Η τρανσοφοβική επίθεση το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στέκει εκεί ώς σημείο που προσδιορίζει τις μέρες μας. Σαν καρφίτσα στον φελλό, σαν θαυμαστικό ανάμεσα στις λέξεις μας. Περιγράφει το πού βρισκόμαστε, το πού νομίζαμε πως βρισκόμαστε και μαζί το πού πηγαίνουμε. Οχι σαν κάτι που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχει, αλλά ως κάτι που επιβεβαιώνει με τον πιο επιθετικό τρόπο αυτό που φοβόμαστε πως υπάρχει.
Το γεγονός, αιχμαλωτισμένο στο μάτι της κάμερας στέκει μέσα στην επώδυνη επανάληψή του. Μέσα σε αυτή δεν βλέπεις το κέντρο του γεγονότος, τους πρωταγωνιστές, την αρχή ή το τέλος του. Αυτό που το κάνει πιο τρομακτικό είναι πως βλέπεις το γύρω από αυτό, τις λεπτομέρειες που το συνοδεύουν, την πηχτή συνθήκη από την οποία προέκυψε. Το γεγονός πως οι περισσότεροι δράστες είναι ουσιαστικά παιδιά, ομαδοποιημένα και έξαλλα, να τσιρίζουν προσβολές και απειλές που με το ζόρι καταφέρνουν να ενταχθούν στο γλωσσικό επίπεδο. Ενα άναρθρο μίσος παράλογο, χωρίς υποσημειώσεις. Ενας διανεμημένος φανατισμός σε κυνήγι θυμάτων. Η μάζα αυτή που αποκτά χαρακτηριστικά και ενοποιείται ακριβώς μόλις προσδιορίσει τον εχθρό και κινηθεί εναντίον του. Και ο εχθρός είναι πάντοτε ο αδύναμος. Ταξικά, κοινωνικά, αριθμητικά. Και η μάζα νιώθει την ανάγκη για τον εχθρό αυτόν ακριβώς για να ενοποιηθεί. Ψάχνοντας όλο και περισσότερα θύματα, όλο και περισσότερους εχθρούς.
Οταν βλέπεις τον όχλο να κινείται, όταν ακούς αυτόν τον ακαθόριστο θόρυβο που εμπεριέχει την ένταση και την επιθετικότητα, τη σύσταση της μάζας και τις προθέσεις της, νιώθεις ένα συναίσθημα να σε κατακλύζει. Είναι ένας περίεργος συνδυασμός φόβου και μαζί αποκαρδίωσης.
Μια απογοήτευση για το γεγονός πως τίποτα δεν αλλάζει με την ταχύτητα που επιθυμούμε, με τις διαδικασίες που υποθέτουμε. Είναι ένα καθρέφτισμα της ριζωμένης μισαλλοδοξίας, ένα μίσος εν κινήσει. Προς τον διαφορετικό, τον άλλο, τον ξένο.
Τα τρανσοφοβικά και ομοφοβικά χαρακτηριστικά του περιστατικού ούτε μπορούν ούτε πρέπει να υποτιμηθούν. Ο συγκεκριμένος ρατσισμός είχε και έχει πρόσημο, καταγωγή και περιβάλλον στο οποίο γονιμοποιείται. Ταυτόχρονα όμως θα ήταν λάθος, πιστεύω, να τον δούμε ξεκομμένο από μια κουλτούρα μίσους και μια συνολικότερη μισάνθρωπη στάση. Νομίζω πως είναι εμφανές πως στην ίδια θέση θα μπορούσαν να βρίσκονται μετανάστες ή ακόμα και οπαδοί μιας ομάδας διαφορετικής από τις επιλογές του όχλου. Το μίσος κάνει τη μάζα συμπαγή.
Επίσης θα ήταν λάθος να μην εξετάσουμε τη χρονική και τοπική συγκυρία. Τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα του συντηρητισμού με την παράδοση των αγανακτισμένων πολιτών να κρατά ακόμη. Και μαζί το γεγονός πως το περιστατικό έρχεται μετά την έξαρση της ομοφοβίας στον δημόσιο λόγο όλο το διάστημα πριν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Θα ήταν όμως και εδώ λάθος να διαβάσουμε τη μάζα και τις ενέργειές της στο στενό χρονικό και τοπικό πλαίσιο. Η μάζα αυτή είναι μια μάζα που διαμορφώνεται σε κάθε άκρη του δυτικού κόσμου. Μια μάζα γνωστή και μαζί μια μάζα νέα. Είναι κομμάτι μιας νεολαίας που έζησε κρίσιμα ηλικιακά χρόνια μέσα στην έρημο της καραντίνας εμπεδώνοντας τη μοναξιά, τον ατομισμό και την επιβολή. Με μυαλά κατακρεουργημένα από το ασταμάτητο αντικαθρέφτισμα στον γκρεμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχοντας μπροστά έναν ορίζοντα κοινωνικού δαρβινισμού, ατομικών λύσεων και μοναχικής επιβίωσης χωρίς προοπτική. Είναι η μάζα που θα αναδυθεί πολιτικά το 2024, τη χρονιά των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, σε μια σειρά από χώρες του δυτικού κόσμου. Η μάζα που θα εκτινάξει τα ποσοστά της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και που θα φέρει τον Τραμπ ξανά στο τιμόνι του πλανήτη.
Είναι μια μάζα που διεκδικεί κομμάτι από το κοινό μας μέλλον.
από: https://www.efsyn.gr