Η Αριστερά δεν ορίζεται από τις θέσεις που καταλαμβάνει στο Κοινοβούλιο, ούτε από την όποια πολιτική της διαφοροποίηση σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε Δεξιά και συντήρηση.

Σε ολόκληρο τον 20ό αιώνα η Αριστερά αφορούσε κόμματα και οργανώσεις που βρίσκονταν αριστερότερα και δεξιότερα του κομμουνιστικού κόμματος. Για μια μεγάλη περίοδο, μάλιστα, αφορούσε εργατικά κόμματα με σαφή κοινωνική αναφορά στην εργατική τάξη και με θεωρητική αναφορά στον μαρξισμό.

Αυτό σιγά-σιγά άρχισε να αλλάζει όταν από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 η σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε τον μαρξισμό. Εντούτοις, ώς την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Αριστερά είχε στο κέντρο της τα κομμουνιστικά κόμματα καθώς ετεροκαθοριζόταν στη βάση των θέσεων που λάμβανε απέναντι στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.

Αυτό πλέον έχει αλλάξει, τραγικά, σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς τραγική και παγκόσμια ήταν η ήττα της Αριστεράς μετά τις εξελίξεις 1989-1991. Ομως η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το όραμα και τον στόχο μιας δικαιότερης κοινωνίας και χωρίς να διεκδικεί να εκφράσει τον εργαζόμενο λαό, δηλαδή τους εργάτες και τα εργαζόμενα φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα.

Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι Αριστερά αν περιοριστεί στη διεκδίκηση ενός καλύτερου καπιταλισμού, ειδικότερα τώρα που αυτός γίνεται όλο και περισσότερο παρασιτικός. Τώρα που βρίσκεται σε βαθιά δομική κρίση και δεν έχει άλλο δρόμο να ξεφύγει από αυτήν παρά μέσω της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που δημιούργησε στο παρελθόν, δηλαδή υπερσυσσωρευμένου πάγιου και μεταβλητού κεφαλαίου (μηχανών, εγκαταστάσεων, υποδομών και εργατικής δύναμης).

Η Αριστερά στην Ελλάδα παρουσιάζει μια αξιοπρόσεκτη ιδιαιτερότητα. Πέραν των προβλημάτων που δημιούργησε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΚΚΕ -από το 2012 και μετά- διαχωρίστηκε από αυτήν με τη θέση «εμείς δεν είμαστε αριστεροί-είμαστε κομμουνιστές».

Την ίδια περίοδο, και στη βάση του κενού που δημιούργησε το ΚΚΕ, κυρίαρχη δύναμη στον χώρο της Αριστεράς έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ που από τις θέσεις του αριστερού ριζοσπαστικού ρεφορμισμού οδηγήθηκε στην εφαρμογή -αναγκαστικά έλεγε ο ίδιος- μνημονιακής πολιτικής, δηλαδή μιας πολιτικής ακραία νεοφιλελεύθερης. Ετσι η κρίση του η οποία ακολούθησε πολλαπλασίασε και γενίκευσε την ήδη υπάρχουσα κρίση της ελληνικής Αριστεράς.

Η Αριστερά στην Ελλάδα εδώ και καιρό και ειδικότερα μετά τις τελευταίες εκλογές βιώνει, πλέον ανοικτά, το δικό της 1989-1991. Κι αυτό αφορά όλες τις εκφάνσεις της. Πρόκειται για κρίση που απειλεί την ίδια της την ύπαρξη με μετάλλαξη, με μετατροπή στο αντίθετό της ανεξαρτήτως αν οι σημαίες και οι τίτλοι θα μείνουν στη θέση τους. Αν αυτό δεν το καταλάβει απλά θα το υποστεί.

www.efsyn.gr