Ας μην αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να προχωρά σε μια τόσο χοντροκομμένη επίδειξη υπόκλισης στην Ακροδεξιά εντός και εκτός συνόρων ένας καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Ο κ. Γεραπετρίτης, όπως και οι λοιποί έμπιστοι του κ. Μητσοτάκη που στελεχώνουν το επιτελικό κράτος, δεν έχουν πολιτική ταυτότητα, όπως οι άγγελοι του κ. Νατσιού δεν έχουν φύλο. Με μεγάλη ευκολία ο κ. καθηγητής ξεκίνησε την ανάμιξή του με την πολιτική από τη γενική γραμματεία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και στη συνέχεια το 2016 διορίστηκε στο Δ.Σ. του Ινστιτούτου Κωνσταντίνος Καραμανλής, προτού τον επιλέξει από το 2017 στην ομάδα των εμπίστων του προσωπικού του think tank ο κ. Μητσοτάκης.

Ασφαλώς δεν είναι σύνηθες για ένα πολιτικό στέλεχος να κερδίζει την εμπιστοσύνη και των τριών πολιτικών οικογενειών που διαφεντεύουν τη μεταπολεμική Ελλάδα. Αλλά ο κ. Γεραπετρίτης δεν έπεισε κυρίως με τις επιστημονικές του γνώσεις, όσο με τις ειδικές σχέσεις που διατηρεί με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Πιο κραυγαλέα, η προσωπική του σχέση με τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Σε ανάρτησή του στο «Χ» o ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος σχολίαζε τον περασμένο Μάρτιο: «Ο Γεραπετρίτης είναι προσωποποίηση της διαπλοκής. Είναι παντρεμένος με την κόρη του δεύτερου βασικού μετόχου της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Είναι πρόκληση που τον έβαλε ο Μητσοτάκης υπουργό Μεταφορών». Για περισσότερα παραπέμπω στην έρευνα της Ευριδίκης Μπερσή των «Reporters United» («Τέμπη: Συγνώμη γαμπρέ, η ΤΕΡΝΑ φυλάει τα ρούχα της», 18.5.2023, https://tinyurl.com/yrqcgnaf).

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Αλλά και στην πρόσφατη λογοκριτική του παρέμβαση ο κ. Γεραπετρίτης δεν είχε στόχο να ικανοποιήσει τον κ. Νατσιό. Το υπαινίχθηκε μιλώντας στον Παύλο Τσίμα, όπου υποστήριξε ότι η εντολή να αποσυρθεί το έργο από το προξενείο προηγήθηκε της ομιλίας Νατσιού («Σκάι», 20.12). Βέβαια απέφυγε να πει αυτό που γνωρίζουμε όλοι, ότι δηλαδή υπάκουσε στο σχετικό μήνυμα του Αντώνη Διαματάρη, επί χρόνια εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, ο οποίος από τις 13.12 είχε επιτεθεί στον γενικό πρόξενο ισχυριζόμενος ότι με την έκθεση «προσβάλλεται η σημαία μας» («Μια άστοχη έκθεση τέχνης στο Γ. Προξενείο»). Η εφημερίδα του κ. Διαματάρη είχε δύο μέρες αργότερα εξευτελίσει τον κ. Γεραπετρίτη αναφέροντας ότι «στο υπουργείο Εξωτερικών “κουμάντο” κάνει η υφυπουργός Αλ. Παπαδοπούλου», αλλά μόλις έγινε γνωστή η παρέμβασή του στο προξενείο επανήλθε με επαινετικό άρθρο και για τον υπουργό («Εύγε στον υπουργό», 15.12).

Αλλά ακόμα και έτσι για ποιο λόγο ο συνταγματολόγος κ. Γεραπετρίτης έσπευσε με τόση πρεμούρα να επιτεθεί στον γενικό πρόξενο και να ικανοποιήσει τον κ. Διαματάρη; Η απάντηση και πάλι στον «Εθνικό Κήρυκα», στις αρχές του μήνα, όπου ο κ. Διαματάρης εξυμνεί τη θέσπιση επιστολικής ψήφου ως «επαναστατική εξέλιξη» και θυμίζει ότι είχε επιχειρήσει να το κάνει ο ίδιος, ως υφυπουργός Εξωτερικών «αρμόδιος για τον απόδημο Ελληνισμό», αλλά δεν το κατόρθωσε γιατί τότε «δεν συμφωνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ» («Το μεγάλο βήμα της επιστολικής ψήφου», 1.12). Γνωρίζουμε βέβαια τους λόγους που οδήγησαν στην παραίτησή του.

Αθελά τους τώρα Διαματάρης και Γεραπετρίτης με την απαράδεκτη λογοκριτική τους παρέμβαση αποκαλύπτουν το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής απεύθυνσης στο εκλογικό ακροατήριο των «αποδήμων». Στόχος είναι η πρόκληση ενδιαφέροντος στους πιο συντηρητικούς εν δυνάμει ψηφοφόρους, οι οποίοι καλούνται να στηρίξουν με την επιστολική τους ψήφο τη Δεξιά, για να «σώσουν» την Ελλάδα από τους προοδευτικούς πολιτικούς και την Αριστερά. Αυτοί ασφαλώς ελάχιστα ενδιαφέρονται για το καταγγελτικό μήνυμα του εικαστικού έργου της Γεωργίας Λαλέ κατά της βίας με θύματα γυναίκες και κατά των γυναικοκτονιών.

Το κωμικοτραγικό στην υπόθεση είναι ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει επιτραπεί με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου ακόμα και το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας. Τον Ιανουάριο του 1974 το Ανώτατο Δικαστήριο δικαίωσε τον Πίτερ Γκρίνφιλντ, ο οποίος είχε προσθέσει το σήμα της ειρήνης στην αμερικανική σημαία τον Μάιο του 1970, διαμαρτυρόμενος για τις επιθέσεις στην Καμπότζη και την αιματηρή καταστολή των φοιτητών στο Kent State University.

Αλλά η πιο σημαντική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1989. Με αυτήν δικαιώθηκε ο Γκρέγκορι Τζόνσον, ο οποίος είχε καταδικαστεί στην Πολιτεία του Τέξας επειδή έκαψε μια αμερικανική σημαία. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η περίφημη Πρώτη Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος που αναφέρεται στην ελευθερία της έκφρασης πρέπει να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της βεβήλωσης ή της καταστροφής της σημαίας.

Τότε αντέδρασε, χωρίς επιτυχία, ο πρόεδρος Μπους, προτείνοντας τη θέσπιση μιας νέας Τροπολογίας με την οποία θα απαγορεύεται η «βεβήλωση» της σημαίας. Το ίδιο επιχείρησε και ο Ντόναλντ Τραμπ το 2016, αλλά κι αυτός απέτυχε. Και να τώρα που το κατόρθωσαν οι Διαματάρης - Γεραπετρίτης. Και οι δυο τους παραμένουν στενοί συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο πρώτος μάλιστα διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις και με τον Στέφανο Κασσελάκη. Ποιος «πρόξενος» μπορεί να σταθεί μπροστά τους;

Γιατί τον επιλέξαμε

Γιατί με την πρόσφατη απόφασή του να συνταχθεί με τις πολιτικές επιταγές των κυρίων Νατσιού και Διαματάρη εξέθεσε το αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο του «επιτελικού κράτους» του Κυριάκου Μητσοτάκη.

από:  https://www.efsyn.gr