09 Δεκεμβρίου 2010 09:20

Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό να χτυπήσουμε απροειδοποίητα χωρίς να προηγηθεί καμία φανερή κρίση. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να προκαταλάβουμε το ΕΑΜ. ». 29.8. 1944

«Περιμένω οπωσδήποτε σύγκρουσιν με το ΕΑΜ και δεν θα πρέπει να την αποφύγωμεν εφ' όσον θα έχωμεν επιλέξει καλώς το έδαφος τής συγκρούσεως».

Έτσι είχε προδιαγραφή ή σύγκρουση πού καταχωρήθηκε στην ιστορία με την επωνυμία «Τα Δεκεμβριανά».Όλες οι προσπάθειες για εθνική ενότητα και δημοκρατία προσέκρουαν στο γεγονός ότι έλειπε ένας τρίτος παράγων ή Εθνική ανεξαρτησία. Και αυτό σήμαινε ότι ή ‘Ελλάς βρισκόταν στο έλεος των ξένων πού φυσικά θα κοίταζαν να εξυπηρετήσουν δια τής Ελλάδος τα δικά τους συμφέροντα. Όχι τα ελληνικά.

Η εθνική ένατης είχε πραγματοποιήσει μεγάλες προόδους στην αρχή τής απελευθερώσεως. στην κυβέρνηση Παπανδρέου συμμετείχαν 7 ΕΑΜικοί υπουργοί, από τούς οποίους οι 3 ήσαν στελέχη του ΚΚΕ. Σε πολλά πεδία ή συνεργασία είχε επιφέρει ήδη λύσεις γόνιμες και προοδευτικές. Η συνδιαλλαγή ήταν αμοιβαία Και απέμενε μόνον το θέμα τού στρατού: θα διελύοντο οι άντάρτικοι σχηματισμοί για να συγκροτηθεί ενιαίος εθνικός στρατός, στον οποίο η συμμετοχή αξιωματικών και των δύο παρατάξεων (δεξιάς, αριστεράς) θα ήταν ίση.

Αλλ' ακριβώς αύτή η αρμονία ανησυχούσε τον Τσώρτσιλ. Έπρεπε να διασπασθεί. Με ποιον τρόπο; Θα προέβαλλε συνεχώς νέες αξιώσεις έναντι τής αριστεράς ή κυβέρνηση, ώστε να εξαναγκαζόταν αύτή ή σε πλήρη παράδοση, ή σε ένοπλη αντεπίθεση, την οποία τα αγγλικά άρματα βέβαια θα συνέτριβαν.

Έτσι και έγινε, συστηματικά και γοργά. Οι λεπτομέρειες ξεφεύγουν από τα όρια αυτής τής εξιστορήσεως. Ένα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Ο ενιαίος εθνικός στρατός θα ονομαζόταν αρχικά προσωρινή Εθνική Πολιτοφυλακή και θα απαρτίζονταν από τάγματα των 500 ανδρών. Αλλ' ενώ καταρτίζονταν οι κατάλογοι των αξιωματικών πού πρότεινε ή κάθε παράταξη την 25η Νοεμβρίου 1944 εντελώς αιφνιδιαστικά, ο υφυπουργός στρατιωτικών (δεξιός) Λαμπριανίδης υπέγραψε διαταγή με την οποία ετοποθετούντο 250 αξιωματικοί σ' αυτό το τάγματα, όλοι δεξιοί χωρίς κανέναν αξιωματικό τού ΕΛΑΣ. ‘Η διαταγή συνετάχθη χωρίς να έχει γνώση ούτε ο Γεώργιος Παπανδρέου που ήταν και υπουργός Στρατιωτικών ούτε το Γενικό Επιτελείο, ούτε ο Γενικός Διευθυντής ή ο προσωπάρχης του υπουργείου. Ή αποκάλυψη προκάλεσε τρομερά σόλο και εξέγερση τής αριστεράς. Και ο Γ. Παπανδρέου αναγκάσθηκε να αφαιρέσει το υφυπουργείο από τον Λαμπριανίδη πού το προσέφερε στον ΕΑΜίτη στρατηγό Πτολεμαίο Σαρηγιάννη.

