Μια δολοφονία στο αστυνομικό τμήμα Αγίου Παντελεήμονα και ένα σύντομο ιστορικό βασανισμών και δολοφονιών στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας

[…]Ζητάει ο λαός αληθινή δικαιοσύνη; Εμείς του δίνουμε λίγο πιο δίκαιη απ’ αυτήν που έχει. Διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι για το αίσχος της εκμετάλλευσης; Εμείς διορθώνουμε το αίσχος, αφήνουμε όμως να υπάρχει η εκμετάλλευση. Θέλουν να μην τα τινάζουν πια μες στις φάμπρικες; Εμείς παίρνουμε ορισμένα μέτρα για να βελτιώσουμε τις συνθήκες δουλειάς, δίνουμε και κανένα επίδομα στη χήρα. Θέλουν να καταργήσουν τις κοινωνικές τάξεις; Εμείς περιορίζουμε λιγάκι τις εμφανείς ταξικές διαφορές, έτσι, για να μη χτυπούν πολύ στο μάτι… Θέλουν επανάσταση; Εμείς τους δίνουμε ολίγες μεταρρυθμίσεις. Όχι ολίγες, αρκετές. Τους μπουκώνουμε με μεταρρυθμίσεις. Ή μάλλον, τους μπουκώνουμε με υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις.[…]

Ντάριο Φο, «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού»

Όλα τα καθεστώτα, με οποιονδήποτε μανδύα, χρειάζονται την αστυνομία, η οποία είναι ένας βασικός πυλώνας εντός τους για την άσκηση της εξουσίας τους. Είναι αυτό που έχει κυριαρχήσει να αναφέρεται ως η «νόμιμη» βία του κράτους, υπονοώντας βέβαια πως υπάρχει και η «παράνομη» βία του κράτους η οποία μπορεί να υπόκειται σε διαδικασίες ΕΔΕ ή δικαστικές διαδικασίες. Οι όροι νόμιμο και παράνομο είναι ούτως άλλως προβληματικοί, αλλά στην περίπτωση που αφορούν τις κατασταλτικές λειτουργίες του κράτους είναι ένα και το αυτό. Σε περιπτώσεις δε που αφορούν αστυνομικά τμήματα, δηλαδή πλήρως ελεγχόμενα μέρη όπου σπάνια θα υπάρχει καταγραφή της αγριότητας των βασανιστών, τότε μιλάμε μόνο για εντελώς «νόμιμες» πρακτικές, που ακόμα και η τυχόν δημοσιοποίησή τους αποτελεί μήνυμα για το πόσο ισχυροί είναι οι βασανιστές.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει καταδικάσει κατ’ επανάληψη το ελλαδικό κράτος για αστυνομική βία κατά πολιτών, η οποία έμεινε ατιμώρητη λόγω των ΕΔΕ που μόνο στόχο είχαν την συγκάλυψη και στη συνέχεια την επικύρωση της συγκάλυψης με δικαστικές αποφάσεις υπέρ της αστυνομίας.

Στην έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας το 2012, με τίτλο: «Αστυνομική Βία στην Ελλάδα: Όχι μόνο Μεμονωμένα Περιστατικά», διαπιστώνεται πως:

«Η Διεθνής Αμνηστία γνωρίζει μόνο πολύ μικρό αριθμό υποθέσεων στις οποίες μέλη των σωμάτων ασφαλείας έχουν κατηγορηθεί και παραπεμφθεί σε δίκη για βασανιστήρια και άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.[…] Μεταξύ των ετών 1988 και 2012, η οργάνωση έχει καταγράψει 12 υποθέσεις, στις οποίες μέλη των σωμάτων ασφαλείας έχουν διωχθεί ποινικά και παραπεμφθεί σε δίκη με βάση […] Μόνο μία από αυτές τις υποθέσεις είχε ως αποτέλεσμα μέλος των σωμάτων ασφαλείας να κριθεί ένοχο».

Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις που βαφτίστηκαν «θάνατοι» από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, είναι αυτή του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ από το Πακιστάν, όπου βρέθηκε νεκρός στις 21/09/2024 στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα με σημάδια κακοποίησης σε όλο του το σώμα, καθώς και ενός 29χρονου από το Μπαγκλαντές, που δεν μάθαμε ποτέ το όνομά του, ο οποίος βρέθηκε κρεμασμένος απ’ τα ρούχα του σε κελί που κρατούνταν άλλα 11 άτομα, στο Α.Τ. Ομόνοιας. Και τα δύο τμήματα είναι γνωστά για τους βασανισμούς, τους βιασμούς και τις δολοφονίες που διαπράττονται εντός τους.

Ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ βασανίστηκε για μέρες μέχρι να δολοφονηθεί στις 21/09.

– Η αρχή έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου, όπου οδηγήθηκε στο πλαίσιο του Αυτοφώρου, στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας, έπειτα από μήνυση για το αδίκημα της ενδοοικογενειακής βίας.

– Το επόμενο πρωί μετάγεται στα δικαστήρια της Ευελπίδων για να δικαστεί, αλλά η εκδίκασή του αναβάλλεται για τις 16/9 και διατάσσεται η συνέχιση της κράτησής του στο ίδιο Α.Τ.

– Στις 16 Σεπτεμβρίου η δίκη αναβάλλεται οριστικά για τον Δεκέμβριο και διατάσσεται η απελευθέρωσή του. Ωστόσο, η αστυνομία δεν τον απελευθερώνει και τον μεταγάγει  στο Α.Τ. Πατησίων για να διαπιστωθεί εάν διέθετε νόμιμη άδεια διαμονής ή αν συνέτρεχαν προϋποθέσεις απέλασής του. Επειδή το εν λόγω Α.Τ. δεν διαθέτει κρατητήρια, οδηγείται στο Α.Τ. Γαλατσίου, όπου κρατείται μέχρι το απόγευμα της 17ης Σεπτεμβρίου.

– Στις 17 Σεπτεμβρίου οδηγείται στο Α.Τ. Κολωνού για τη συνέχεια της διοικητικής του κράτησης και λίγο πριν από τα ξημερώματα της επόμενης μέρας αφήνεται ελεύθερος, αφού το Α.Τ. Πατησίων ενημερώνει πως ο αδερφός του 37χρονου διέθετε όλα τα νομιμοποιητικά έγγραφα για την παραμονή του στη χώρα.

– Μετά την απελευθέρωσή του –άγνωστη η ακριβής ώρα– ο Μοχάμεντ εντοπίζεται από άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ για εξακρίβωση στοιχείων και οδηγείται, στις 00.30 της 18ης Σεπτεμβρίου, στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, το μέρος όπου τελικά τρεις μέρες μετά θα οδηγούνταν στον βασανιστικό του θάνατο από τους αστυνομικούς. Εκεί η προσαγωγή του μετατρέπεται σε σύλληψη με τις κατηγορίες της διατάραξης λειτουργίας υπηρεσίας, φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, απείθειας –αδικήματα που δήθεν τέλεσε ο 37χρονος εντός του Α.Τ. και συγκεκριμένα στις τουαλέτες του Α.Τ. όπου, κατά το δελτίο συμβάντων που συνέταξαν οι αστυνομικοί, έσπασε έναν νιπτήρα.

 – Ο Μοχάμεντ δικάζεται το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου για τα αδικήματα που του φόρτωσαν οι αστυνομικοί, καταδικάζεται και του επιβάλλονται 4 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή. Αντί όμως να οδηγηθεί στις φυλακές, επιστρέφει στο ίδιο Α.Τ. και κρατείται για τρεις μέρες όπου και εντοπίζεται νεκρός. Ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ βρέθηκε νεκρός στο μοναδικό σημείο όπου δεν υπάρχουν κάμερες, όπως κάμερες δεν υπάρχουν και στο σημείο όπου ισχυρίζονται οι αστυνομικοί πως έσπασε τον νιπτήρα.

Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση δολοφονίας μέσα σε αστυνομικό τμήμα και από τις λίγες που έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας. Είναι προφανές, πως τα εν λόγω τμήματα είναι «φωλιές» κακοποιητών, βασανιστών και δολοφόνων που απολαμβάνουν την αμέριστη στήριξη του κράτους στις πράξεις τους. Το Α.Τ. Ομόνοιας, όπου και βρέθηκε κρεμασμένος ένας 29χρονος από το Μπαγκλαντές, είναι ένας χώρος όπου θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη ή να γίνει μουσείο αγριότητας και μισανθρωπισμού. Ήδη από το 1999 υπάρχουν επίσημες καταγγελτικές αναφορές για το εν λόγω Α.Τ. από οργανώσεις ,όπως η Διεθνής Αμνηστία και ο Συνήγορος του Πολίτη.

Αναφέρουμε κάποια ενδεικτικά περιστατικά από την ιστορία του εν λόγω αστυνομικού τμήματος:

– Το 1996, ένας μετανάστης από το Λίβανο θα ξυλοκοπηθεί άγρια από αστυνομικούς, καθώς είχε διαπράξει το «σοβαρότατο» αδίκημα να μην να πληρώσει το τηλεφώνημα που έκανε από το περίπτερο και να φύγει.

– Το 1998, ένα παιδί από την Αλβανία ξυλοκοπείται άγρια.

– Τον Νοέμβριο του 1998, αποκαλύπτεται κύκλωμα εκμετάλλευσης μεταναστριών, με τη συμμετοχή ενός αρχιφύλακα και ενός συνταξιούχου ανθυπαστυνόμου.

– Στις 5 Φεβρουαρίου 2006, βρίσκεται νεκρός, μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας, μετανάστης από το Ιράν.

– Στις 20 Νοεμβρίου 2006, ένας μετανάστης από το Μαγκρέμπ προσάγεται στο Α.Τ. Ομονοίας. Αφήνεται ελεύθερος το βράδυ της επόμενης μέρας με τραύματα στο σώμα. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Α.Τ.  δεν του επιτρέπεται να δει συγγενικά του πρόσωπα. Στις 22 Νοεμβρίου απεβίωσε σπίτι του.

– 19 Δεκέμβρη 2006. Ένας μετανάστης από το Πακιστάν, ο Αλί Ζιαράτ, καταγγέλει ότι κατά την διάρκεια σωματικής έρευνας οι αστυνομικοί του Α.Τ. Ομονοίας, τον λήστεψαν μη επιστρέφοντας του τα 420 ευρώ που είχε πάνω του.

– Ιούνιος 2007. Βγαίνει στο φως της δημοσιότητας βίντεο που δείχνει αστυνομικούς μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας να κρατούν μια βίτσα, να εξευτελίζουν και να χτυπούν μετανάστες. Οι αστυνομικοί επιπλέον ανάγκαζαν να χτυπούν ο ένας τον άλλον ενώ, όταν οι ίδιοι αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις αρρωστημένες τους ορέξεις να αλληλοχτυπηθούν, δέχονταν κλωτσιές και βιτσιές από τους αστυνομικούς.

– 21 Νοεμβρίου 2009. Ο Μπιν Ταχέρ Μοχάμεντ από την Παλαιστίνη ξυλοκοπείται άγρια στο Α.Τ. Ομονοίας. Ο μετανάστης κατέρρευσε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων και οδηγήθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.

