Γεννημένος το 1957 στην Καλκούτα των Ινδιών, ο Λάβερτι σπούδασε Φιλοσοφία στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης, καθώς και Νομική στη Γλασκόβη. Ωστόσο πολύ νωρίς άρχισε να ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική (Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Χιλή κ.α.), να συνδιαλέγεται με τους ντόπιους, να «μπαίνει» στα παπούτσια τους όπως μας είπε πολλές φορές, και για δυόμισι χρόνια να εργάζεται για τον Οργανισμό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Νικαράγουα: «Εζησα το απελευθερωτικό κίνημα των Σαντινίστας και την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Σομόσα το 1979 από κοντά. Είδα με τα μάτια μου τι σημαίνει να παίρνεις μια χώρα ερείπιο, μετά από έναν αιώνα δικτατορικών καθεστώτων και ασυδοσίας, και να αρχίζεις σιγά σιγά να εργάζεσαι για τους ανθρώπους της. Είδα πως μόνο μικρά βήματα μπορούν να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και πόσο ασύλληπτα σημαντικό είναι αυτό εν τέλει. Οπως και είδα πώς οι ΗΠΑ κατόρθωσαν μετά να διαλύσουν εκ νέου τη χώρα μέσα σε μόλις δέκα χρόνια» μας είπε σε κατ’ ιδίαν συνέντευξη.

«Είστε αξιοθαύμαστοι που έχετε δημιουργήσει αυτό το συνεταιριστικό εγχείρημα ως εφημερίδα» συνέχισε. «Ισως οι αναγνώστες σας να μην έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό. Το λέω εγώ που ήμουν για χρόνια σε ακτιβιστικές ομάδες και δικαιωματικά κινήματα. Πλέον ο ακτιβισμός πρέπει να αλλάξει τους τρόπους δράσης του: το διακύβευμα πλέον είναι η δημιουργία κοινοτήτων. Οχι μόνο συνδικάτων, αλλά κοινοτήτων. Το διακύβευμα είναι η ίδια η χαρά.

»Στη νέα ταινία του Κεν, ταξίδεψα στη Βόρεια Αγγλία και γνώρισα τους απογόνους των ανθρακωρύχων αλλά και αρκετούς που είχαν λάβει μέρος στη μεγαλειώδη απεργία του 1984-1985, την οποία συνέθλιψε η Θάτσερ. Είδα μία 90χρονη που ήταν μέσα στους αγώνες και είδα μια γυναίκα πολύ πιο περιποιημένη (ακόμη και στα ρούχα της), αλλά και στην ιδεολογία της από σημερινούς 30χρονους. Ωστόσο ξέρεις ποιο είναι το κοινό που έχουν; Είναι και οι δύο θλιμμένοι. Είναι λυπημένοι. Γιατί αυτό που πέτυχε τότε η Θάτσερ, αυτή η εγκληματική φιγούρα, είναι πως εργαλειοποίησε τη νίκη της πάνω στους ανθρακωρύχους ώστε να καταργήσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, κάθε έννοια κράτους πρόνοιας. Το ίδιο έκανε και ο Ρίγκαν. Και σήμερα (σ.σ. Πέμπτη 30.11.) μαθαίνω πως πέθανε ο Κίσινγκερ στα 100 του χρόνια. Που αν πέθαινε 70 χρόνια πριν, θα είχαν σωθεί τουλάχιστον 7 εκατομμύρια άνθρωποι. Ή θα ξεχάσουμε τι έκανε στη Χιλή, στην Αφρική, στην Ελλάδα, στην Κύπρο; Τώρα χορεύει με τη Θάτσερ και τον Ρίγκαν στην κόλαση, σε έναν αέναο χορό σαν το μαρτύριο του Σίσυφου.

»Το χειρότερο όλων που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι είναι ο σκοπός τους. Αυτός ήταν μόνο ένας και τον κατέκτησαν με κάθε κόστος (και εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών): να κυριαρχήσουν πάνω στο ιστορικό αφήγημα. Να γραφτεί μόνο από αυτούς. Να μην υπάρχει καμία άλλη άποψη. Να το εξουσιάσουν! Το ίδιο κάνουν και οι τωρινοί. Εγινα έξαλλος με τον πρωθυπουργό σας σαν τον άκουσα να γελάει τις προάλλες που πήγε στη Γερμανία σε δηλώσεις του σχετικά με τους πρόσφυγες. Πόσος κυνισμός απαιτείται για να «γελάς» με κάτι τέτοιο; Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βασανιστεί στη χώρα τους, είναι από εμπόλεμες ζώνες και φτάνουν στην Ευρώπη όπου τους περιμένει νέο βασανιστήριο: pushbacks και το ελληνικό Λιμενικό να τους πνίγει στη θάλασσα ή να τους αφήνει να πνιγούν. Και αυτό έχει αποδειχθεί, απλώς δεν είναι το κυρίαρχο αφήγημα! Γι’ αυτό είναι τρομερά σημαντικό ποιος το “γράφει”!

