Ο σπουδαίος Μίλαν Κούντερα, στο βιβλίο του «Η τέχνη του μυθιστορήματος» (εκδόσεις Εστία), αναφέρει τον εξής επίκαιρο αφορισμό: «Ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι συνδεδεμένοι όπως το σαλιγκάρι με το καβούκι του: ο κόσμος αποτελεί μέρος του ανθρώπου, είναι η διάστασή του και, ενόσω ο κόσμος αλλάζει, η ύπαρξη αλλάζει επίσης».
Φυσικά το μακρινό 1987 που γράφτηκε το βιβλίο η έννοια της κλιματικής αλλαγής σχεδόν δεν υπήρχε, αλλά η ουσία της σχέσης κόσμου (φυσικό περιβάλλον) και ανθρώπινης ύπαρξης παραμένει από τότε αναλλοίωτη. Σήμερα δε, στο φως των πρόσφατων περιβαλλοντικών εξελίξεων, η ουσία αυτή αναδεικνύεται στο έπακρο. Είμαστε συνδεδεμένοι με τον φυσικό μας κόσμο, αλλά και τον κοινωνικό, όπως το σαλιγκάρι με το καβούκι του.
Ο Καρλ Μαρξ στα «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα» το διατυπώνει διαφορετικά, αλλά στην ουσία, λέγοντας το ίδιο με τον Κούντερα: «Η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου, δηλαδή η φύση στον βαθμό που δεν είναι ανθρώπινο σώμα. Ο άνθρωπος ζει από τη φύση, δηλαδή η φύση είναι το σώμα του, και πρέπει να διατηρήσει έναν συνεχή διάλογο μαζί της, αν θέλει να μην πεθάνει. Λέγοντας ότι η φυσική και πνευματική ζωή του ανθρώπου συνδέεται με τη φύση, εννοούμε ότι η φύση συνδέεται με τον εαυτό της, γιατί ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης».
Αυτός ο διάλογος με τη φύση που αναφέρει ο Μαρξ, από τότε που υπάρχει ο καπιταλισμός, δεν υφίσταται. Υπάρχει ένας διαρκής μονόλογος του ανθρώπου, ο οποίος αντιμετωπίζει τη φύση και τους πόρους της σαν κάτι ανεξάντλητο και είδος προς εκμετάλλευση. Αγνοώντας πως εάν δεν υπάρχει πλέον φυσικό περιβάλλον ο άνθρωπος θα χάσει το...«καβούκι» του και τότε το σαλιγκάρι θα είναι αδύνατο να ζήσει.
Η «αξιοποίηση» (βλ. λεηλασία) της φύσης για περισσότερους από τρεις αιώνες αλλάζει τα πάντα, μαζί και το κλίμα. Πλέον ο πλανήτης «κολυμπά» σε μια θάλασσα δηλητηριωδών αερίων, τα οποία εκπέμπονται σαν ρύποι από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Εάν δεν αλλάξει κάτι, η πορεία του ανθρώπινου είδους είναι προδιαγεγραμμένη. Οπως και οι δεινόσαυροι θα εξαφανιστούμε, αλλά με πολύ πιο οδυνηρό και αργό τρόπο. Θα αναγκαστούμε να ζήσουμε στιγμές πραγματικής Αποκάλυψης. Γι’ αυτό η πίεση προς τις κυβερνήσεις πρέπει να είναι ασφυκτική, καθώς αυτές αδιαφορούν πλήρως για το θέμα και συνεχίζουν στον ίδιο νοσηρό δρόμο της καταστροφής της φύσης και ημίμετρων που αλληλοακυρώνονται μεταξύ τους.
Είναι ενδεικτικό ότι οι τελευταίες σύνοδοι για το κλίμα έγιναν υπό την προεδρία CEO πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Οι κατ’ ευφημισμόν ηγεσίες του πλανήτη διακατέχονται από μια αυτοκαταστροφική τύφλωση που μας οδηγεί κατευθείαν στον γκρεμό. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η αντίδραση των λαών. Οπως είναι γνωστό, οι άνθρωποι που επωφελούνται από ένα σύστημα δεν θέλουν να αλλάξουν αυτό το σύστημα. Θα μου πείτε πως εάν συμβεί κάποια μείζων περιβαλλοντική καταστροφή, δεν θα γλιτώσει κανείς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η απληστία και η μανία για χρήμα είναι τέτοια που αυτές οι «ελίτ» δεν βλέπουν τίποτε άλλο μπροστά τους παρεκτός δολάρια και ευρώ.
Οσο για τους αρνητές της κλιματικής αλλαγής, ο Στεφάν Λεβαντόφσκι, ψυχολόγος από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, την αποδίδει σε έναν αμυντικό μηχανισμό του εγκεφάλου, στην προσπάθεια να διατηρήσει την ταυτότητά του πείθοντας τον εαυτό του ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα.
από: https://www.efsyn.gr