Η ζωή συνεχίζεται. Έτσι δεν λέμε συνήθως μετά από κάποια δυσκολία, αναποδιά ή καταστροφή;
Η ζωή συνεχίζεται, μια φράση που πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψουμε για να πάμε παρακάτω, να κάνουμε μια νέα αρχή, να ξεχάσουμε ό,τι κακό μας βρήκε.
Η ζωή συνεχίζεται, δεν έχουμε άλλη επιλογή, τρεις λέξεις από τις οποίες ψάχνουμε να αντλήσουμε δύναμη για να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας.
Πόσο εύκολο, όμως, είναι να το κάνεις συνεχώς; Να συνεχίζεις τη ζωή σου, όταν βλέπεις ανθρώπους να καίγονται και να πνίγονται, περιουσίες να ρημάζονται, κόποι ολόκληρης ζωής να χάνονται μέσα σε μια νύχτα, τον τόπο σου, το μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες από μικρό παιδί, να καταστρέφεται ολοσχερώς;
Πόσο εύκολο είναι να συνεχίζεις, όταν λαμβάνεις μηνύματα απόγνωσης από αγαπημένους σου ανθρώπους, που σου ζητούν βοήθεια, ανεβασμένοι σε κάποια στέγη ή ταράτσα, χωρίς νερό και τρόφιμα;
Συνεχίζεις τη ζωή σου, όταν νιώθεις τον φόβο στη φωνή του φίλου σου που βλέπει τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει; Όταν ηλικιωμένοι, έγκυες, άρρωστοι και μωρά έχουν αφεθεί στην τύχη τους; Όταν βλέπεις το «επιτελικό» κράτος των «αρίστων» ανύπαρκτο για μία ακόμα φορά, ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του;
Τι άλλο, όμως, μπορείς να κάνεις; Ακούς τις δραματικές εκκλήσεις, ανθρώπους που φωνάζουν μέσα στα αυτιά σου πως θα πεθάνουν αν δεν πάει κάποιος να τους απεγκλωβίσει άμεσα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να πεις ένα απλό «κουράγιο, υπομονή, καλή δύναμη».
Εύχεσαι να πάνε όλα καλά και επιστρέφεις στη δουλειά σου, για να ανταποκριθείς στα αυστηρά deadline σου, να μη μείνεις άνεργος, να μπορέσεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, να ζήσεις την οικογένειά σου. Μπορεί να έχεις ανθρώπους που κινδυνεύουν, περιουσίες που καταστράφηκαν, αλλά δεν έχεις περιθώριο για να θρηνήσεις, να σκεφτείς τι πήγε στραβά, να συνειδητοποιήσεις τι πρέπει να αλλάξει, να δράσεις.
Κι αυτό σε σκοτώνει. Γιατί νιώθεις ανήμπορος. Γιατί έχεις πλέον καταλάβει πως αύριο μπορεί να είναι η δική σου σειρά. Να χρειάζεσαι εσύ βοήθεια και κανείς να μη σε στηρίζει. Γιατί βλέπεις τον παππού με την βάρκα που σώζει ανθρώπους, αλλά βλέπεις και εκείνον που ψάχνει να εκμεταλλευτεί την ανάγκη σου και να σου πουλήσει ένα μπουκάλι νερό με 50 ευρώ. Γιατί βλέπεις εθελοντές να βγάζουν τη γιαγιά κολυμπώντας, αλλά είναι κι αυτός που προσπαθεί να κάνει πλιάτσικο στο ρημαγμένο σπίτι σου.
Είναι δύο κόσμοι. Αυτοί που στέκονται στο πλευρό των πληγέντων και αυτοί που ψάχνουν να εκμεταλλευτούν την καταστροφή, βλέποντάς την ως ευκαιρία. Και εκεί είναι που πρέπει να διαλέξουμε, να τοποθετηθούμε, να μην αφήσουμε την απανθρωπιά να πνίξει την αλληλεγγύη.
Η ζωή συνεχίζεται. Το θέμα, όμως, είναι πώς συνεχίζεται. Με ποιους όρους. Με ποιες συνθήκες. Για την ικανοποίηση ποιών αναγκών. Κάτι τέτοιες στιγμές, χρειάζεται να σηκώσουμε το κεφάλι και να κοιτάξουμε γύρω μας. Να αναλογιστούμε σε ποια κοινωνία ζούμε, αλλά και να αποφασίσουμε για το τι κοινωνία θέλουμε. Και να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε κατεύθυνση, να ανατρέψουμε το σάπιο σύστημά τους που φτιάχνει ανθρώπους δύο ταχυτήτων. Τώρα, όσο ακόμα προλαβαίνουμε.
*Δημοσιογράφος, συγγραφέας
πηγή: https://www.efsyn.gr