Παρά το σάλο, όμως επεκράτησε πάλι μια γαλήνη συνυπάρξεως και αυτό ανησύχησε ξανά τον Τσόρτσιλ. Είχε ορισθεί ότι την 10η Δεκεμβρίου θα αφοπλίζονταν όλοι οι αντάρτες, άλλά, θα τούς εμιμούντο καί ή ΙΙΙ Ορεινή Ταξιαρχία όπως και ο Ιερός Λόχος Οι μόνες δηλαδή τακτικές δυνάμεις πού διέθετε από τη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση. Ξαφνικά όμως την 26η Νοεμβρίου ο στρατηγός Σκόμπυ ειδοποίησε τον Γ. Παπανδρέου ότι ο Τσόρτσιλ δεν δέχεται να διαλυθεί ή Ορεινή Ταξιαρχία. Αυτό υπήρξε το ξεχείλισμα τού ποτηριού. Βαριά κρίση προκλήθηκε, γιατί το ΕΑΜ, αντιλαμβανόταν ότι αν παραμείνει ή Ορεινή Ταξιαρχία, ενώ οι αντάρτες θα διαλυθούν, μαζί με τούς Άγγλους θα έμενε κυρία τού πεδίου και θα επεβάλλετο καθεστώς αντιεαμικό.

Τα πράγματα φαίνονταν να οδηγούν σε αδιέξοδο. Την τελευταία στιγμή γίνεται μια έσχατη απόπειρα συνδιαλλαγής. Οι ΕΑΜικοί υπουργοί υποβάλουν στον πρωθυπουργό σχέδιο με το οποίο θα διετηρείτο η Ορεινή Ταξιαρχία μαζί με τον Ιερό Λόχο, αλλά, θα προσετίθεντο ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μία ταξιαρχία του ΕΛΑΣ που θα είχε δύναμη ίση με το άθροισμα των παραπάνω δυνάμεων.

Ο Γ. Παπανδρέου το δέχθηκε. Φαινόταν πώς η κρίση είχε παρακαμφθεί άλλη μια φορά. Και πάλι όμως ο Τσόρτσιλ παρεμβαίνει. Αξιώνει, η ταξιαρχία του ΕΛΑΣ να έχει δύναμη ίση όχι προς το μισό τού συνόλου, αλλά προς το 1/4 τού συνόλου.

Τότε έγινε ή τελική ρήξη: Όλοι οι υπουργοί της αριστεράς παραιτήθηκαν έκτός τού στρατηγού Σαρηγιάννη. Και το ΕΑΜ ζήτησε τη συγκρότηση συλλαλητηρίου στην Πλατεία τού Συντάγματος το οποίο η κυβέρνηση απαγόρευσε.

Ο Παπανδρέου υπέβαλε παραίτηση και παρακάλεσε στις 4/12/44 τον κ. Σοφούλη να σχηματίσει κυβέρνηση. Ε κείνος δέχθηκε. Συμφώνησε και ο κ. Λήπερ, αλλά την επόμενη ανακοίνωσε πως ο Τσόρτσιλ επιμένει στην παραμονή του Παπανδρέου στην προεδρία της κυβερνήσεως.

5 Δεκέμβρη 1944 η απεργία συνεχίζεται. Ο ΣΚΟΜΠΥ από χθες κήρυξε το στρατιωτικό νόμο. Έστειλε και διαταγή στο επιτελείο του Α’ Σώματος του ΕΛΑΣ να εγκαταλείψει την περιοχή από Ελευσίνα- Ασπρόπυργο- Λιόσια-Κηφισιά -Φράγμα Μαραθώνα- Παλλήνη-Κορωπί Πρασονήσι ως τα μεσάνυχτα της 6ης προς την 7η Δεκεμβρίου.

Οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις συνεχίσθηκαν και στο κέντρο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν από το πρωί τις λεωφόρους Πανεπιστημίου και Σταδίου. Ενώ διαδήλωναν, χτυπήθηκαν από το ξνοδοχείο «Μητρόπολις» κέντρο των ΕΔΕΣιτών. Τότε όλος ο λαός γονάτισε χωρίς να κινηθεί. Πολλές γυναίκες διπλώθηκαν με τις σημαίες και τραγουδούσαν. Σε λίγο ήρθε δύναμη του ΕΛΑΣ και πολιόρκησε το άντρο των δολοφόνων. Ύστερα απ' αυτό και άλλες ενέδρες στους δρόμους, ο λαός απαντούσε όπως έπρεπε.

Στο συλλαλητήριο και στην ένοπλη σύγκρουση πού ακολούθησε με την αστυνομία έπεσαν 28 νεκροί, όλοι διαδηλωτές έκτός από έναν αρχιφύλακα.

Ποιος έκανε χρήση των όπλων πρώτος; Πολλά χρόνια αργότερα, το 1958, ο τότε - το 1944 - διευθυντής τής Αστυνομίας, Αθηνών Άγγελος ‘Εβερτ απεκάλυψε σε μια δημοσιογραφική του συνέντευξη: « ...βάσει των διαταγών τας οποίας είχα, διέταξα υπευθύνως την δικαίαν διάλυσιν των επιτιθεμένων διαδηλωτών, σι οποίοι, ως απεδείχθη και από τον φόνον του άρχιφύλακος δεν ήσαν καθόλου άοπλοι».

Άγγελος ‘Εβερτ (1894-1971)-Ανώτατος αξιωματικός και αρχηγός Αστυνομίας Πόλεως. Στις 3.12.1944, υπακούοντας στις εντολές της αγγλικής πολιτικής, έγινε ουσιαστικά η αφορμή για την έναρξη των Δεκεμβριανών. Μαζί με τους άγγλους του Σκόμπυ, απέκλεισε όλες τις οδικές αρτηρίες που οδηγούν προς την πλατεία Συντάγματος με ζωντανά φράγματα αστυνομικών. Παρέμεινε αρχηγός της αστυνομίας σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Αλλ' ο ομαδικός εκείνος φόνος δεν είχε τόση σημασία. Δεν προκάλεσε αυτός τη σύγκρουση. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε αρχίσει να κυλά σύμφωνα με τα σχέδια τού Τσόρτσιλ ο οποίος επεδίωκε με τις συνεχώς νέες αξιώσεις του, να μη δεχθεί τελικά ο ΕΛ.ΑΣ να παραδώσει τα όπλα του και τότε οι Άγγλοι να επιτεθούν εναντίον του και να τον συντρίψουν.

Και πράγματι, το ΕΑΜ δήλωσε: Δεν παραδίδει τα όπλα. Έξω από το Πανεπιστήμιο, ομάδες φοιτητών και φοιτητριών τραγουδούσαν επίμονα ένα πρόχειρο τραγουδάκι τής ημέρας:

«Τα όπλα δεν τα δίνουμε/ ένα, δύο, τρία, τέσσερα /

ελάτε να τα πάρετε / πέντε, έξη, εφτά»

Και μέσα στη νύχτα τής 3ης προς 4η Δεκεμβρίου 1944 ή μάχη είχε αρχίσει. Ποιος έθεσε το πράγματα έως εκεί; Ο Τσόρτσιλ, βάσει τού «Βέτο» πού είχε αποκτήσει στον ελληνικό χώρο με τον (διαμοιρασμό πού έκανε στη Μόσχα με το Στάλιν. Δηλαδή ο ξένος κατόρθωσε να ρυθμίσει τις τύχες των Ελλήνων κατά τρόπο καταστρεπτικό. Αντί της εθνικής ενότητας. ο εμφύλιος πόλεμος. Αντί της ολόπλευρης δημοκρατίας των ψήφων, ή μονόπλευρη δικτατορία των όπλων.

