Του Γ. Λακόπουλου

Η θλιβερή εστίαση της επικαιρότητας στη «βίλα του Τσίπρα» έκοψε το άθροισμα ΝΔ- Κυβέρνηση  στα τρία.

Στη μια πλευρά βρίσκεται η μικρή ομάδα – με τον εντολοδόχο Στ. Πέτσα στο κέντρο- που μετακινείται  στην βορβορώδη Τσιπρολογία από το ρόλο του ατυχούς  υπερασπιστή της  πρωθυπουργικής παρανομίας στην Πάρνηθα.

Μεταξύ μας. Ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να τους έχει σε μεγάλη υπόληψη: πρώτα τους έβαλε να σκίζονται ότι δεν έγινε τίποτε λάθος και μετά ο ίδιος  απολογήθηκε -έστω με μισή καρδιά- για το λάθος.

 Αφεντικό τους είναι, ό,τι θέλει κάνει. Άλλωστε για την προθυμία τους να διασύρονται για πάρτι του τους διάλεξε.

Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία βουλευτών, υπουργών και κομματικών στελεχών που δεν δίνουν μία για τον Μητσοτάκη πλέον – εκεί τους έφτασε και όπως φέρεται. Προτιμούν τη σιωπή στο προσκήνιο και την κακεντρέχεια – εναλλασσόμενη με θυμό ή χαβαλέ- στο παρασκήνιο.  

Άλλωστε αυτό που τους απασχολεί πλέον είναι η μετά Μητσοτάκη εποχή- που έρχεται κατεπάνω του. Όταν δεν ψιθυρίζουν μεταξύ τους: «Πόσα θα είχαμε αποφύγει αν επικρατούσε η Ντόρα».

Η Ντόρα Μπακογιάννη βρίσκεται στην κορυφή αυτού του τριγώνου. Αποδεικνύει διαρκώς ότι, παρά την περιθωριοποίησή της από τον Κυριάκο, εξακολουθεί να παραμένει μεγαλύτερο και διαυγέστερο πολιτικό μέγεθος από τον ίδιο.

Η κυρία τα τελευταία πέντε χρόνια έχασε τα πάντα από τον αδελφό της. Το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία για την ηγεσία της ΝΔ και από εκεί στην Πρωθυπουργία- για την οποία  ετοιμάζονταν για δυο δεκαετίες. 

Το οικογενειακό σπίτι-σύμβολο στα Χανιά, ως πρωτότοκη. Τη δεσπόζουσα θέση της στην πολιτική σκηνή, ως βασική υπουργός οσάκις κυβερνάει το κόμμα της.

Αλλά η Ντόρα είναι σαν αυτό που έλεγε η Αμερικανίδα ηθοποιός Ρίτα Γουέστ: όταν είναι καλή είναι πολύ καλή, αλλά όταν είναι κακή είναι καλύτερη. 

Φαίνεται και από το -ταυτόχρονα αγγελικό και σατανικό -χαμόγελό της, όταν εκφράζει τη «χαρά» για τις προκοπές του μικρού αδελφού της. Ή όταν «κατανοεί» την εξορία της στα Χανιά χωρίς χαρτοφυλάκιο.

Για την πρώην υπουργό και δήμαρχο η εκδίκηση δεν είναι πιάτο που τρώγεται κρύο. Τρώγεται σιγά -σιγά. Κάθε φορά που της δίνεται η ευκαιρία το απολαμβάνει.

Έχει εναντιωθεί στα σκύβαλα που μαζεύει ο Μητσοτάκης γύρω του και τις λοιπές ευτελείς επιλογές του.

Ξεμπρόστιασε τους ακραίους της βασιλείας του -σαν τον Πλεύρη και τον Κυρανάκη, όταν βρήκαν μια χαρά όσους έψηναν σουβλάκια έξω από προσφυγικό καταυλισμό:

«Η ανθρωπιά, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στον αδύναμο δεν νομοθετούνται, Τα μαθαίνεις ή στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του ή δεν τα μαθαίνεις ποτέ».  Τα «λέει στην πεθερά για να τα ακούσει η νύφη».

Πήγε κόντρα στις  θέσεις Μητσοτάκη στο Μακεδονικό: «Είναι έγκλημα όλος ο κόσμος να λέει τα Σκόπια “Μακεδονία” και εμείς να τους λέμε “φούφουτους». Τον έστειλε, όταν υποστήριξε τους χειρισμούς Τσίπρα στα ελληνοτουρκικά : «Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση».

 Το αγαπημένο της είναι να ταπώνει, ή να διασύρει, τον Άδωνι και τους ομοίους του.

Αυτή τη φορά -με την ηχηρή διαφοροποίησή της στην υπόθεση Λεγραινών,  από την οποία αρπάχθηκε το σύστημα του Κυριάκου για να πλήξει τον αντίπαλό του, η Ντόρα δάγκωσε πολύ:

«Αν θέλει -ο Τσίπρας-να πάει να νοικιάσει ένα σπίτι να πάει για όνομα του θεού, δεν νομίζω πως θα ενταχθεί μέσα στην πολιτική αντιπαράθεση. Τουλάχιστον όχι από εμένα!».

 Αυτό το τελευταίο, από τα Χανιά ως τον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ακούσθηκε σαν χαστούκι. 

πηγη:https://www.anoixtoparathyro.gr