»Το ίδιο έκανε και με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα τώρα πρόσφατα. Που είναι απολύτως λάθος να μην είναι στην Ελλάδα - είναι προϊόν κλοπής και ως τέτοιο έχει γίνει αποδεκτό από τη χώρα μου. Μια χώρα που έχει διαλυθεί λόγω Brexit, όπως φαίνεται και στην ταινία. Οι άνθρωποι που είναι οι πραγματικοί ήρωες σε αυτήν, πάνω στους οποίους βάσισα το σενάριο, είναι φτωχοί παρατημένοι από το κράτος πολίτες. Που πίστεψαν τον κάθε εθνικιστή που τους έλεγε πως οι ίδιοι θα πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους και ταυτόχρονα ήθελαν να εκδικηθούν και αυτό το κράτος που τους παράτησε. Ηταν μια τεράστια αποτυχία. Ενα μοιραίο λάθος. Ασε που έχουμε για ηγέτη των Εργατικών (σ.σ. σερ Κιρ Στάρμερ) έναν τυχάρπαστο, γελοίο, που δεν διαφέρει παρά ελάχιστα από τους Τόρις.

»Καμία δήλωση δεν έκανε υπέρ της Παλαιστίνης, όπου συμβαίνουν στυγνές δολοφονίες. Δεν υποστηρίζω τη Χαμάς και ξέρω Ισραηλινούς που επιθυμούν την ειρήνη και τη συναδέλφωση και το δείχνουν δημόσια. Μα η κυβέρνηση του Ισραήλ κανονικά θα έπρεπε να δικαστεί για τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας που έχει κάνει» μας λέει.

Ωστόσο, δεν χάνει την ελπίδα, ούτε την αφήνει στην άκρη. Γιατί για τον Πολ Λάβερτι το να ελπίζεις είναι πολιτική θέση: «Αν δεν έχουμε ελπίδα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Η ελπίδα είναι πολυδιάστατη έννοια: καταρχάς είναι η ευφυΐα τού να ξεμπλέκεις το κουβάρι, να προχωράς πέρα από τις καταστάσεις που σε κρατάνε δέσμιο σε μία πραγματικότητα. Επειτα είναι η ενσυναίσθηση, να νιώθεις τον διπλανό σου.

»Το δείχνει και η ταινία, το είδα πριν από μία εβδομάδα που ήμουν στη Σερβία και στη Βουλγαρία και είδα μετανάστες σε κατάσταση απόγνωσης. Τα βλέπεις αυτά και σκέφτεσαι: Γιατί αυτές οι καταστάσεις είναι τόσο απελπιστικές; Γιατί δεν υπάρχει εργασία, δεν έχουν σπίτι να μείνουν ή κατάλληλο σπίτι, δεν έχουν λάβει καμία εκπαίδευση, δεν έχουν φροντίδα και στήριξη παρά μόνο ένα σύστημα που τους λέει “συγγνώμη, ποιοι είστε; Δεν σας βλέπουμε”.

»Μόνο αν έχεις την ικανότητα να δεις πέρα από αυτή την κατάσταση την οποία βιώνεις και να στηριχτείς και να στηρίξεις τον διπλανό σου, μπορεί να υπάρχει ελπίδα. Ο Αγιος Αυγουστίνος, δεκαέξι αιώνες πριν, έλεγε πως η ελπίδα είναι σαν δύο κόρες: η μία διαπιστώνει πώς είναι τα πράγματα και η άλλη έχει τη γενναιότητα να τα αλλάξει.

»Μιλάμε, λοιπόν, για μια βαθιά ανθρώπινη, άρα και πολιτική έννοια. Γιατί η ελπίδα εργαλειοποιείται. Από όλες τις εξουσιαστικές δομές και κυβερνήσεις. Δημιουργείται επίπλαστη και “πωλείται”. Σήμερα νομίζουμε πως το να ελπίζεις σημαίνει πως θα κερδίσεις το Λόττο - όχι πως θα αγωνιστείς για μια άλλη ζωή. Την Ιστορία τη γράφουν οι αθέατοι. Αυτοί που “δεν φαίνονται” στο σύστημά τους. Οχι το σύστημά τους».

www.efsyn.gr