Η Ιστορία έχει χιούμορ. Μαύρο. Αποφάσισε λοιπόν η 27η Δεκεμβρίου να ταυτιστεί με τον θάνατο δύο πολιτικών προσωπικοτήτων που σίγουρα σφράγισαν τις τελευταίες δεκαετίες της ευρωπαϊκής πολιτικής: Ζακ Ντελόρ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Χαράς ευαγγέλια για τα ελληνικά ΜΜΕ, που έτσι κι αλλιώς παλεύουν με άνυδρες από ειδήσεις μέρες. Οι ταμπέλες μπήκαν εύκολα. Φίλος ο ένας, εχθρός ο άλλος. Οραματιστής ο ένας, καταστροφέας ο άλλος. Η ταινία του καλού και του κακού στη χιλιοπαιγμένη της εκδοχή.

Εκεί που τερματίζει η αποθέωση, συμπληρώνει η συνωμοσία.

Η Ελλάδα πάλι ως αντικείμενο, άβουλο παιδί σε έναν κόσμο ενήλικων Μεσευρωπαίων. Οι πολιτικοί της, άμοιροι ευθυνών, εξαρτώμενοι μόνο από τις διαθέσεις των ισχυρών, την αγάπη τους ή το μίσος τους. Απλοποιήσεις απενοχοποίησης πολιτικών φίλων ή μήπως εξαργύρωση πολιτικών υποχρεώσεων;

Η χθεσινή Καθημερινή φιλοξένησε μια συνέντευξη του Ζακ Ντελόρ, ο οποίος έλεγε με άλλα λόγια, σίγουρα πιο κομψά και όχι τόσο απότομα, αυτό που εν πολλοίς πίστευε και ο Β. Σόιμπλε: «Η Ελλάδα θα έπρεπε να περιμένει ακόμα δύο ή τρία χρόνια πριν υιοθετήσει το κοινό νόμισμα». Ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν ξεστόμιζε μάλιστα και κάτι πολύ βαρύτερο, το οποίο όμως εξηγεί πλήρως αυτή που επικράτησε να αξιολογείται στον ελληνικό Τύπο ως η «προτεσταντική» τιμωρητική λογική Σόιμπλε: «Όταν η κυβέρνηση μια χώρας επιτρέπει ή προβαίνει σε ανοησίες, δυστυχώς αυτό συνεπάγεται κάποιο τίμημα, το οποίο τελικά το πληρώνει ο λαός». Αυτό ήταν το απόσταγμα της λογικής του Γερμανού.

Ποιες κυβερνήσεις όμως να εννοούσε ο Γάλλος; Μήπως του Τσίπρα; Φυσικά όχι, γιατί η συνέντευξη δόθηκε το 2014. Η δημοσιογράφος δεν έκανε διευκρινιστική ερώτηση. Ο μύθος του καλού Γάλλου, του κακού Γερμανού και των άμοιρων από ευθύνες Ελλήνων δεν χρειάζεται υπεραναλύσεις.

από:https://www.avgi.gr