Ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο εμφύλιος μεταξύ κοινωνικών ομάδων είναι από τις συνήθεις τακτικές και πρακτικές κάθε δεξιάς διακυβέρνησης. Αυτό καταδεικνύει η επιλογή της υπουργού Παιδείας Ν. Κεραμέως να αντιμετωπίσει τις καταλήψεις των σχολείων, στρέφοντας τους καθηγητές εναντίον των μαθητών με το «κόλπο» της τηλεδιδασκαλίας και της απουσίας. Αλλά εδώ εμφαίνεται και η δεξιά αντίληψη για την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Σύμφωνα μ’ αυτή ο εκπαιδευτικός δεν είναι παιδαγωγός, αλλά χωροφύλακας και μπόγιας! Είναι ο τιμωρός της βέργας και της διαρκούς απειλής του «χαλάσματος της διαγωγής»! Είναι ο από καθέδρας πομπός της αδιαπραγμάτευτης γνώσης, του δογματισμού και του φονταμενταλισμού των παπάδων-αγιατολάχ. Το σύνθημα του Τραμπ «να κάνουμε πάλι την Αμερική μεγάλη», στην Ελλάδα μεταφράζεται σε «νέα εθνική αυτοπεποίθηση», που χρειάζεται όχι τα πραγματικά «φώτα» της αρχαιότητας αλλά το νέο φωτισμό της Ακρόπολης ως θεάματος, κι έναν εκπαιδευτικό μεσαίωνα! Είναι η συντηρητική αντίληψη που συνοψίζεται στο να πάρει το παιδί ένα “χαρτί”, να πιάσει μια δουλειά. Αλλά έτσι η εκπαίδευση παύει να έχει σχέση με την παιδεία και την καλλιέργεια και περιορίζεται στην εκμάθηση κάποιας τεχνικής δεξιότητας.  

Όμως αυτή, όπως έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, δεν είναι εκπαίδευση. «Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!» Και συνεχίζει: «Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν – και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες – την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά*». Υπ' αυτή την οπτική, η συμμετοχή των μαθητών/τριών στις καταλήψεις και στις διαδηλώσεις είναι ενταγμένη στην εκπαίδευσή τους. Είναι η συμμετοχή στις καταλήψεις και τον αγώνα για την προστασία της υγείας και της κάλυψης των εκπαιδευτικών κενών που τους εκπαιδεύει ως πολίτες και ως ανθρώπους. Αλλά η συμμετοχή στα κοινά σημαίνει συλλογικότητα, σημαίνει εκπαίδευση στο "Εμείς", κάτι που συνιστά "εστία αριστερής πολιτικής μόλυνσης" για τη Δεξιά! 

* Κορνήλιος Καστοριάδης, "Υστερόγραφο στην Ασημαντότητα. Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία μας", Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, 2000,
01.10.20

πηγη:http://artinews.gr