Ζητούνται ευθύνες

Φταίει όμως μόνον ο αγγλικός παράγων; Φταίει και το ΕΑΜ. Γιατί αν είχε δεχθεί τη διάλυση τού ΕΛΑΣ, έστω και με τούς νέους όρους τού Τσόρτσιλ, η σύγκρουση θα είχε αποτραπεί. Και θα είχε αποφευχθεί η δική του καταστροφή. Έτσι θα είχε αποτύχει ο ξένος παράγων — η Αγγλία ο Τσόρτσιλ — στα σχέδιά του. Σήμερα, προκαλεί έκπληξη ή στάση τού ΕΑΜ, δηλαδή τού ΚΚΕ, εκείνες τις ήμέρες. Γιατί βάδισε προς την ένοπλη αναμέτρηση: Πώς ήταν δυνατόν να έκανε τόσο χονδρό λάθος στην εκτίμηση τού συσχετισμού των δυνάμεων; Πώς μπορούσε να ελπίζει ότι τελικά θα κατανικούσε μια μεγάλη δύναμη σαν την ‘Αγγλία; Όσο και αν ήταν μπλεγμένη η δύναμη αύτή σε άλλα μέτωπα, θα ήταν σε θέση να αποσπάσει τις αναγκαίες μεραρχίες και να τις ρίξει στην Αθήνα, συντρίβοντας τον αντίπαλό της.

Αλλά το ΚΚΕ έκαμε διπλό σφάλμα υπολογισμού.

Πρώτον, νόμισε πώς παραδίδοντας τα όπλα θα παρέδιδε το πάν. Ενώ ή κυρία δύναμή του δεν ήταν τα όπλα. Ήταν η καταπληκτική μαζική οργάνωση τού ΕΑΜ. Δεν υπήρχε κρατική υπηρεσία, δεν υπήρχε χωριό, πόλη, συνοικία, εργοστάσιο, επιχείρηση, χωρίς την ΕΑΜμική οργάνωση. Μέσα στην Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών κυκλοφορούσε παράνομη ΕΑΜική εφημερίδα «Ο άστυνομικός». Και κάθε μονάδα του υπό ίδρυση στρατού, θα είχε τη μυστική του ΕΑΜική οργάνωση Ο πελώριος εκείνος μηχανισμός σφιχτοτύλιγε κράτος, λαό, οικονομία, με σιδερένια πλοκάμια. Αν αργότερα συνετρίβει, αυτό οφείλονταν στη Δεκεμβριανή μάχη. Χωρίς αυτή τη μάχη, δεν ήταν δυνατό να συντριβεί.

Το δεύτερο όμως σφάλμα ύπολογισμού του ΚΚΕ ήταν ό «εξωτερικός Παράγων», η Ρωσία. Πίστευε πώς ο Στάλιν δεν θα άφηνε τον ΕΛΑΣ στο έλεος των αρμάτων τού Τσόρτσιλ . Θά επενέβαινε και θα εξανάγκαζε τους Άγγλους να σταματήσουν.

Οι ηγέτες τού ΚΚΕ. δεν είχαν πληροφορηθεί τις συμφωνίες Τσόρτσιλ - Στάλιν για το μοίρασμα τής Βαλκανικής; Δεν είχαν επαφή με το Κομμουνιστικό Κόμμα τής Σοβιετικής Ενώσεως; Όσο και αν φαίνεται περίεργο, δεν είχαν. Ο μόνος σύνδεσμος ήταν ο συνταγματάρχης Ποπώφ, ο οποίος τούς έλεγε:

«- Δεν έχω εντολή να σας πω τίποτα. Αλλά εσείς θα βρείτε μόνοι σας τι πρέπει να κάνετε. Προχωρήστε».

