Οι ευθύνες του λαού είναι ένα μοτίβο στο οποίο επανέρχονται πολλοί με μια τάση περιφρόνησης για να εξηγήσουν μια σειρά από κατ’ αυτούς ανεξήγητα φαινόμενα, ανάμεσά τους και αυτά των εθνικών είτε των κομματικών εκλογών.
Καθώς ακούω τις κατηγόριες τους ξαναθυμάμαι τα λόγια του Σολωμού για τον πάντοτε ευκολοπίστευτο και πάντα προδομένο λαό. Ομως τα λόγια τα δικά του δεν φανερώνουν υποτίμηση για τον λαό στον αγώνα του οποίου αφιέρωσε την τέχνη του, αλλά έναν καημό, μια έκκληση να μην παγιδεύεται από την πίστη του στις προδοσίες που του ετοιμάζουν. Ισως η λέξη «πάντοτε» που επαναλαμβάνεται δύο φορές στη σύντομη φράση του να είναι που την κάνει να παραμένει επίκαιρη και αιχμηρή.
Γιατί κάτω από τη γαλήνια ή τη θυελλώδη επιφάνεια των πολιτικών δρωμένων, κινούνται μηχανισμοί μιας νοσηρής ψυχαναγκαστικής επανάληψης, ικανής να αλλάζει πρόσωπα και προσωπεία. Τα στοιχεία της: Ηγέτες που υπόσχονται παραδείσους της ψευδαίσθησης αν όχι της παραίσθησης. Οπαδοί που διαδοχικά πιστεύουν, παθιάζονται και προδίδονται. Κάποιοι ηγέτες που μετά την πτώση τους μεταμφιέζονται και ανανεώνουν την ταυτότητά τους με τα τόσο ίδια με τα παλιά τους λογύδρια, με τα οποία θα επανακάμψουν και θα επαναπροδώσουν περισσότερο και καλύτερα. Και κάποιοι οπαδοί που αθωώνουν τα ινδάλματά τους, στρέφουν την επιθετικότητά τους εναντίον των αντιπάλων είτε του συνόλου της κοινωνίας, κάποτε και εναντίον του εαυτού τους, και τελικά είναι έτοιμοι για το παιχνίδι της αέναης επανάληψης.
Οχι τυχαία από τον κομματικό λόγο των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων έλειψε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μια σειρά από «ενοχλητικές» λέξεις και εκφράσεις: Εθνική ανεξαρτησία και ξένη εξάρτηση, με τις συνέπειές τους στην πολιτική και την οικονομία, με ένα δάνειο να πολλαπλασιάζεται αποπληρούμενο. Καταστροφή του περιβάλλοντος διά της κερδοσκοπικής «προστασίας» του. Πόλεμος και ειρήνη στον κόσμο, στην κοινωνία και στην ψυχή του ανθρώπου. Πολιτισμός, όταν αυτό σημαίνει κάτι παραπάνω από κατανάλωση οργής και κονδυλίων. Η δραπέτευση αυτών των λέξεων από το γκέτο της υστερόβουλης σιωπής θα σήμαινε πρόταση για έναν πολιτικό λόγο που λείπει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη λέξη που την έλλειψή της φανέρωσαν τα όσα ειπώθηκαν και διαπράχθηκαν εντελώς πρόσφατα: η λέξη πολίτης. Γιατί ηττημένος από τις τελευταίες και όχι μόνον εξελίξεις δεν είναι ένα κόμμα, μία παράταξη, μία ιδεολογία, αλλά ο λαός, που μπορεί τα πάντα όταν γίνεται και πολίτης. Η ήττα του αυτή μπορεί να ηχεί χαρμόσυνα για όποιους άλλη μία φορά ενορχήστρωσαν από τις λάσπες όπου κινούνται τη ζωή μας. Και αυτό διότι ξέρουν ότι το να αναδυθεί ένας λαός πολίτης, είναι ο χειρότερος φόβος τους και η μόνη μας ελπίδα.
από: https://www.efsyn.gr