Πήρε ένα σκαμνί -δεν άντεχε άλλο όρθια... Ανοιξε το ντουλάπι και άρχισε να βγάζει τα πράγματα. Κάτι τσάντες θαλάσσης, μαύρα χάλια. Δυο σακίδια μικρά χωρίς φερμουάρ – θα έβλεπε αν άξιζε να επιδιορθωθούν. Και μια τσάντα σε στιλ ταχυδρόμου που είχε ξεχάσει ότι την είχε. Κάποτε την κρατούσε πολύ, τόσο βολική ήταν. Και επειδή ήταν από καλό δέρμα, με λίγο σωστό καθάρισμα, θα ήταν σαν καινούργια.

Την άνοιξε: ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ένα σπρέι για εισπνοές ληγμένο προ πολλού, ένα στυλό που πια δεν έγραφε και ένα σημειωματάριο σπιράλ. Στην τελευταία γραμμένη σελίδα του είχε μια λίστα για ψώνια στο σουπερμάρκετ. Και μέσα στο μικρό τσεπάκι ένα κέρμα: Δραχμές 5.

Το ταξίδι στον παρελθόντα χρόνο έγινε με ταχύτητα φωτός. Αρκούσε μόνο μια ερώτηση: Πότε σταμάτησα να χρησιμοποιώ αυτήν την τσάντα; Είχαμε ακόμα δραχμές; Είχε κρατήσει σε έναν φάκελο δραχμές. Ενα χάρτινο κατοστάρικο, ένα χιλιάρικο που κρατούσε κάποτε για «καβάτζα» στο αυτοκίνητο, μέσα σε μια κρυφή θήκη «μην τυχόν χρειαστεί» και κέρματα των 100 δραχμών. Αλλά αυτό το καημένο το ταλιράκι μάλλον τυχαία είχε ξεμείνει εκεί. Και ήταν τόσο ταπεινό, που μάλλον δεν του έδωσε ποτέ και σημασία.

Ηταν σίγουρη πια ότι την τσάντα τη χρησιμοποιούσε και μετά τη μετάβαση στο ευρώ. «Πώς δεν το είχα δει νωρίτερα» αναρωτήθηκε.

Καθάρισε την τσάντα, την περιποιήθηκε και σκέφτηκε ότι ήταν βολική για το σουπερμάρκετ. Της επέτρεπε να κινείται με τα χέρια ελεύθερα. Μάλλον θα τη χρησιμοποιούσε ξανά.

Κοίταξε και τη λίστα με τα ψώνια στο παλιό μπλοκάκι. Δεν διέφερε και πολύ από αυτήν που ήδη είχε στα σκαριά για το απόγευμα που θα πήγαινε για τις εβδομαδιαίες αγορές. Το μόνο που ήταν σίγουρο ήταν οι τιμές. Δεν θα είχαν καμία σχέση -ούτε σε νόμισμα, φυσικά, ούτε σε κόστος.

Το απόγευμα, που ετοιμαζόταν για να βγει έξω, σχεδόν ασυναίσθητα, έβγαλε από την ντουλάπα το παλιό τζιν παντελόνι της. Εκείνο που είχε τριφτεί κάπως από την πολλή χρήση, αλλά είχε γίνει μαλακό και αγκάλιαζε το σώμα της όπως κανένα άλλο. Δεν ζοριζόταν να κουμπώσει, δεν έβρισκε πουθενά, γινόταν ένα μ’ εκείνη, σαν δεύτερο δέρμα ένα πράγμα. Εβαλε ένα πουλόβερ, πήρε την παλιά τσάντα ταχυδρόμου και το μπουφάν.

Αυτό που της φάνηκε αστείο ήταν ότι το παντελόνι αυτό -που είχε πια πάψει να φοράει στη δουλειά ή στις βόλτες- ήταν παλιό, όχι όσο η δερμάτινη τσάντα, αλλά παλιό. Θυμόταν να τα φοράει μαζί στις βόλτες της. Ετσι, για να συμπληρώσει το σύνολο, έριξε μέσα στην τσέπη της και το κέρμα των πέντε δραχμών. Κι ας ήταν άχρηστο, δεν είχε πια καμιά αξία. Και πήγε για ψώνια.

Επιστρέφοντας έβαλε στο χέρι στην τσέπη και πήρε το ταλιράκι. Το κοίταξε ξανά και το έριξε μέσα στο κουτί με τα κοσμήματά της. Θα το κρατούσε για ενθύμιο.

Κοίταξε και τον λογαριασμό του σουπερμάρκετ. Τρόπος πληρωμής: Πιστωτική κάρτα. Κοίταξε και το πορτοφόλι της. Ενα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ, που το πήγαινε και το έφερνε μέρες τώρα, και μερικά ψιλά, ούτε δυόμισι ευρώ. Ολα με κάρτα πληρώνονταν πια, ακόμα και τα ψιλοπράγματα από το περίπτερο. Για λόγους ασφαλείας, για λόγους πρόληψης της φοροδιαφυγής, για λόγους ευκολίας. Αλλά πια, σχεδόν ποτέ, φεύγοντας από το σπίτι δεν ήταν σίγουρη κοιτάζοντας το πορτοφόλι της και έχοντας 10 ή 20 ευρώ και μια χρεωστική κάρτα, ότι μπορούσε να πει όπως παλιά: «Εντάξει, έχω λεφτά». Ισως γι’ αυτό να κράτησε το ταλιράκι. Για να θυμάται πώς ήταν κάποτε να βγαίνεις έξω με λεφτά.

από:  https://www.efsyn.gr