Και προχώρησαν εκείνοι, για να πέσουν στο κενό. Η Ρωσία όμως παρέμεινε συνεπής στη συμφωνία Τσόρτσιλ - Στάλιν. Δεν έχει συνεπώς καμιά ευθύνη; Έχει ακέραιη ευθύνη για όσα συνέβησαν. Γιατί αν το ΚΚΕ δεν μπορούσε να αποκτήσει απ' ευθείας υπεύθυνη επαφή με τη Μόσχα: μπορούσε η Μόσχα, αν ήθελε να τού διαβιβάσει τα πάντα. Με τον ασύρματο τού συνταγματάρχη Ποπώφ ή με άλλο δρόμο.

Τι να τού διαβιβάσει; Να καθίσει φρόνιμα, δηλαδή να παραδώσει τα όπλα σύμφωνα με τις συμφωνίες Τσόρτσιλ - Στάλιν. Να το προειδοποιήσει να μην κινηθεί, γιατί η ίδια δεν επρόκειτο να τού προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Να τα διατάξει, τέλος πάντων.

Αλλά τήρησε σιγή. Γιατί; Διότι, απλούστατα ήθελε να χρησιμοποιήσει το ΕΑΜ, δηλαδή τη μερίδα τού ελληνικού λαού πού το ακολουθούσε σαν πιόνι τού παιχνιδιού της, στην Ελλάδα: Να μην επέμβει υπέρ τού ΕΑΜ για να μην παραβεί τη συμφωνία με τον Τσόρτσιλ. Ούτε να του προσφέρει την παραμικρή υλική βοήθεια. Αλλά να αφήσει το ΚΚΕ να δράση μόνο του. Και αν η δράση αποτύχει, θα το εγκατέλειπε στην τύχη του. Η ίδια ή Ρωσία δεν θα έχει καμιά ευθύνη.

Έτσι άφησε το ΚΚΕ σκόπιμα στα σκοτάδια. Παρασύρθηκε εκείνο οπό τις κακές του εκτιμήσεις και συνετρίβει. Και έγινε ο εμφύλιος πόλεμος πού συσσώρευσε νέα ερείπια πάνω στα ερείπια τής Κατοχής. Η Ρωσία έπαιξε το παιχνίδι των συμφερόντων της σε βάρος του ελληνικού λαού, όπως το έπαιξε η Αγγλία. Η μία ενεργητικά με την κλαγγή των όπλων η άλλη παθητικά με την άκρα σιγή, οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα.Σε όλο το διάστημα πριν από τη μάχη του Δεκεμβρίου και τη διάρκειά της, ο Ποπώφ, έπαιξε τον ρόλο σφιγγός. Ο Άγγλος ανταποκριτής του «Μπί - Μπί - ΣΙ» Κέννεθ Μάθιας, στό βιβλίο του «Ελλάς 1944 - 1949»(σελ. 89) γράφει:

«Οι Ρώσοι είχαν τον άνθρωπό τους στην Αθήνα, έναν συνταγματάρχη Ποπώφ, πού αποτελούσε τη ζωντανή εικόνα τής μη επεμβάσεως. Καθόταν σε ένα τραπέζι τής «Με γάλης Βρεταννίας» μασώντας το περιεχόμενο των αγγλικών κονσερβών, απρόσιτος σιωπηλός, άσταθής».

Μία λέξη τού Ποπώφ μπορούσε να αποτρέψει την τραγωδία. Αλλά δεν την πρόφερε αυτήν τη λέξη, Έτσι ή Αγγλία και ή Ρωσία, μοίρασαν την τύχη τής Ελλάδος. Και μόνο οι Έλληνες δεν πήραν μερίδιο.

