Περπατούσε ράθυμα σε αντίθεση με το ζωηρό βήμα του γιου της. «Ξέρετε να νοικιάζεται κάποιο σπίτι στη γειτονιά; Μικρό, για τον γιο μου εδώ, πέρασε στο Πανεπιστήμιο». Θα ’χε χαρεί όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων· ο γιος της κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ και τον καμάρωνε. Αλλά είχε άλλες έγνοιες τώρα: να του βρει σπίτι με φτηνό νοίκι για να μπορέσει να το πληρώνει τα επόμενα χρόνια. Οσο ήταν στην Αρτα είχε υπολογίσει ότι θα έφταναν 250 ευρώ για ενοίκιο και λογαριασμούς. Αλλά όταν ήρθε στην Αθήνα συνειδητοποίησε ότι ούτε 500 δεν έφταναν.
Ηταν ήδη τρεις μέρες στην πρωτεύουσα και έμεναν σε ξενοδοχείο. «Τσιμέντο, ζέστη και καυσαέριο, πώς μπορείτε και ζείτε εδώ;». Κάθε μέρα έπαιρνε σβάρνα τις περιοχές -Ζωγράφου, Καισαριανή, Παγκράτι- αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. «Τουλάχιστον να βρω κάτι και να γυρίσω σπίτι μου. Θα δώσει η κόρη μου εξετάσεις σε τρία χρόνια, με χρειάζεται κι εκείνη». Είδε και απόειδε από τα κολλημένα με προχειρότητα ενοικιαστήρια στις κολόνες και πλέον σταματούσε τους περαστικούς. Δεν μπορεί, κάποιος θα ήξερε για ένα σπίτι που νοικιαζόταν στη γειτονιά, αρκεί να ήταν μικρό.
Είχε φτάσει στην οδό Αρχιμήδους στο Παγκράτι και έκατσε με τον γιο της στο σουβλατζίδικο «Ελβις». Πότε πότε συνέχιζε να ρωτάει κάνα περαστικό, ύστερα σταματούσε για λίγο. Δεν ήθελε να καταλάβει ο γιος της την αγωνία της και στενοχωρηθεί. «Δυστυχώς, δεν γνωρίζω κάποιο σπίτι να νοικιάζεται εδώ κοντά», της είπε μια κοπέλα με αμηχανία, που κατάλαβε τη δύσκολη θέση της. «Δεν πειράζει, κορίτσι μου, μη σκας, θα μείνουμε στο Μέγαρο Μαξίμου, μόνο να μου πεις κατά πού πέφτει», απάντησε και κοιτάζοντας τον γιο της είπε γελώντας δυνατά: «Φάε εσύ, μην πάμε εκεί και μας περάσουν για λιμασμένους...».
πηγή: https://www.efsyn.gr