Παρακολουθώ εδώ και μέρες τον καβγά για την ταινία του Λάνθιμου. Δεν έχω προλάβει να τη δω και γνώμη δεν έχω. Επίσης, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμα παίξει η πολυαναμενόμενη συνέντευξη του πρωθυπουργού για τον ΛΟΑΤΚΙ γάμο - επίσης δεν θα τοποθετηθώ για κάτι που δεν γνωρίζω το ακριβές περιεχόμενό του. Ωστόσο, θα ήθελα να μοιραστώ δυο σκέψεις μαζί σας για τον τρόπο που «συζητιούνται» αυτά τα δυο θέματα στη δημόσια σφαίρα, στον ψηφιακό καφενέ δηλαδή.
Με το «Poor things» μοιάζει σχεδόν να έχει γίνει μόδα να γράφει ο καθένας την παρόλα του ακόμα κι αν δεν έχει δει την ταινία. Το ίδιο και με τον ΛΟΑΤΚΙ γάμο και την παιδοθεσία - όλοι έχουν μια άποψη, ακόμα και άνθρωποι που ανάθεμα αν έχουν γνωρίσει έναν (1) ΛΟΑΤΚΙ συμπολίτη τους, πόσο μάλλον οικογένειες με μικρά ή μεγάλα παιδιά - πολλώ δε μάλλον να έχουν κάτσει και να έχουν όντως μελετήσει και τα επιστημονικά δεδομένα. Και μάλιστα η άποψη σερβίρεται πασπαλισμένη με μπόλικη δόση ηθικού πανικού, για το καλό του παιδιού (βεβαίως βεβαίως) και της κοινωνίας μας (ανυπερθέτως).
Στη μεν περίπτωση Λάνθιμου ουδόλως βλάπτει την ταινία (και πολύ περισσότερο τον σούπερ πετυχημένο δημιουργό της) η αποψάρα του καθενός - ακόμα κι αν είναι εμπαθής ή κουβαλάει 35 καντάρια τοξικότητας. Στην περίπτωση των ΛΟΑΤΚΙ πολιτών, ωστόσο, μιλάμε για αληθινούς ανθρώπους, με αληθινά παιδιά, αληθινές οικογένειες, αληθινά συναισθήματα - και η αποψάρα του καθενός μπορεί να στιγματίζει, να προσβάλλει, να τραυματίζει, να διασπείρει μίσος, να φουντώνει διακρίσεις, να υποθάλπει τη βία.
Τα παιδιά τα μεγαλώνουν η αγάπη, ο σεβασμός, η φροντίδα, η αφοσίωση - κι αυτά δεν έχουν ούτε φύλο ούτε σεξουαλικό προσδιορισμό. Οπως δεν έχουν φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό η κακοποίηση, η παραμέληση, η αδιαφορία, η βία. Το καθημερινό αστυνομικό δελτίο είναι η τραγικότερη απόδειξη.
www.efsyn.gr