Η Αμερική ευνοούσε

Μόνον όμως η Αγγλία και η Ρωσία Υπήρχε και η Τρίτη Δύναμη, η Αμερική και δεν στάθηκε λιγότερο ανηλεής για τον ελληνικό λαό. Για χρόνια οι Έλληνες έτρεφαν μια ρομαντική αυταπάτη: Ότι στα χρόνια τού Φραγκλίνου Ρούσβελτ η Αμερική ήταν μια μεγάλη αγαθοποιός, φιλειρηνική, φιλελεύθερη δύναμη, πού εννοούσε να επιβάλλει δημοκρατικές σχέσεις μεταξύ των λαών.

Στην πραγματικότητα: Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ δεν έκανε τίποτα καλύτερο από τούς προκατόχους του. Στη διάρκεια του Β' παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο θερμός προστάτης τού Βασιλέως τής Ελλάδος Γεωργίου. Και το Νοέμβριο τού 1943, όταν κατέρρευσε η Ιταλία, ο Ρούσβελτ αρνήθηκε να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια στον Τσόρτσιλ για να επιτεθεί κατά των Γερμανών στα Δωδεκάνησα, να εκκαθαρίσει το Αιγαίο και να ενεργήσει απόβαση στην Ελλάδα. Ο λόγος; Δεν ήθελε να βρεθεί ο Τσόρτσιλ με Ισχυρές δυνάμεις, νικητής και απελευθερωτής στην Αθήνα. Γιατί έτσι ή αγγλική επιρροή θα γινόταν ατράνταχτη στην Ελλάδα, την οποία ο Ρούσβελτ εποφθαλμιούσε Όταν ήρθε η ώρα τού Δεκέμβρη, οι ΕΑΜίτες πίστευαν στην φιλελεύθερη δημοκρατικότητα του Αμερικανού Προέδρου. «Αυτός θα μας βοηθήσει έλεγαν, θα αντιταχθεί στον αγγλικό Ιμπεριαλισμό του Τσόρτσιλ». Στην πραγματικότητα τι έγινε;

Ο ίδιος ο Ρούσβελτ πού αρνήθηκε να παραχωρήσει ούτε ένα αεροπλάνο στον Τσόρτσιλ κατά των Γερμανών στην Ελλάδα τού προσέφερε τα πάντα για να τα χρησιμοποίηση κατά τού ΕΛΑΣ. Και διαλύει ανηλεώς τις αυταπάτες των αριστερών το παρακάτω έγγραφο από τ' απόρρητα αρχεία τού Φόρεϊν Όφφις πού είδαν το φως το 1971 (αριθμός έγγράφου 144/756, 21 Δεκ. 1944, W.Ρ.) Είναι έκθεση τού Βρετανού στρατηγού Γκάμπελ, μέλους τού Συμμαχικού Στρατηγείου στην Ιταλία, προς το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο:

« Επιστρέψας μόλις από τήν Ίταλίαν, νομίζω ότι ίσως θα ήτο ένδιαφέρον δια τούς αρχηγούς του Επιτελείου να γνωρίζουν τήν στάσιν των κατά θάλασσαν, ξηράν καί αέρα Αμερικανικών Όπλων εις το Αρχηγείον των Συμμαχικών Δυνάμεων όσον αφορά την κατάστασιν εις την Ελλάδα. Εξ αρχής οι Αμερικανοί εξεδήλωσαν την πλήρη συμπάθειά των προς τη βρετανικήν άποψη και ήσαν έτοιμοι να υποστηρίξουν τις βρετανικές προσπάθειες εις τον βαθμό πού θα ήταν δυνατόν δι' αυτούς.

Ο στρατηγός Μακνάρου (Αμερικανός) συνήνεσε άνευ σχολίων με την αποστολή τής 4ης Βρετανικής Μεραρχίας (από το μέτωπο τής Ιταλίας) εις την ‘Ελλάδα.

Όσον άφορά τις αεροπορικές δυνάμεις ο στρατηγός Ήκερ, πέραν τής αντικαταστάσεως βρετανικών αεροσκαφών υπό αμερικανικών δια να ελευθερωθούν τα πρώτα δι' υπηρεσίαν εις την Ελλάδα, απέστειλαν επίσης και αμερικανικά «Ιπτάμενα Φρούρια» δια ρίψεως εφοδίων και πυρομαχικών εις την περιοχήν των Αθηνών, παρά το γεγονός ότι αν κατερρίπτετο οιονδήποτε από τα σκάφη αυτά, ο ίδιος θα περιήρχετο σε πολύ δύσκολη θέση.

Ο ναύαρχος Χιούιτ, διοικητής τού 8ου Στόλου, ενοχλήθηκε πολύ από ένα τηλεγράφημα του Αρχιστράτηγου, πού επέτρεπε τη χρησιμοποίηση αμερικανικών μεταγωγικών δια τη μεταφορά στρατευμάτων και εφοδίων στην Ελλάδα. Εξήγησε όμως στο ναύαρχο Κάννιγκαμ ότι ούτος δεν ήδύνατο να μην υπακούσει εις άμεσον διαταγήν από τον ανώτερόν του εις τήν αυτήν υπηρεσίαν. Από την άλλην πλευράν, εφ' όσον είχε φθάσει διφορουμένη διαταγή πού ακύρωσε την προηγουμένην απαγόρευση, ο ναύαρχος Χιούιτ διέταξε τα μεταγωγικά του σκάφη να αποπλεύσουν δια τον Πειραιά αμέσως».

Φυσικά, όλη αύτή ή ενίσχυση γινόταν με πλήρη γνώση, ή μάλλον κατ' εντολή τού Ρούσβελτ. Ο Φιλελεύθερος και δημοκρατικός Πρόεδρος προκειμένου να πέσει η ‘Ελλάς στα χέρια τής αριστεράς, προτιμούσε να την υποτάξει ο Τσόρτσιλ δια πυρός και σιδήρου. Και έσπευσε να τον βοηθήσει προσφέροντάς του πύρ καί σίδηρον, να τα χρησιμοποιήσει εναντίον Ελλήνων εγκαινιάζοντας την εξάπλωση τής χώρας του στην Ελλάδα.

Έτσι οι τρεις Μεγάλοι τής εποχής, Αμερική, Αγγλία, Ρωσία, έστηναν στη μέση την Ελλάδα και προσπαθούσαν να την κάνουν «γαϊτανάκι» των συμφερόντων τους. Και την μετέβαλαν σε κοινό κλοτσοσκούφι.

Ωστόσο, εφ' όσον απληροφόρητη, βυθισμένη στις αυταπάτες, στη σύγχυση, στην δογματική αισιοδοξία, ή αριστερά είχε την αφροσύνη να δεχθεί την ένοπλη αναμέτρηση στην οποία την εξωθούσε με μαεστρία ο Τσόρτσιλ, μοιραία θα συνετρίβετο. Επί 33 ήμέρες διήρκεσε ή μάχη: Και παρουσίασε δραματικές διακυμάνσεις. Χαρακτηριστικές είναι μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες:

Την 11η Δεκεμβρίου έφθασε στην Αθήνα ο Άγγλος αρχιστράτηγος τού Ιταλικού Μετώπου Αλεξάντερ, ο οποίος γράφει:

«Τη νύχτα την πέρασα με τον πρεσβευτή μας κ. Ρέτζιναλτ Λήπερ, ο οποίος ήταν πολιορκημένος στην πρεσβεία του. Πράγματι, μία σφαίρα διέτρησε το παράθυρο τού δωματίου, όπου καθόμουν με τον Μάκ Μίλλαν και τον πρεσβευτή μας

Η ελληνική τραγωδία

Δέκα πέντε μέρες αργότερα, έφθανε ο ίδιος ο Τσόρτσιλ και κατέλυε στο ξενοδοχείο τής Μεγάλης Βρετανίας. Και την Ίδια νύχτα ο ΕΛΑΣ επεχείρησε να ανατινάξει στον αέρα — πού παρ ολίγο να το πετύχει — ολόκληρο το ξενοδοχείο με τον Βρετανό πρωθυπουργό. ΕΛΑΣίτες μπήκαν στο δίκτυο των υπονόμων και κατόρθωσαν να φθάσουν ως τους αγωγούς αποχετεύσεως της «Μεγάλης Βρετανίας» όπου τοποθέτησαν δυναμίτιδα ενός τόνου. Μόνον τυχαία η υπηρεσία ασφάλειας τού Στρατηγείου, πού, ήταν εγκατεστημένη στο ξενοδοχείο, ανακάλυψε την τεράστια εκείνη ποσότητα εκρηκτικών υλών, για την οποία ο Τσόρτσιλ, σε επιστολή του προς την σύζυγό του έγραφε:

«Θα έχεις αναγνώσει σχετικώς με τη συνωμοσία τής ανατινάξεως τού Γενικού Στρατηγείου στο ξενοδοχείο τής «Μεγάλης Βρετανίας». Δεν νομίζω πώς ήταν για το καλό μου. Ένας τόνος δυναμίτιδας είχε τοποθετηθεί στις υπονόμους από χέρια πολύ επιδέξια και με γερμανικό μηχανισμό, στο χρονικό διάστημα μεταξύ τής στιγμής πού εγνώσθη η άφιξή μου και της ελεύσεως της ημέρας».

Επεισόδια όμως σαν αυτά, ή πρόσκαιρες προσπελάσεις, δεν μπορούσαν να ανακόψουν τον τροχό τής Μοίρας. Το κύμα τής αριθμητικής υπεροχής και τής υπεροχής πυρός κατεκάλυπτε τα πάντα. Βραδέως άλλ' ασφαλώς οι μεραρχίες πού έριχνε ο Τσόρτσιλ τη μια κατόπιν τής άλλης στη μάχη τής Αθήνας, συνέτριβαν αδυσώπητα κάθε αντίσταση. Και τις πρώτες ήμέρες τού Ιανουαρίου 1945 ο ΕΛΑΣ εξεκένωσε την πρωτεύουσα. Την 12η Φεβρουαρίου 1945 υπογραφόταν η Συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία η αριστερά αφοπλιζόταν και παραδινόταν στο έλεος τής πάνοπλης δεξιάς.

Έληγε έτσι μια αναμέτρηση με προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν ή ήττα τού ΕΑΜ. Αλλά και ήττα τής ‘Ελλάδος, γιατί ανέκοψε το δρόμο προς την εθνική ενότητα και τις δημοκρατικές εξελίξεις. Η λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου για όλη την Ευρώπη ήταν αφετηρία γονίμων αναπλάσεων και δημιουργικής δημοκρατικής αναπτύξεως. ΕΙδικώς όμως για την ‘Ελλάδα, η εξέλιξη στράφηκε προς τα πίσω. Και μέσα σε αίματα, σε θρήνο, σε ερείπια πού συνέχιζαν το μαρτύριο τής Κατοχής ο πολυβασανισμένος λαός αναζητούσε μάταια το δρόμο του.

Για την κατάρρευση εκείνη, είδαμε πως υπεύθυνοι ήσαν οι ξένοι. Όλοι οι ξένοι.

Επιμέλεια Β. Αντωνίου

[πηγή: -«- φωτό-σχόλια, Επίκαιρα» τ. 317-(8ος -9ος 1974)]

-"Αυτός ήταν ο Δεκέμβρης- η ένοπλη απάντηση του λαού στην Αγγλική κατοχή" εκδόσεις "Φιλίστωρ" Δεκάμβρης 2004..