– 27 Σεπτεμβρίου 2006. Στην περιοχή του Πολυτεχνείου, αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ σταματούν για έλεγχο παιδική θεατρική ομάδα της κατάληψης στέγης «2ο Φιλοξενείο» (Αχαρνών), ενώ αυτή πήγαινε σε χώρο στην οδό Ασκληπιού για τη διεξαγωγή θεατρικής παράστασης. Η θεατρική ομάδα αποτελείτο από 5 παιδιά ηλικίας 12 έως 14 χρονών και δύο ενήλικες 20 και 22 ετών. Ακολουθεί η προσαγωγή όλων των μελών της θεατρικής ομάδας στο Α.Τ. Ομονοίας, με την αιτιολογία ότι βρέθηκαν στην κατοχή τους 5 πλαστικά όπλα – μινιατούρες, τα οποία αγοράστηκαν για τις ανάγκες της παράστασης. Σύμφωνα με την καταγγελία, στο αστυνομικό τμήμα απαγορεύτηκε στα προσαχθέντα παιδιά να χρησιμοποιήσουν τα κινητά τους, ενώ εξαναγκάστηκαν να γδυθούν κι έπειτα να κάνουν κύκλους γυμνά σε ένα μικρό δωμάτιο υπό τα βλέμματα των αστυνομικών. Όσα, μάλιστα, αρνήθηκαν να κατεβάσουν το εσώρουχό τους, χτυπήθηκαν και όλοι τους δέχτηκαν σχόλια ρατσιστικού και σεξουαλικού περιεχομένου.

– Σεπτέμβριος 2017, ξυλοδαρμός μετανάστη μουσικού του δρόμου στην πλατεία Μοναστηρακίου, αλλά και έπειτα στην προσαγωγή του στο Α.Τ. Ομόνοιας.

– Στις 29 Δεκεμβρίου 2017, μια 28χρονη Τσιγγάνα θα βρεθεί νεκρή στις τουαλέτες του Α.Τ.

– Στις 05 Σεπτεμβρίου 2018, ένας 47χρονος προσάγεται στο Α.Τ. Ομόνοιας και λίγη ώρα μετά πεθαίνει.

– Στις 21 Σεπτεμβρίου το 2018, αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ από το Α.Τ. Ομόνοιας συμμετέχουν στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Σε κατάσταση παροξυσμού απέναντι σ’ έναν άνθρωπο αναίσθητο, λίγα λεπτά πριν πεθάνει, τον έσερναν και τον τραβολογούσαν στο δρόμο, προσπαθώντας να του περάσουν χειροπέδες, ενώ ο κόσμος τούς φώναζε πως από την εικόνα του φαινόταν ότι ήταν ήδη νεκρός.

– Στις 8 Φλεβάρη 2019, ο Νιγηριανός Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ θα βρεθεί νεκρός στο Α.Τ. Ομονοίας. Ο Εμπουκά είχε προσαχθεί ξανά πριν 8 μήνες και τον είχαν χτυπήσει άσχημα οι αστυνομικοί μέσα στο ασανσέρ, όπου δεν υπήρχαν κάμερες.

– Στις 20 Οκτωβρίου 2019, αστυνομικοί σέρνουν μια ανάπηρη γυναίκα έξω από το αστυνομικό τμήμα και την αφήνουν στο έδαφος. Στη συνέχεια, ο ένας αστυνομικός της πετάει την πατερίτσα προς το μέρος της και μετά την καταβρέχει με την μάνικα.

– Στις 13 Οκτωβρίου 2022 δυο ειδικοί φρουροί της ομάδας ΔΙΑΣ βιάζουν μια 19χρονη μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας. Την οδήγησαν στο Α.Τ. λέγοντας πως θέλουν να την ξεναγήσουν. Εκεί την έκλεισαν στα αποδυτήρια του ισογείου και τη βίασαν διαδοχικά. Μάλιστα, ο ένας από αυτούς την ώρα του βιασμού φορούσε φορητή κάμερα.

Στην δημόσια σφαίρα υπάρχει η συζήτηση της αναγκαιότητας του κλεισίματος του αστυνομικού τμήματος Ομόνοιας. Δεν έχουμε αυταπάτες, όμως, πως ακόμα και μια τέτοια (απίθανη) εξέλιξη θα σταματούσε τους βασανιστές και τους δολοφόνους που το στελεχώνουν και οι οποίοι απλά θα διοχέτευαν την εμπειρία τους σε άλλα αστυνομικά τμήματα. Άλλωστε η αστυνομία είναι ένα ιδανικό καταφύγιο για κάθε διεστραμμένο άτομο που αναζητά λίγη εξουσία, με την απόλυτη στήριξη του κράτους.

Ανυπόλυτος

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.253, Νοέμβριος 2024