού ΙΔΕΑ στρατηγός Ν. Γωγούσης. Από τα κυριότερα μέλη του, ο «Σοβιετολόγος» Γεωργαλάς. Είναι αμφίβολο αν στις «εργασίες» τού «Συμβουλίου Μελετών» μετείχε (ή μετείχε πάντα) ο ίδιος ο Παπαδόπουλος, ο οποίος όμως είχε στενότατη συνεργασία με τον Γεωργαλά (πού ήταν και ο «εισηγητής εγκληματικών σχεδίων). Με την υπηρεσία Γωγούση αλληλογραφούσε και ο τότε επικεφαλής τού Α2 του ΓΕΣ συνταγματάρχης Οδυσσεύς Αγγελής, για θέματα που αφορούσαν ανθρώπους των παρακρατικών οργανώσεων.

Το «Σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ» τού 1961, με «γραμματέα» τον τότε ταγματάρχη πυροβολικού Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος έκαμε το... «λάθος» (έτσι το χαρακτήρισε ο στρατηγός Φροντιστής) να προσθέσει με μελάνι ότι το σχέδιο αφορούσε τις εκλογές.

Η δολοφονία τού Λαμπράκη (Μάιος 1963), με (αποτυχόντα) σκοπό να αποδοθεί στην Αριστερά και να δημιουργηθούν συνθήκες οξυτάτης αναταραχής και πλήρους συγχύσεως. Η αναφώνηση Καραμανλή: «Επί τέλους, Κύριε Νάτσινα, ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Η ανατροπή, αναχώρηση και κατόπιν οριστική εγκατάσταση τού Καραμανλή στο εξωτερικό.

Στη δίκη για τη δολοφονία τού Λαμπράκη (τέλη τού 1966) διατυπώθηκε από ένα μάρτυρα τής πολιτικής Αγωγής ή άποψη ότι:

«Στην Ελλάδα υπάρχει συγκροτημένο ένα παράνομο επιτελείο, έξω των θεσμών, στο οποίο μετέχουν και πρόσωπα των θεσμών και άλλα πού βρίσκονται έξω των θεσμών, και το οποίο δια της καταστρώσεως και εφαρμογής εγκληματικών σχεδίων οδηγεί την πολιτική ζωή τής χώρας αντιθέτως προς την θέληση τού λαού. Περί αυτού κάτι ανευρίσκομε στο Σχέδιο Περικλής».

Στην Αμερική: Η δολοφονία τού Τζών Κέννεντυ (Νοέμ 1963).

Επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου: Νάρκη στον Γοργοπόταμο, «σαμποτάζ» σε στρατιωτική μονάδα τού Έβρου την όποία διοικούσε τότε ο Παπαδόπουλος, «κόκκινες σημαίες» και αναγραφή «ανατρεπτικών συνθημάτων» σε διάφορα σημεία τής χώρας.

ΑΣΠΙΔΑ και ανατροπή του Παπανδρέου (15 Ιουλίου 1965).

Διαλέξεις του Κωνσταντόπουλου στο «Χίλτον» περί «ενδεχόμενης» δικτατορίας.

«Φωτιές» προβοκατόρων στην Αθήνα (20 Αύγούστου 1965).

Επιθέσεις από τμήματα ή ομάδες στρατιωτικών εν στολή κατά πολιτών (Τρίπολη, Λαμία, Λουτράκι κλπ.) και από στρατιωτικούς με πολιτικά (πιθανώς ΕΣΑ και «Οργανισμός Ασφαλείας Στρατού») σε δημόσιες εκδηλώσεις στην Αθήνα ( Μαρτίου 1966 και εντονότερα 25 Μαρτίου 1967).

Κατάθεση από τον υπουργό Αμύνης Κωστόπουλο στην Επιτροπή Νομοθετικής Εξουσιοδοτήσεως (καλοκαίρι 1966) «τυπικού» νομοσχεδίου που θα έδινε το δικαίωμα στους επικεφαλής Επιτελικών Γραφείων (κυρίως συνταγματάρχες) να υπογράφουν διαταγές (ακόμη και για μετακινήσεις μονάδων) αντί τού υπουργού Αμύνης (το «πονηρό» νομοσχέδιο έγινε αντιληπτό και τελικά δεν πέρασε).

Εκρήξεις βομβών (χωρίς ζημιές ή θύματα) από άγνωστους και ασύλληπτους δράστες, το Μάρτιο τού 1967.

Σκηνοθέτηση, κατά τις παραμονές τού πραξικοπήματος, και «παταγώδης» δημοσίευση από το Σάββα Κωνσταντόπουλο μιας «απόπειρας δολοφονίας κατά τού Βασιλέως», για την όποία μετά το πραξικόπημά δεν έγινε πλέον λόγος.

Το ίδιο το πραξικόπημα τής 21ης Απριλίου 1967, ο τρόπος με τον οποίο έγινε, τα πρόσωπα πού το έκαμαν, τα όσα επακολούθησαν και τα όσα αποκαλύφθηκαν και εξακολουθούν να αποκαλύπτονται ως σήμερα.

Οι αναλογίες με γεγονότα πού σημειώθηκαν κατά τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία και οι αποκαλύψεις για την ανάμιξη τής χούντας στα γεγονότα αυτά.

Η συνωμοσία κατά τής Κύπρου (απόπειρες δολοφονίας Μακαρίου, δολοφονία Γεωρκάτζη, σχέδιο «Ερμής», πραξικόπημα Ιουλίου 1974).

Είναι, φυσικά, αδύνατο να γίνει, στα πλαίσια αυτής τής δημοσίευσης, μια ανάλυση των προαναφερομένων και πολλών άλλων συναφών γεγονότων, σε συνδυασμό με τις γενικές εξελίξεις σε όλη αύτή την περίοδο.

Πηγή : Οι δίκες της χούντας -η καταγωγή και ο θάνατος της συνωμοσίας. Γιάννη Βούλτεψη.

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου