Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 24 Μάι 2023
Τώρα που τέλειωσε η απλή αναλογική, απλώς αναλογιστείτε (την επόμενη μέρα)
Κλίκ για μεγέθυνση







Οι μεγάλες ομάδες κάνουν πρωταθλητισμό. Τα μικρά σωματεία διατρέφονται με τη σκόνη. Τελεία και παύλα.

 

«Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι πόσο καλά περπατάς μέσα από την φωτιά», έγραφε ο Μπουκόφσκι. Και το ζητούμενο κάθε φορά, εάν βέβαια ανήκεις στη φάρα εκείνων που δε μασάνε και τολμούν να περπατούν μέσα από τις πύρινες γλώσσες κι όχι στη φυλή όσων προτιμούν να κοιτούν απ’ έξω, κάνοντας συστάσεις κουνώντας το δάχτυλο είναι ένα: να διατηρείς το στυλ σου – ακόμη κι πρόκειται να καείς.

Η φωτιά δεν είναι παρά οι κρίσεις και μέσα από αυτή καλούνται να περάσουν τα κόμματα κάθε φορά. Διατηρώντας το στυλ τους. Δηλαδή; Την ταυτότητά τους.

Σχεδόν έναν μήνα πριν από τις επερχόμενες εκλογές – που τις είπαν «δεύτερες» – τα δεδομένα είναι πια στο τραπέζι. Φακτ τσέκινγκ – γιατί τα πράγματα είναι απλά.

Τι έχουμε μπροστά μας, λοιπόν: 40πλας τοις εκατό η ΝΔ. 20λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Νταμπλ σκορ. Μόνο ο Θρύλος έχασε στον πόντο την κούπα στο Φάιναλ Φορ του Κάουνας. Ένα και στο χέρι λοιπόν.

Πάμε στο δεύτερο δεδομένο. Τεράστια η νίκη της ΝΔ. Τεράστια, συντριπτική η ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.

Τι έχουμε ακόμη; Είπαμε, φακτ τσέκινγκ κάνουμε: Το «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» και την άνοδό του – που εδώ που τα λέμε, δεν είναι και για να πανηγυρίζουν εκεί στην Χαριλάου Τρικούπη, αλλά εφόσον καταγράφεται το να την υποτιμάς, απαγορεύεται.

Τέσσερα και στο χέρι, η «ενίσχυση του ΚάπαΚάπαΕψιλον». Αυτό ήθελε πάντα άλλωστε ο Περισσός. «Ισχυρό Κουκουέ», καθώς ο,τιδήποτε παραπάνω χαλάει τη σούπα της ωρίμανσης των συνθηκών – άσε που κατά βάθος, κανείς, δεν θέλει κυβερνητικά μπερδέματα. «Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν», έλεγε κάποτε μια ιστορική φυσιογνωμία του χώρου. Αλλά αυτά, παλιά.

Αυτά είναι τα δεδομένα (τουλάχιστον μερικά), όπως καταγράφηκαν από την κάλπη, στις εκλογές της Κυριακής – που τις είπανε «πρώτες», εκείνοι που ξέρουν να χαράζουν στρατηγική, να εφαρμόζουν πλάνο, θέτοντας-επιβάλλοντας καθημερινά αυτό που λέμε ατζέντα. Ασχέτως επικαιρότητας, με όρους επικοινωνίας. Κόστος-κέρδος. Τι χάνω-τι κερδίζω.

Πάμε παρακάτω.

Εικόνα στην τιβί – προχθές το πρωί. Πάνελ. Πολιτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, πολιτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Πιο δίπλα στέλεχος (υπουργός) της ΝΔ. Τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Τρία παράθυρα. Στα δυο, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε έντονα με το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Πιο δίπλα, ήρεμο – σε κατάσταση ζεν – το στέλεχος της ΝΔ, κάτι έγραφε – (ενδεχομένως και να… ζωγράφιζε) για να περάσει η ώρα, στο χαρτί που είχε μπροστά του. Δεν υπήρχε άλλωστε κανένας λόγος για να μπει σε «σκυλοκαυγά». Γιατί να το κάνει; Καθυστερήσεις θα παίξουν, ξέρουν να το κάνουν, συν του ότι το αποτέλεσμα τους δίνει πλέον την πολυτέλεια αυτή. Η ξιπασιά κλειδωμένη στο σπίτι κι άγιος ο Θεός. «Άστους να τρώνε τα αποφάγια της απλής αναλογικής». Έξυπνη στάση – πολιτικά.

«Και ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ; Τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ;». Το ερώτημα τίθεται αμείλικτα – σε όλους τους χρόνους πια – στα χείλη όσων αισθάνονται αριστεροί, προοδευτικοί πολίτες, είτε τον επέλεξαν στην κάλπη, είτε όχι. Εάν πάρουμε βέβαια ως δεδομένο το γεγονός πως κανείς ( ; ) στο «αριστεροχώρι» και στα… προάστιά του δεν χάρηκε με την συντριβή του. Η ήττα δεν χωνεύεται. Εντούτοις, εάν δεν χωνευτεί, δεν εξηγηθεί, μπορεί να μετατραπεί σε ανήκεστο βλάβη – όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, αλλά για έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Κι αυτό πρέπει να αντιληφθούν και οι συναριστεροχωρίτες – του κέντρου και των προαστίων.

Το «συλλογικό πένθος» είναι αναμενόμενο. Αποτελεί διαδικασία μέσα από την οποία περνάς. Αλλά αυτό – στις ήττες – μεγαλύτερες ή μικρότερες, αποτελεί δικαίωμα (ή «πολυτέλεια») των πολιτών-ψηφοφόρων. Όχι των κομμάτων. Τα κόμματα είναι εκεί και είναι φτιαγμένα – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι φτιαγμένα – όχι για να πενθούν, αλλά για να δίνουν λύσεις ειδικά σε τέτοιες συνθήκες. «Να περνάνε μέσα από την φωτιά», που έγραφε ο Μπουκόφσκι. Οι μεγάλες ομάδες κάνουν πρωταθλητισμό. Τα μικρά σωματεία διατρέφονται με τη σκόνη. Τελεία και παύλα.

«Πρέπει να γίνει αυτοκριτική», το απαιτεί ο κόσμος. «Πρέπει να φύγουν πρόσωπα», το απαιτεί ο κόσμος. Πρέπει το ένα, πρέπει το άλλο. Δίκαιη η αγωνία, εντονότερη σε συνθήκες «συλλογικού πένθους». Και τα κόμματα – εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ – οφείλουν και να ακούν και να πράττουν. Το ερώτημα όμως είναι «τι προλαβαίνεις να κάνεις και σε ποιο βαθμό έως τις κάλπες». Δίχως να (αυτο)καταστραφείς, μέσα στον κουρνιαχτό.

Κι άλλο φακτ. Μπροστά μας είναι οι κάλπες. Ο χρόνος πολιτικά είναι πυκνός, πάντα ήταν, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να κάνεις τα απαραίτητα. Κάθε μέρα λοιπόν κι ένα βήμα. Αυτό οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ έως εκείνη την Κυριακή. Έως τότε οφείλεις όχι απλώς να μιλάς, αλλά να φωνάζεις «είμαι εδώ», να φωνάζεις «είμαι η προοδευτική, συμπεριληπτική λύση από τα Αριστερά για την επόμενη μέρα».

Και γράφω «το φωνάζεις», γιατί τώρα τέλειωσε το παραμύθι της απλής αναλογικής και η άσκοπη, σχεδόν εμμονική περιδίνηση, μέσα σε αυτό. Ζήσαν αυτοί καλά και εσύ χειρότερα. Γράφω «τώρα φωνάζεις» γιατί πια το ζητούμενο είναι η ταυτότητά σου, ο επαναπροσδιορισμός της. Πράγματα ξεκάθαρα. Και ας μη θαλασσοπνίγονται στις λέξεις, ορισμένοι στην Κουμουνδούρου. Αριστερό είναι το προοδευτικό. Το προοδευτικό είναι αυτομάτως και Αριστερό. Ζητούμενο η ταυτότητά σου λοιπόν. Και η ταυτότητα φτιάχνει σαφές αφήγημα.

Την ίδια ώρα, ευλόγως πολλοί αναρωτιούνται «και ποιο θα ‘ναι αυτό, το κεντρικό αφήγημα»; Μα, ό,τι έλειψε κατά την προεκλογική περίοδο. Στίγμα κυβερνησιμότητας και περιγραφή του οράματος για την επόμενη μέρα – τι άλλο;

Το πρόγραμμα άλλωστε υπάρχει – κατά την άποψή μου το πιο επεξεργασμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε σχέση με τα αντίστοιχα του παρελθόντος. Κυβερνησιμότητα λοιπόν, προγραμματική συζήτηση, απαντήσεις σαφείς (κρατήστε την κουβέντα) για το πως οραματίζεσαι την χώρα «για τα επόμενα χρόνια». Ελπίδα, προοπτική. Ο κόσμος, το εκλογικό σώμα πάντα θα προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Αρκεί να του δώσεις σταθερή λαβή.

Έγραψα όμως «απαντήσεις σαφείς» στα προβλήματα. Λίγες μέρες απέμειναν έως τις επόμενες κάλπες. Κι απαιτείται μια φωνή! Ξέρω πως δεν πολυαρέσει αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά σόρι, εδώ που βρίσκεται ο χώρος απαιτείται μια – μόνο μία – φωνή, σχεδόν με όρους καλοπροβαρισμένης χορωδίας. Μία φωνή, μια γραμμή ντε, για τα κεντρικά ζητήματα που μπαίνουν στον δημόσιο διάλογο. Τις αποψάρες του ο καθένας και η καθεμιά ας τις κρατήσει σπίτι. Συγχρόνως όμως επεξεργασία απαιτείται να βρεθεί και το πόσοι/ες μπορούν (και θέλουν) να την εκφράσουν. Πέντε; Δέκα; Είκοσι άνθρωποι; Ας το κρίνουν αυτοί/ες που πρέπει.

Για να συμβούν όλα αυτά, απαραίτητη η – σαφής – αυτοκριτική, αλλά – προσοχή! – στο βάθος που επιτρέπει η συγκαιρία και ο πολιτικός χρόνος που απομένει έως τις εκλογές. Η επιλογή του χρόνου που κάνει κανείς τα πράγματα, όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική πάντα έπαιζε ρόλο. Οι βιαστικές, σπασμωδικές κινήσεις – εν μέσω «συλλογικού πένθους» – μαθηματικά, αλλά και ιστορικά δεν βγάζει σε καλό και εύκολα οδηγεί στην καταστροφή.

Η επόμενη μάχη θα δοθεί με τους χειρότερους δυνατούς όρους για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και η μάχη θα είναι ιδεολογική. Η μάχη χαρακωμάτων με το ΠΑΣΟΚ και τις λοιπές, λεγόμενες, προοδευτικές δυνάμεις βγάζουν έναν κερδισμένο: Τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ. Αντίπαλος, πολιτικά, ιδεολογικά και πολιτικά παραμένει η Δεξιά.

Οι εκλογές θα έχουν διλημματικό χαρακτήρα, αλλά αυτό όμως δεν αρκεί. Θα αποκτήσουν τέτοιο χαρακτήρα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, βάλει σκληρά στο τραπέζι τις πολιτικές του θέσεις, το πρόγραμμά του και το ταλιροποιήσει όσο αυτό είναι και μιντιακά εφικτό.

Το μεγάλο στοίχημα άλλωστε για τη Δεξιά παραμένει και δεν είναι άλλο από το οριστικό κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης που άνοιξε το 2015. Και συμμάχους, είχε και θα βρει κι άλλους για να συνεχίσει να επιχειρεί.

Τι θα σημάνει αυτό; Τον ενταφιασμό ενός ολόκληρου, του μεγαλύτερου, κομματιού της Αριστεράς στη χώρα για τα επόμενα χρόνια, ενώ είμαστε ήδη μπροστά στην δημιουργία ενός πανίσχυρου μηχανισμού λήψης αποφάσεων στη νέα Βουλή. Απέναντί μας είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε την χειρότερη κυβέρνηση από την Μεταπολίτευση και μετά. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να πέσει.

Γιατί ταυτόχρονα βρεθήκαμε στο σημείο απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση, όπως έδειξε η κάλπη, να έχουμε και μια από τις πιο αναποτελεσματικές αντιπολιτεύσεις των τελευταίων ετών. Και ας μην βγάζουν την ουρίτσα τους απ’ έξω για μερικά καπνογόνα κι ανεμίζουσες πλαστικές σημαίες, όπως και για μερικά φεστιβαλικά σουβλάκια παραπάνω ορισμένοι. Εκ του ασφαλούς είπαμε, εύκολη η κριτική – και χυδαία τα πανηγύρια απέναντι στην επέλαση της (ακρο)Δεξιάς λαίλαπας που κανονικοποιείται καθημερινά.

Εν κατακλείδι λοιπόν, δεν περισσεύει ούτε ένα λεπτό ενόψει εκλογών. Και ο πιο δαιμονοποιημένος πολιτικός χώρος στην Ιστορία του τόπου, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μαζί με τον επίσης συστηματικά πιο δαιμονοποιημένο αρχηγό από την Μεταπολίτευση και μετά πρέπει, οφείλουν να τρέξουν. Προς τον λαό. Με δυο σχέδια. Αυτό τον λίγων ημερών έως τις εκλογές. Αλλά – κυρίως – με εκείνο της επόμενης πολιτικής περιόδου. Και να τα υπηρετήσουν λέξη προς λέξη, με σαφήνεια, αλλά κυρίως: Με μια φωνή!

πηγη: https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου